سیم خاردار رجوی

شرایط آزاد برای افراد آن چیزی بوده که رجوی همیشه از آن ترس داشته، آیا تغییری در روند تشکیلاتی و فشارها، مغزشوئی ها ایجاد می شود؟ آیا بیم از دست دادن نفرات وجود ندارد این آن مطلبی است که رجوی به آن نپرداخت.رجوی چه در زمانی که در اشرف بود از ترس فرار نیروها سیم خار دارها در اطراف قرارگاه را به سمت خودی کشیده بود و تمام هم و غمش فرار نکردن اعضاء بود و الان هم شنیدم به تازگی در آلبانی اینکار را تکرار کرده! چرا در تمام پادگان های نظامی از ترس دشمن بیرونی از تمهیدات حفاظتی از جمله گیت ها و سیم خاردار و… استفاده می کنند ولی رجوی از درون تشکیلات می ترسد چرا؟!. در هیچ کجا در منطقه نظامی سیم های خاردار را به سمت خودی قرار نمی دهند ولی رجوی اینکار را می کرد. این یک شکل از کنترل بود شکل دیگر کنترل گماردن نگهبان های مختلف در محوطه قرارگاه ها بود که کسی نیمه شب فکر فرار بر سرش نزند. در لیبرتی هم همین ریل را رفت با وجودی که نیروهای عراقی حفاظت آنها را تامین می کردند با دیوارهای بتونی بلند دور تا دور قرار گاه ها را محصور کردند چون این ترس همیشه در دل آنهابود که افراد بخواهند آنها را ترک کنند یا حتی در درون تشکیلات کسی به آنها خیانت کند چرا؟!.در حال حاضر هم در آلبانی دارند همین کار را تکرار می کنند و شرایط را مشابه کمپ اشرف در خواهند آورد که اینجا مجامع حقوق بشری باید هوشیار باشند و نگذارند رجوی با دوستان ما مانند 30 سال گذشته رفتار و آنها را محصور فکری و جسمی و مطامع خود نماید.
آخر باید به رجوی گفت الان از چه می هراسید نه تیری هست و نه تهدیدی غیر از اینکه ترس از جداشدن افراد دارید. البته این در ذات آنها نهفته است باید اعضا را در چهار دیواری محصور نمود شعارها جنبه تبلیغاتی دارد ولی قدر مسلم اتخاذ چنین تصمیمی بیانگر این است مریم قجر هم نتوانسته بر اوضاع فائق آید و بوی الرحمن آنها به پاست! ولیکن برای جلوگیری ازآن دست به چنین اقدامی می زنند که ریزش ها با فشارهای بیشتر کاهش یابد.آنچه تا کنون نگفته شده و بارها اعضای جدا شده و خانواده های افراد اسیر پیگیر بوده اند آزادی انتخاب برای ادامه ی زندگی بدون دخالت سران فرقه و نهایتا آزادی همگان از چنگال فرقه رجوی است اما قدر مسلم زمان بخوبی نشان خواهد داد که دیگر جای ماندن برای رجوی و فرقه اش نیست.