پس از به کشته دادن 52 نفر از اعضای نگون بخت در زندان اشرف و مفقود شدن 7 تن از اعضا در شهریور سال 92، رهبری مجاهدین برای آنکه از زیر بار مسئولیت خود فرار کرده تا ناچار نباشد به سوالاتی که در این مورد از سوی نیروهای خودی، رسانه های جمعی و افکار عمومی وجود دارد پاسخ دهد، اعتصاب غذا در لیبرتی را سازماندهی کرد. اعتصاب غذا در گرمای عراق آنهم با توجه به تغذیه نامناسب و برخوردار نبودن از رسیدگی های پزشکی لازم که اکثر نفرات از بیماریهای مزمن رنج می بردند خوراک تبلیغاتی مناسبی برای دستگاه رجوی بود.
افراد درکی از شرایط به وجود آمده داشتند و می دانستند این یک بازی سیاسی از طرف رجوی برای ایجاد فشار به آمریکا جهت گرفتن امتیاز که همان ماندن در عراق است، می باشد. او قصد داشت تا از این اعتصاب غذا قربانی بگیرد و هر روز به بهانه ای افراد را برای این نمایش تبلیغاتی توجیه می کردند تا در محل اعتصاب حاضر شوند. ولی بعضی نفرات از رفتن سر باز می زدند، آنقدر بطور فردی با او صحبت می کردند و تحت فشار چرندیات سران مجاهدین قرار می گرفت که برای خلاصی از فشارها راضی می شد برود و در اعتصاب غذا شرکت کند. واقعیت تلخی که میخواهم به آن اشاره کنم، اکثر نفراتی که به آن اعتصاب غذا فرستاده بودند افراد مسئله دار بودند، افرادی که با روابط و مناسبات سازمان به نوعی زاویه پیدا کرده بودند، چه زنان و چه مردان. در واقع نفرات اصلی مجاهدین در اعتصاب غذا بسیار کم بودند و اعتصاب آنها بدین صورت بود که به هنگام وعده غذایی به مقرهای خودشان برگشته و غذا می خوردند چنانچه به عکسهای موجود از آن زمان دقت کنید متوجه می شوید که در وزن شان هیچ تغییری ایجاد نشده.
سران فرقه بدانند که ما جداشده ها از جنایات رجوی خون آشام نخواهیم گذشت و هر روز بیشتر از روابط و مناسبات کثیف و فرقه ای او جهت آگاهی بخشی به تمام دنیا خواهیم گفت که چطور ما را به گروگان گرفته و زجرکشمان می کردند. امروز نیز جان عده ای بی گناه در آلبانی در خطرست و این فرقه پوشالی جهت سرپوش گذاشتن به فروپاشی تشکیلات جهنمی اش معلوم نیست چگونه می خواهد در اروپا و در زندان خودساخته اشرف 3، نفراتش را به قربانگاه بفرستد.
رهبری مجاهدین طی سالیان سال اثبات کرده است که هرگز حاضر نیست هیچگونه ریسکی روی خودش و همسر خونخوارش را بپذیرد. همواره ریسک و خطر برای بدنه تشکیلات و فرار بهترین گزینه ای بوده که رهبری آنرا انتخاب کرده است.
