باند رجوی برای کسب مشروعیتی که امکانش نیست، به هر دری میزند!
درتداوم این تلاش شبانه روزی یادداشتی در رسانه هایش منتشر کرده که در پاراگرافی از آن میخوانیم:
” مجاهدینی که در آلبانی که در یک جامعه آزاد اروپایی حتی در مورد وابستگی سازمانی و فعالیت سیاسی خود در هر ثانیه از روز میتوانند تصمیم به ادامه یا بیرون کشیدن از آن بگیرند. در واقع کدام عقل سلیم می‌تواند باور کند که میتوان مجاهدین در آلبانی را در قلب اروپا و زیر چشم دایره قوانین دموکراتیک اروپایی، زندانی و محصور کرد”.
ما فعلا با دموکراتیک بودن ونبودن آلبانی کاری نداریم وفقط میدانیم که دولت این کشور، اجازه ی مسافرت برای کسانی را که عزیزی در قلعه ی مانز آلبانی داشته وقصد ملاقات آنها را دارند، صادر نمیکند.
این را هم میدانیم که وجود شکنجه گاه های مخفی سازمان سیا در خاک این کشورهای دموکراتیک؟! آشکار شده است ولابد شکنجه ی این شکنجه شدگان، بارویه های دموکراتیک انجام میشود وما البته تجربه ای درخصوص این نوع شکنجه ها نداریم!
کسانی که اجازه ندارند، یک نامه به دوستان واعضای خانواده ی خود بنویسند ویا حق ندارند که نامه های سرگشاده ی اعضای خانواده هایشان را مطالعه کنند ویا مجبورند درتختخوابی بخوابند که مسعود یا مریم برای آنها تعیین کرده، چگونه میتوانند ازاین جریان که کارنامه ی سنگین و وحشتناکی درترور وسربه نیست کردن خودی وغیر خودی دارد، خارج شوند؟!
دیگر اینکه کدام نهاد ویا شخصیت غیر وابسته به سلطه گر اصلی جهانی، تاکنون موفق به بازدید ازاین قلعه شده اند تا شما بتوانید این ادعاهای سرتاپا دروغ را مطرح سازید.
آیا حضورمکرر سرهنگ جان مک کین های جانی دراین اردوگاه، بمعنی نظارت دموکراتیک براین مکانی است که اعضای تشکیلات رجوی درآن نگهداری میشوند؟!
آیا اینها باندازه ی یک زندانی جانی ازحق ملاقات و… – که در هرکشوری رایج است – برخوردارند؟!
همینطور:
” در مقابل اجازه بدهید بپرسیم اگر شما نام جریانهای سیاسی دیگر را نیز در اینترنت سرچ کنید با چنین چیزی مواجه خواهید شد؟ حال سؤال اینجاست: براستی برای چه؟ صدها و صدها مقاله برای چه؟ صدها و صدها وبسایت و صفحه فیس‌بوک و وبلاگ و… برای چه”؟
هیچ جریان دیگر، نزدیک 3 هزار زندانی که تعداد دوستان ونزدیکانشان به دهها هزار بالغ میشود و حدود یک هزار جدا شده ندارد واین رکورد خاص تشکیلات مافیایی رجوی است.
بنابراین، طبیعی است که دراعتراض به برخورد باند رجوی با عزیزان ودوستانشان، صدها نفر دست بقلم ببرند واینطوری نام مجاهدین رجوی را ذکر کرده و آمار مورد نظر شما را بالا ببرند.
سایر جریانات این شانس؟! یا ضعف را- داشتن زندانی های چند هزارنفری- ندارند که برای دفاع ازفرزندانشان نامی ازآن جریانات برده و جستجوگر در اینترنت، مجبور به دیدن نام آنها باندازه ی نام مجاهدین باشد!
افراد وابسته به گروه های دیگر، زندگی مستقلی دارند، با خانواده هایشان تماس منظمی برقرار کرده اند وخانواده های اینها میتوانند هروقت امکانات مالی و فرصت مناسب پیدا کردند، براحتی به دیدن فرزندان ودوستان خود بروند واحتیاجی به اجازه گرفتن از رهبران آن سازمان ندارند وبنابراین برخوردی اتفاق نمیافتد و درنتیجه نام احزابی که فرزندانشان دراسارت نوع رجوی نیستند، آورده نمیشود وازاین روست که درمقام مقایسه آمار رجوی بالا میرود.
سپس:
” اگر مجاهدین در حال انحلال و اضمحلال در آلبانی هستند، چه نیاز به صرف این همه هزینه علیه آنهاست؟…”
برای آزادی این سه هزار نفر که اقلا اعضای خانواده هایشان به دهها هزار نفر میرسد، مبلغ کلانی هزینه نمیشود.
کافی است که ازمیان این دهها هزار نفر ازاعضای خانواده ها، فقط 300نفر دست بقلم ببرند که امری کاملا طبیعی است وباند رجوی قادر به بسیج این تعداد برای نوشتن نیست.
صورت دیگر قضیه عبارت ازاین است که معمولا برای هرنوشته ی رجوی، چند نفری ازخانواده ها پیدا میشوند که جواب لازم را نوشته ومنتشر کنند وازاین جهت است که نام گروه رجویه اینقدر بیشتر ازهمه منتشر میشود.
ما با چنین پدیده ای درمیان گروه های دیگر مواجه نیستیم!
شکست خوردن مجاهدین معمولا ازطرف جدا شده ها مطرح میشود که مقصد شخص رجوی و معدودی پادوان ومریدان او هستند وخانواده ها که بیشترین فشار را بر رجوی وارد میکنند، دراین مورد حرفی نمیزنند.
درد آنها، زمینگیرشدن، به اسارت افتادن وفراق غیر قابل تحمل عزیزانشان است.
عزیزانی که خانواده های گرفتار هرگز آنها را مجاهد خلق نمیدانند و اسرای فریب خورده ومظلوم حساب میکنند.
کثرت نسبی تبلیغات برعلیه باند رجوی از همین روست و گماشتگان رجوی آنرا بحساب اشتهار خود نگذاشته وباور کنند که بیش از سایر گروه ها مخالفانی بنام خانواده ها دارند!
اینطوری است که در” سرچ” های گوگلی، علت تکرار زیاد نام باند رجوی را بهتر درک میتوان کرد!
جمعی ازخانواده های تبریزی
