شهرداری ها و پیام ها…

فرقه فریبکار رجوی همواره از همه راه کارهای ممکن اصولی و غیراصولی، سوءاستفاده کرده و بر موج سوار می شود! از آنجائیکه هیچ پایگاه اجتماعی ندارند، خودشان جلسه ترتیب می دهند، خودشان، خودشان را به عنوان مهمان دعوت می کنند، خودشان بیانیه می دهند، خودشان محکوم می کنند، خودشان به خبرگزاری ها خبر پولی می دهند (یعنی آگهی پولی می دهند برای تبلیغ)، آخر سر هم مریم عضدانلو یک پیام برای مراسم می دهد.
رسم است، وقتی پیام می دهند که یک رهبر یا یک مقام سیاسی، زمانی که فرصت ندارد در مراسمی دعوتی شرکت کند، با دادن یک پیام، عذر تقصیر خواسته و با پیامش محورهای مراسم را تایید کرده و از دور یک ژست سیاسی می گیرند!
اما در فرقه رجوی همه چیز متفاوت است!
ابتدا با واریز مبالغی هنگفت که دهن شهردار آن منطقه را آب می اندازد، سالن شهرداری را برای روز و ساعت مشخص مراسم اجاره می کنند، سپس به شهردار منطقه که آراء اهالی حوزه مدیریتش در انتخابات آتی برایش بسیار حیاتی و مهم است، قول آوردن چند ده نفر را می دهند.
برای شهردار آن منطقه، ابدا موضوع جلسه مهم نیست! برای شهردار بسیار حائز اهمیت است که در حوزه استحفاظی خودش با اهالی ارتباط داشته باشد! مجاهدین هم که به موج سواری خیلی علاقه مند هستند و تجارب زیادی در این زمینه دارند. دنبال چنین نشست هائی می باشند!
چنین جمع هائی چون خیلی کوچک، محدود و مختص کادرهای سازمان است، دیگر مریم، رویش نمی شود که در جمع چند ده نفره خودش بیاید و صحبت کند، به همین دلیل یک پیام چند سطره می فرستد، به دو منظور، یکی اینکه بگوید من هم هستم و عددی هستم، دوم اینکه سر نیروهای سرخورده خود را به این جفنگیات مشغول نموده و آن ها را از فکر کردن به مسئله اصلی و آزادی غافل کند.
به نمونه زیر توجه فرمائید:
” به‌ مناسبت روز جهانی علیه اعدام، در کنفرانسی که در شهرداری منطقه ۵پاریس برگزار شد، مریم رجوی در پیامی خطاب به شرکت‌ کنندگان در این جلسه گفت:
روز جهانی علیه اعدام، برای رواج یک ارزش جهان‌شمول و دفاع از حرمت جان انسان پایه‌گذاری شده است، پس از قیام دیماه گذشته نیز آخوندها حداقل ۱۴تن از دستگیر شدگان قیام را به‌ شهادت رساندند و آنها را به‌عنوان افراد خودکشی کرده معرفی کردند. طرح تروریستی شکست خورده رژیم برای ضربه زدن به‌ گردهمایی سالانه مقاومت در پاریس یا سایر طرح‌های تروریستی این رژیم علیه مقاومت در آلبانی و آمریکا، توسط رژیم انجام گرفته است. دولت‌های جهان را فرا می‌خوانیم که روابط سیاسی و اقتصادی خود با رژیم ولایت فقیه را به‌ توقف شکنجه و اعدام زندانیان و جمع کردن کامل بساط تروریسم مشروط سازند به ‌یمن مقاومت و قیام ملت ایران آفتاب آزادی و حاکمیت مردم در حال دمیدن است. روزی فرا می‌رسد که در آن زندگی مردم ایران بدون اعدام و شکنجه طی شود و ایران گلستان آزادی و عدالت گردد.”
همگان می دانند که همه این صحبت ها، برای فرقه مصرف داخلی و رسانه ای دارد و پشیزی ارزش واقعی ندارد. فرقه ای که به اذعان و شهادت انبوه جداشدگان و منتقدان، خود سردمدار زندان بانان و شکنجه گران است، امروز دایه مهربان تر از مادر شده و به دادخواهی مظلومان! برخاسته است. مگر فراموش می کنیم عربده های وحشتناک سران فرقه را که در شکنجه گاههای اشرف مست از قدرت پوشالی صدام، ماهها و سالها اعضای سازمان را تحقیر و خرد می کردند.
کسانی که امروز” دولت های جهان” را به” قطع روابط سیاسی و اقتصادی” با” رژیم” فرا می خوانند، خود را در چه جایگاهی می دانند؟ مریم عضدانلو و دیگر سران جنایتکار باند رجوی، امروز رسواتر و مفتضح تر از آنند که ندای آزادی سر دهند!
باید این سران جنایتکار سر خود را از برف بیرون آورده و دور و بر خود را نگاه کنند! ندای دادخواهی انبوه جداشدگان همه جا را پر کرده است! فرقه ای که در کارنامه خود شکنجه و زندان و سرکوب را ثبت کرده است، چطور می تواند مردم ایران را به سر منزل مقصود آزادی برساند؟
در نزدیک به 40 سال حیات ننگین مجاهدین در عراق و آلبانی، نمونه های بیشماری از نقض حقوق بشر، پایمال کردن حقوق اولیه انسانی، نقض مستمر آزادی اندیشه وفکر، سرکوب تمایلات جنسی وفردی، زندان انفرادی و شکنجه روحی و جسمی، وادار کردن افراد به خودکشی و خودسوزی، سربه نیست کردن، آدم ربائی، نداشتن خروجی و… صدها مورد غیرانسانی دیگر را در فرقه مخوف و جنایتکار رجوی دیدیم.
متاسفانه امروز هم درآلبانی، این سرکوب و مغزشوئی با روش ها و متدهای جدیدتر، ادامه دارد.
خانم مریم عضدانلو، باید بجای دادن پیام های کذائی و جعلی به سالن های کوچک شهرداری ها، که همه شرکت کنندگان آن را از مقرهای خود به آنجا آوردند، به ندای حق طلبانه و مظلومانه اعضاء در اردوگاه کار اجباری آلبانی، گوش فرا دهد! به اخبار جدائی و فرار کادرهای 30 ساله توجه کند! اگر قرار است این زن، کاری در مسیر” آزادی” انجام دهد، آن کار فقط آزاد کردن اعضای اسیر در آلبانی است و بس…
فرید