با لحاظ تنوعی که دراین نوع همایش ها وجود دارد (پرسش وپاسخ ها، سخنرانی های جدا شدگانی از آلبانی که برای نخستین بار دراستان ما حضور یافته اند و …)، امکان حضور تمامی خانواده ها و گفت و شنود کافی و …درهمایش وجود ندارد، بنابراین مقرر بود که این همایش درچند روز برگزار شود که روز اول آن با حضور گروهی از خانواده ها برگزار شد.
مهمانان و سخنرانان برنامه آقایان بخشعلی علیزاده، سیفی و اکرامی بودند که دو نفر اول از جدا شدگان آلبانی بودند.
آقایان سیفی واکرامی طی سخنان مبسوطی به بیان واقعیات تلخ مناسبات رجوی پرداختند.
این دوتن درجریان سخنرانی خود بارها دچار حالت رقت قلب و گریه کردن شده وحضار را تحت تاثیر قرار دادند.
یکایک اعضای خانواده ها، اطلاعات سخنرانان درمورد فرزند، برادر ویا خواهرشان را خواستند و جواب های درست سئوال هایشان رادریافت کردند.
سپس ارتباط تصویری زنده ای با چند تند از جدا شدگان که در آلبانی بسر میبرند، برقرار شد واین بار هم خانواده ها با اشتیاق و استرس زیاد ازوضع کسان اسیر خود درآلبانی سئوال کردند و درحد اطلاعات مخاطبین خود، جواب هایی دریافت نمودند.
درخاتمه ی نشست، فیلم مربوط به بازدید گزینشی خبرنگار آلبانی مورد مشاهده قرار گرفت وخانواده ها از دور کردن اعضاء ار دسترس دوربین این خبرنگار خشمگین شده ومتوجه شدند که افرادی از نزدیکان خاص رجوی دربرابر دوربین قرار گرفته اند و تصویر وصدایی از فرزندان آنها مشاهده نمیشود!
درحاشیه ی نشست، یکی از خانواده ها میگفت که وقتی فرزندش ازآلبانی زنگ میزند، انها را درحضور دراین نشست ها ومخصوصا امضای بیانیه برحذر میدارد وبخاطر آن او وهمسرش با ترس و واهمه دراین نشست ها حضور پیدا میکنند!
مورد دیگر، حضور خانم غنی زاده بعنوان مادر سه اسیر (مهری سعادت، ناهید ومحمود سعادت) با آن سن وسال بالا بود ومیگفت که یکی از قربانی ترین خانواده ها دراین همایش است وبخاطر همین مترصد است که علیرغم درد زیاد مفاصل و…، تا حصول نتیجه دراین نوع همایش ها وتبادل نظر با دیگر خانواده ها، شرکت فعال داشته باشد.
کلیدی ترین درخواست خانواده ها، باز شدن راه آلبانی برای انجام ملاقات بود و این کار را وظیفه ی دولت دانسته و میگفتند اگر این کار فعلا ممکن نیست، اقلا راه حلی برای مراجعه ی شخصی آنها به آلبانی ارائه شود تا بعضا بتوانند با هزینه ی خود راهی آلبانی شوند.
