بمناسبت سالگرد تراژدی دروغ جاویدان – قسمت پایانی
به روزهای سه تا هفت مرداد که می رسم دردی جانکاه وجودم را درهم می فشارد و زخمی که از ان بر روح و روانم افتاد سر باز می کند. به عمد نمی خواهم وارد قضایای نظامی این تراژدی شوم چون از نظر من هیچ گونه ارزش نظامی نداشت واصولا با قانونمندی های نظامی شکل نگرفت.
هزاران انسان مسخ شده که روح و روان و قدرت تصمیم گیری از انها سلب شده بود دریک ستون که گویی به یک پیک نیک می روند درگرمای سه و چهار مرداد از پادگان اشرف براه افتادند تا دریک صبح رویایی 48 ساعت بعد درمیدان ازادی جشن پیروزی بگیرند! درمنتهای ساده سازی وبدون اینکه طرح واطلاعات شناسایی مسیر وشناختی از شرایط اجتماعی مردم داشته باشند.
در روزی که رجوی بقول خودش سه شبانه روز روی دست و پای صدام افتاد تا پذیرش آتش بس را چند روز به تاخیر بیندازد. روزی که صدها هوادار ساده لوح والبته خوش قلب وصادق و پرشور از اروپا وامریکا وکانادا به عراق اعزام شدند انسانهایی که رنگ افتاب عراق را ندیده وهیچ اشنایی باسلاح نداشتند. انسان هایی که انقدر مغزشویی شده وعملیات سرنگونی برایشان ساده سازی شده بود که با کوله های پر از سوغاتی و عروسک های زیبا به اشرف امده بودند. برخی از این افراد بدلیل زندگی سالیان درخارج کشور حتی به زبان فارسی مسلط نبودند. روزی که به انها حتی فرصت داده نشده بود که پاسپورت هایشان را تمدید کنند و برای اینکه انها را هرچه سریع تر اعزام کنند به انها گفته شده بود چرا وقت وهزینه اضافه صرف می کنید بعد از سرنگونی شهریورماه به سفارت های کشورهای محل اقامت درتهران بروید تا دولت جمهوری دمکراتیک اسلامی پاسپورت شما را مجانی تمدید کند. درروزی که از امدادهای غیبی صدام خبری نشد ودهها جوان درخودروها و تانک هایشان در آتش سوختند و خاکستر شدند. بالاخره درروزی که رجوی هیچگاه مسئولیت اشتباه مرگبارش را نپذیرفت و با فرافکنی و بیشرمانه اعضا را مقصر اصلی شکست معرفی کرد وبا بحث طلاق صدها خانواده را متلاشی و فرزندان انها را آواره ساخت. با نگاهی به مرداد 67 وقتی بدرونم مراجعه می کنم به این نتیجه می رسم که ممکن است رجوی را بخاطر تباه کردن عمر و جوانی خودم ببخشم ولی خیانت به امید و اعتماد دیگر دوستانم را نخواهم بخشید. دوستانی که با عروسک ها وسوغاتی های زیبا و هزاران آرزوی برباد رفته در حسرت دیدار عزیزانشان در خاک سرد فرو رفتند.
اکرامی
