8 شهریور، روز جهانی ناپدیدشدگان، ننگ ابدی برای فرقه رجوی
روز جهانی ناپدیدشدگان، به انگلیسی International Day of the Disappear ،۳۰ اوت و۹ شهریور هر سال، به سرنوشت کسانی اشاره دارد که در حکومت‌های دیکتاتوری، مناسبات فرقه ای، جنگ، درگیری‌های سیاسی، مسیر مهاجرت و… یا دلایل نامعلوم ناپدید شده‌اند.
به گزارش سازمان ملل، هزاران نفر در جهان در شرایط نامطلوب و در مکان‌هایی که بستگان یا نمایندگان حقوقی آنها از آن خبر ندارند ، مثل اردوگاه مانز در آلبانی اسیر و زندانی هستند.
ناپدیدشدن‌های اجباری توسط دولت‌ها، همیشه به‌خاطر جلوگیری از فعالیت‌هایی که فرد مفقود شده در آن درگیر است نیست. هدف همچنین مرعوب کردن خانواده‌ها، همکاران و اطرافیان شخص است.
کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، عفو بین‌الملل و کمیساریای حقوق بشر در سازمان ملل ناپدیدشدن افراد توسط دولت‌ها یا گروه‌های نظامی و فرقه ای را به عنوان وسیله‌ای برای حل مناقشه یا ناآرامی، محکوم کرده و تلاش می‌کنند دولت‌ها و ارتش‌ها را در قبال ناپدید شدن فعالان سیاسی و دگراندیشان پاسخگو کنند. زندانی کردن افراد تحت شرایط مخفیانه یا نامعلوم، نقض جدی مفاهیم حقوق بشر است و در صورتی که در جریان مناقشه مسلحانه صورت گیرد ناقض قوانین بین‌المللی است.
سران مفلوک فرقه رجوی که اخیرا با بدشانسی های زیادی در عرصه سیاست روبرو بودند و تمام پیش بینی هایشان غلط از آب در آمده است ، در یک فرار به جلو، سعی کردند از روز جهانی ناپدیدشدگان به شرح زیر به نفع خود ، بهره برداری کنند:
” عفو بین‌الملل به مناسبت ۷شهریور روز جهانی ناپدیدشدگان به سکوت جامعه جهانی در مورد سرنوشت هزاران زندانی اعدام شده در ایران در سال ۶۷ اعتراض کرد و اعلام کرد اعدام‌های سال ۶۷ در ایران جنایتی است که پرونده آن هنوز باز است”
اولا 7 شهریور نیست و شما به دلیل خفقان و عدم دسترسی آزادانه تان به اینترنت و فضای مجازی ، این تاریخ را غلط نوشتید، تاریخ صحیح 30 اوت و 8 شهریور هر سال است.ثانیا، شما می توانید آن پرونده به قول خود تان مفتوح را دنبال کنید.
اما بپردازیم به سرنوشت نامعلوم صدها و هزاران اسیری که در فرقه رجوی محبوس هستند.
چرا خانواده های اسرای فرقه رجوی، اجازه ملاقات با فرزندان خود را ندارند؟
چرا هرگز اسرای رجوی، اجازه ندارند درخواست ملاقات با خانواده خود را بدهند؟
چرا زندانیان فرقه رجوی، حق ندارند نامه ای برای خانواده خود بفرستند یا یک تلفن به آنها بزنند؟
چرا هرگز اسامی اعضای سازمان منتشر نمی شود و یا حتی در فیلم ها از چهره ی آنها فیلمی پخش نمی شود ؟
تنها پس از مرگ یک فرد، سازمان اسم کامل و بیوگرافی او را منتشر کرده و آن مرده را قهرمان اعلام می کند! ناپدید شدن فقط این نیست که یک نفر را کشته و دفن کنند و به کسی جای او را نگویند. که البته این اتفاق در فرقه مخوف رجوی کم روی نداده است. بلکه نگه داشتن افراد بدون داشتن هویت شخصی و فردی نیز یک نوع نامرئی کردن و ناپدید کردن آن فرد است.
فرقه ها چرا هرگز واضح و روشن، اعلام نمی کنند که چند نفر هستند؟ چرا اعضای اسیر در فرقه ها ، هرگز قابل شمارش نیستند؟
فرقه ها به دلیل ماهیت پنهان وبرنامه های مغزشوئی شان ، اغلب همه ی اعمال شنیع خود و هویت اعضای خود را پنهان و مخفی نگه می دارند، تا بتوانند بر اعضای بی هویت خود، راحت ترحکمرانی کنند. این یک نوع از ناپدیدکردن افراد است البته به شیوه ی فرقه ای!
روز جهانی ناپدیدشدگان، امسال نیز سپری شد و بی تفاوتی سازمان های حقوق بشری به سرنوشت اسرای فرقه رجوی در آلبانی ، باز هم راه را برای سرکوب و بی هویت سازی بیشتر این اسیران هموارتر کرد.
همچنان ما اسرای سابق فرقه رجوی که اکنون در دنیای آزاد زندگی می کنیم ، از مجامع حقوق بشری و کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، عفو بین‌الملل و کمیساریای حقوق بشر در سازمان ملل، درخواست داریم ترتیبی بدهند تا خانواده ها بتوانند از زنده بودن فرزندان خود مطلع گردند، بسیاری از خانواده ها نمی دانند فرزندان شان در فرقه رجوی در اسارت زنده است یا مرده ؟
حجم وسیع اسامی ثبت نشده در پایگاه های اطلاعاتی جهانی ، از تعداد اسرای موجود در اردوگاه های کار اجباری فرقه رجوی و نگرانی از وضعیت اسیران، نیازمند یک تفحص و تحقیق گسترده به منظور کشف حقایق اعضای زنده وقربانیان می باشد. بعنوان نمونه آقای مالک شراعی بدون داشتن جنازه ای برای دفن ، متوفی اعلام گردید وهیچ کمیته ای اجازه تحقیق و تفحص در این مورد را نیافت! این مرگ مشکوک و سایر مرگ های مشکوک دیگر در فرقه رجوی ، در روز جهانی ناپدیدشدگان باید توسط کمیته های حقیقت یاب سازمان های حقوق بشری، پیگیری می گردید…
فرید