نبش قبر روش های کهنه!!
چند روز پیش مطلبی با عنوان” نامه ی مشترک زندانیان سیاسی مستقر در اشرف به کمیته ی بین المللی حقوق دانان” در سایت فرقه ی رجوی قرار گرفت که طی آن این زندانیان سیاسی اعلام آمادگی کرده اند که در دادگاه های قانونی بر علیه دولت ایران و برای اثبات اقدامات غیرانسانی این دولت علیه زندانی های سیاسی شهادت بدهند!
اولین نکته ی جالب توجه این که، این نامه به درخواست مسئول فرقه تهیه و تنظیم شده ، و با توجه به اطلاعاتی که از اعمال فشارها و ساختار فرقه ای گروه رجوی به صورت مستند وجود دارد به خوبی می دانیم که وقتی مطلبی به درخواست مسئول اول سازمان تهیه می شود یعنی این که کل مطلب را هم همان شخص دیکته کرده و اعضا فقط اطاعت کرده و نوشته اند چون راه دیگری ندارند و تنها قانون حاکم بر اشرف اطاعت بی چون و چرا است!
لحن این اعضا و عبارت ها و کلمه هایی که به کار برده اند به خوبی نشان گر این است که ایشان این افتخار را داشته اند که بیش از دیگران در رهبری گروه ذوب شوند و در فضای دهه ی 60 بمانند اما از این که بگذریم ،این نامه جز تلاش و دست و پا زدن فرقه برای مقابله به مثل هیچ ارزش دیگری ندارد. چرا که امروز با توجه به اسناد و مدارکی که در رابطه با اعمال تروریستی و خشونت آمیز فرقه نسبت به اعضای خود ، ملت ایران و ملت عراق در دست است ، و با توجه به اصرار ملت ها و مجامع بین المللی برای محاکمه و بازخواست سران فرقه در مورد سال ها تلاش غیرانسانی و ضد بشری ، فرقه ای ها چاره ی دیگری ندارند جز این که به هر ریسمان پوسیده و نازکی چنگ بزنند ،اما گویی باور ندارند که پرونده ی جنایت و خیانت های شان بسیار سنگین تر از آن است که با این اظهارات خودشان را تبرئه کنند.
این کار فرقه روزهایی را به یاد می آورد که هواداران مجاهدین مجبور بودند آلبوم عکس زندانیان شان را در خیابان ها به دست بگیرند و با نشان دادن آن به رهگذرها و عجز و ناله از آن ها گدایی بکنند تا بساط خوش گذرانی ها و خون خواری های مسعود و مریم را آماده کنند. و اکنون این نامه دقیقاً چنگ زدن به روشی کهنه و تکراری است که سال هاست دیگر اثری ندارد.
