نگاهی به نمایش ژنو
ایراندیدبان
یکی از دلایلی که کشورهای غربی وقعی به دست و پا زدنهای باند رجوی نمینهند، برپایی تجمعاتی است که در کشورهای اروپایی برگزار میکنند!
دولتمردان اروپایی اگر هم سواد خواندن و نوشتن داشته باشند و فقط چهار عمل اصلی ریاضی را بلد باشند، با مشاهدهی تجمعاتی که به نفع مجاهدین برگزار میشود و حداکثر 150 نفر در آن شرکت میکنند که آنها هم غالباً غیرایرانی هستند، اطمینان حاصل میکنند که دربارهی بیارزش بودن این گروه و بیاعتباری آنها نزد ایرانیان اشتباه نکردهاند، بنابراین با توجه به اینکه اهمیت فراوانی به افکار عمومی میدهند، دلیلی برای تغییر رفتار با این گروه نمیبینند.
بلافاصله پس از اظهارات نخستوزیر عراق مبنی بر تصمیم دولت این کشور برای اخراج مجاهین از این کشور، باند رجوی برای جلوگیری از این تصمیم و جلب توجه کشورهای اروپایی، سازماندهی یک تجمع در برابر مقر اروپایی ملل متحد در ژنو را آغاز کرد و نیروهایش را از سرتاسر اروپا به آنجا گسیل داشت. از آن تاریخ تا امروز بهطور میانگین بین 30 تا 100 نفر از اعضاء و هواداران و سمپاتهای مجاهدین، عکسهایی از مسعود و مریم رجوی را به نشانهی بهخطر افتادن منافع تشکیلاتی این گروه در عراق، حمل میکنند.
اما رویکرد غرب در بیتوجهی به این گروه (بههمان دلیلی که در بالا ذکر گردید) داد و هوار مجاهدین را در آورده است. این موضوع در پیام مریم رجوی به این تجمع، که توسط محمدعلی توحیدی به نحو پرخاشگرانهای خطاب به دولتمردان اروپایی قرائت گردید به خوبی متبلور بود.
اضافه بر بیاعتباری مجاهدین، دلیل مهمتری که باعث بیاعتنایی دولتمردان اروپایی و نهادهای مرتبط با امور پناهندگی و حقوق بشر نسبت به این قبیل تجمعات میشود، آن است که با یک حساب سرانگشتی و ساده درمییابند که عامل محرک این افراد برای چنین تجمعی، نه دفاع از حقوق افراد مستقر در اردوگاه اشرف و تلاش برای نجات جان آنها است، بلکه دست و پا زدن رهبران مجاهدین برای حفظ موقعیت تشکیلاتی خود در عراق میباشد که در حقیقت عاملی برای پیشی گرفتن در رقابت با سایر گروههای مخالف ایرانی است.
از این نظر، این حرکت یک پراتیک سخیف سیاسی و سوءاستفاده از شعارهای انسانی برای رسیدن به مقاصد یک باند خرابکار برآورد میشود که بیش از پیش برای مجاهدین منفوریت به همراه میآورد. مفاهیمی که مریم رجوی قادر به درک آن نیست و بر اساس ماکیاولیسم حاکم بر دیدگاههای فرقهی رجوی و با عربدهکشی سعی نمود توجه کشورهای غربی را به وضعیت اسفناک گروهش جلب کند.
وانگهی معلوم نیست که وقتی مریم رجوی صراحتاً مماشات کشورهای اروپایی را عامل بدبختیها و فلاکتهای خود میداند، چرا اینگونه برای جلب نظر آنها صیحه میکشد؟ مگر مجاهدین روزی که در نوک پیکان تکامل جای گرفته بودند، برای گشودن یک جبههی ضدامپریالیستی تمام عیار، مبارزه با ارتجاع را در اولویت قرار ندادند؟ اکنون نیز با اصلی و فرعی کردن تضادها که البته فقط در حوزهی تخصص نان به نرخ روز خورها است، بهتر است برای راهگشایی به سمت داخل کشور، مبارزه با کشورهای اروپایی را سرلوحهی کار خود قرار دهند!
