ترک ترور و مبارزه مسلحانه ، فریب یا واقعیت؟

ترک ترور و مبارزه مسلحانه ، فریب یا واقعیت؟
محمد حسین سبحانی، سیزدهم دسامبر 2006
خانم مریم رجوی و سازمان مجاهدین خلق در یک سانسور و شانتاژ تبلیغاتی مدعی شده است که این سازمان از لیست گروه های تروریستی خارج شده است و به همین دلیل پیام تبریک و نقل و شیرینی نیز پخش می کند. در صورتیکه واقعیت این است که حکم دادگاه لوگزامبورگ تنها به لغو حکم دارایی های مجاهدین اشاره کرده و به هیچ موردی مبنی بر خارج شدن این سازمان از لیست گروه های تروریستی اشاره نکرده است.
رادیو بی بی سی و خبرگزاری رویتر در این زمینه نوشته اند که:
خبرگزاری رويترز به يک بيانيه شورای اتحاديه اروپا اشاره کرده که در آن گفته شده دادگاه مقرراتی را که ليست تروريسم بر مبنای آن استوار است يا اشخاص و نهادهای موجود در آن ليست را لغو نکرده است. يک سخنگوی وزارت کشور بريتانيا نيز در اين باره گفته بريتانيا در مورد گروه هايی که فعاليتشان ممنوع است قوانين داخلی خود را دارد، و بر اساس اين قانون، فعاليت مجاهدين خلق ممنوع باقی خواهد ماند.
نکته ای در حکم دادگاه لوگزامبورگ و منابع خبری غیر از سازمان مجاهدین وجود دارد مبنی براینکه این سازمان به دادگاه اعلام کرده که مبارزه مسلحانه را نفی کرده ومی کند، اما در سایت های مجاهدین و همچنین پیام مریم رجوی هیچ نشانی از این نکته نیست. به نظر می رسد که سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت بطور مخفیانه و بدون اطلاع اعضای مجاهدین، به دادگاه عالی اروپا اعلام نموده اند که از مبارزه مسلحانه و تروریستی دست خواهند کشید. تا اینجا می تواند این چرخش، و ترک ترور و مبارزه مسلحانه مثبت تلقی شود. اما واقعا سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت، خشونت و مبارزه مسلحانه را ترک کرده اند؟
سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت که بعد از سرنگونی صدام حسین دیکتاتور عراق در آپریل 2003 ، عملاً استراتژی مبارزه مسلحانه و تروریستی را به دلیل خروج قطعی از عراق در چالش می دیدند، پروسه ای را برای مراجعه به دادگاه اتحادیه اروپا آغاز نمودند و در آن خواستار خروج از لیست گروه های تروریستی در اروپا شده اند.
ابتدا شورای ملی مقاومت و سازمان مجاهدین خلق این تلاش را در آمریکا آغاز نمودند، اما براساس سند منتشر شده توسط وزارت خارجه آمریکا در تاریخ 10 اکتبر 2005، سازمان مجاهدین خلق، شورای ملی مقاومت و ارتش آزادیبخش ملی در لیست دائمی گروه های تروریستی جهان قرار گرفتد و دلایل عوامفریبانه سازمان مجاهدین مبنی بر دست شستن از خونریزی و ترور مورد قبول قرار نگرفت.
بنابراین وکلای سازمان مجاهدین خلق براساس تجربیات حقوقی گذشته این سازمان برای خروج از لیست گروه های تروریستی در آمریکا و انگلستان، به سازمان مجاهدین و شورای ملی مقاومت پیشنهاد کردند که تنها راهی که ممکن است دادگاه اولیه لوگزامبورگ شکواییه مجاهدین از اتحادیه اروپا را در دستور کار قرار دهد و به مرحله بالاتر دادگاه ثانویه ارجاع دهد این است که مبارزه مسلحانه و تروریستی را ترک کند که رهبری سازمان مجاهدین نیز آن را تاکتیکی و ظاهراً آن را پذیرفته اند و بدون اطلاع اعضای سازمان دست به چنین اقدامی زده اند.
البته نکته ای که بطور جدی مورد تاکید رهبری سازمان مجاهدین و شورای مقاومتش قرار گرفته، این است که نباید نیروهای سازمان در داخل عراق از چگونگی این ماجرا در دادگاه لوگزامبورگ پی ببرند، زیرا اولین پرسشی که در ذهن آنها ایجاد خواهد شد این است که اگر باید مبارزه مسلحانه و تروریستی را ترک کرد، پس چرا ما باید در عراق بمانیم؟
مگر عراق خاک آزاد شده برای پرش ارتش آزادیبخش به داخل ایران نبود؟
اگر استراتژی خشونت ومبارزه مسلحانه به بن بست رسیده است، چرا باید نیروهای سازمان مجاهدین کماکان در عراق بمانند؟
البته رهبری سازمان مجاهدین خلق و تانک تنظیف شده این سازمان، یعنی شورای ملی مقاومت به قول یک ضرب المثل ایرانی هم خر را می خواهند و هم خرما را
هم می خواهند سر مردم ایران و اپوزیسیون ضد خشونت و اتحادیه اروپا را کلاه بگذارند و هم دهانش را با خروج از لیست گروه های تروریستی شیرین کند، بدون اینکه بهایی بپردازند، بدون اینکه در این امر جدی باشند، بدون اینکه به ترک مبارزه مسلحانه اعتقاد بنیادی داشته باشند، چرا که اگر داشتند سنگر خشونت و خیانت را در زندان بزرگ اشرف رها می کردند و انسان های در بند آنجا را در انتخاب راهشان آزاد می گذاشتند.
اگر سازمان مجاهدین خلق مبارزه مسلحانه را نفی کرده است، پس چرا فرقه مجاهدین و شورای مقاومت رجوی اطلاعیه رسمی در مورد پذیرش مسئولیت بیش از دو دهه خونریزی و اعلام برکناری از رهبری این فرقه و تسلیم خود به دادگاه های بین المللی را نمی دهند؟
ضمناً اگر رجوی ها مبارزه مسلحانه و تروریستی را اشتباه می دانند، ( که اگر چنین باشد اعضای جداشده مجاهدین از آن استقبال خواهند کرد) پس چرا هنگامیکه یک دهه قبل اعضای جداشده مجاهدین، از جمله نگارنده، استراتژی مبارزه مسلحانه را به چالش کشیدند، به زندان های انفرادی و ابوغریب انداختند؟
چرا به خاطر نقد استراتزی مبارزه مسلحانه و… ، حقوق بشر را در سازمان مجاهدین نقض کردید؟ خوشبختانه بعد از مدتی تاخیر، سازمان دیده بان حقوق بشر نیز گزارش مستندی را در این مورد منتشر کرد.
برای اینکه روشن شود که سازمان مجاهدین اندیشه خشونت و مبارزه مسلحانه و تروریستی را ترک نکرده است، لازم است این پرسش را مطرح کنم که مگر
سازمان مجاهدین خلق در 28 خرداد 1360 در اطلاعیه شماره 32 خود در نشریه شماره 127 مجاهد، آغاز مبارزه مسلحانه و تروریستی را اعلام نکرد؟
چرا اکنون نیز سازمان مجاهدین خلق بجای شانتاژ و سانسور اخبار، در یک اطلاعیه رسمی پایان مبارزه مسلحانه و تروریستی را اعلام نمی کند؟
واقعیت این است که سازمان مجاهدین اندیشه مبارزه مسلحانه و تروریستی را ترک نکرده است زیرا که یکی از اصول بنیادی و ایدئولوژیک در این فرقه مبارزه مسلحانه می باشد. دلیل دیگر برای این مطلب این است که سازمان مجاهدین خلق با نفی مبارزه مسلحانه وخشونت طلبانه ، دلیلی برای ماندن در عراق ندارد، زیرا ، در ایدئولوژی این فرقه اگر سازمان مجاهدین می خواهد مبارزه سیاسی و غیر مسلحانه را در دستور کار قرار دهد عراق محل مناسبی برای این کار نیست. اصرار به ماندن در عراق دم خروس این ادعا است که از پیام خانم مریم رجوی در پیام روز گذشته اش به مناسبت حکم دادگاه لوگزامبورک بیرون زده، و خواستار به رسمیت شناخته شدن حضور مجاهدین در آینده در عراق شده است.
در انتها باید یادآوری کرد که لغو حکم دارایی های سازمان مجاهدین در دادگاه لوگزامبورگ، همچنین انتشار اخباری مبنی بر استخدام اعضای این سازمان توسط پنتاگون و حمایت های مالی و اطلاعاتی پنهانی جناح جنگ طلب اسرائیل از سازمان مجاهدین را نیز باید در راستای کارت بازی قرار گرفتن موقت و تاکتیکی این سازمان در درست بازیگران قدرت و برای حل و فصل مسائل هسته ای ایران ارزیابی کرد و نه بیش از این.