کودکان جنگجو (قسمت چهارم)

چهارشنبه 12 مهر 1385

کودکان جنگجو (قسمت چهارم)
نشنال پست
خروج از اردوگاه تروریستی در عراق
امان، که بر روی هفت تپه در شمال بحرالمیت ساخته شده، به خاطر خرابه⁭های به جا مانده از امپراطوری روم و نانوایی⁭هایی که شیرینی⁭های عربی مغزدار می⁭فروشند معروف است، اما از سال 2003، پایتخت اردن به مرکزی برای مسافرانی تبدیل شده که قصد دارند به منطقه جنگی در عراق سفر کنند.
خارجی⁭هایی که قبل از عبور از مرز به سوی بغداد در امان به هم می⁭رسند عمدتا سربازان، پیمانکاران و خبرنگاران هستند، اما در آوریل 2006، یک کانادایی به نام مصطفی محمدی وارد شهر شد که کارش بیش⁭تر جنبه شخصی داشت.
مصطفی، پدر 49 ساله چهار نفر از ریچموند هیل، حومه شمال تورنتو، هنگام فرود آمدن هواپیما در فرودگاه بین⁭المللی کوئین آلیا فقط یک چیز در ذهن داشت: برگرداندن دخترش سمیه از عراق به کانادا.
در سال 1998، سمیه، که آن زمان 17 ساله بود، مدرسه اتوبیکاک را ترک کرد و به عراق رفت تا به مجاهدین خلق بپیوندد، ارتشی که به اعتراف خودش برای سرنگون کردن رژیمی که قدرت را درانقلاب 1979 به دست گرفته بود می⁭جنگید.
محمد 16 ساله، پسر مصطفی، نیز به اردوگاه چریک⁭ها رفته بود.
وقتی که چند سال گذشت و فرزندان برنگشتند، مصطفی مبارزه⁭ای خطرناک و پرهزینه را برای برگرداندن آنان آغاز نمود. در سال 2002، وی به دمشق سفر کرد و با اتوبوس به مرز عراق رفت. سه شب در مرز خوابید، اما ویزا نداشت و او را به شهر برگرداندند.
ده روز قبل از این که نیروهای امریکایی در سال 2003 به عراق حمله کنند، مصطفی بالاخره به مقر نظامی مجاهدین خلق، اردوگاه اشرف، رسید و با فرزندانش ملاقات کرد.
وی با فرماندهان گروه نیز ملاقات کرد، اما گرچه مصطفی در نظر داشت درباره برگرداندن فرزندانش به کانادا سؤال کند، هرگز این کار را نکرد. وی گفت که پسرش التماس کرده بود اصلاً درباره این موضوع صحبت نکند، چرا که ممکن است فقط دردسرساز باشد. مصطفی ساکت ماند، و بعد از یک هفته بدون فرزندانش برگشت.
چند ماه بعد از این که نیروها به رهبری امریکا صدام حسین را سرنگون کردند، مصطفی بار دیگر به اردوگاه اشرف رفت. این بار، یک دوربین فیلمبرداری با خود برد. فیلم⁭های خانگی او تصویری کوتاه از زندگی داخل اردوگاه اشرف را به تصویر می⁭کشند: زنان جوان که در یونیفرم⁭های نظامی با هم صحبت می⁭کنند، و روسری⁭های خاکی رنگ به سر دارند؛ مردان یونیفرم پوش با هم بازی می⁭کنند؛ آشپزی می⁭کنند….
مصطفی می⁭گوید: آنجا مانند یک پایگاه نظامی است.
اما اردوگاه اشرف شبیه به یک شهر کوچک بود. ساختمان⁭های مسکونی، دو بیمارستان، پارک و تأسیسات ورزشی، برای حدود 4000 نفر. یک محوطه⁭ دانشگاهی و یک مرکز تصفیه آب نیز وجود داشت. اردوگاه حتی دارای سایت اینترنتی خاص خودش بود.
حمله ایالات متحده به عراق باعث شد جنگ مجاهدین خلق علیه رژیم ایران ناگهان پایان یابد. امریکایی⁭ها مجاهدین خلق را خلع سلاح کردند، و هزاران قبضه سلاح آنان را توقیف نمودند. اما فرماندهی شورشیان چریک⁭های جوان را از جدا شدن منع کرد.
سمیه در سال 2004 با سفارت کانادا در اردن تماس گرفت و گفت که می⁭خواهد به کانادا برگردد، اما او نگران برادر کوچک⁭ترش، محمد، نیز بود و در نامه⁭ای کوتاه به دولت کانادا خواستار کمک آنان برای برگرداندن او به تورنتو شد.
او به فارسی نوشت: «از شما می⁭خواهم لطف کنید و در اولین فرصت به او کمک کنید تا به کانادا برگردد. اکنون نزدیک به شش ماه است که منتظر جواب شما هستم و انتظار نداشتم که این قدر طولانی شود».
«در تمام این مدت، استرس زیادی را تحمل کردم، و مدام در فکر بودم و امید داشتم که شما از او مراقبت کنید. او، علاوه بر این که شهروند کانادا است، دوست دارد نزد پدر، مادر، برادر و خواهرمان برگردد.
تنها تقاضای من از شما این است که قبل از آن که اتفاق ناگواری برای او بیافتد، سریعاً به بازگشت او نزد خانواده⁭مان در کانادا کمک کنید».
مجاهدین می⁭دانست که محمد از بودن در اردوگاه راضی نیست. محمد در مصاحبه⁭ای اختصاصی با نشنال پست گفت به جای این که مجاهدین به او اجازه رفتن بدهند او را در یک کانتینر آهنی محبوس نمودند.
هر روز صبح یک نگهبان برایش چای می⁭آورد، و در ساعت 3 بعد از ظهر، نان، پنیر و یک لیوان آب به او می⁭دادند. 24 ساعت شبانه روز از گرما کلافه می⁭شد، چرا که کانتینر در زیر آفتاب نیمروز به یک جهنم تبدیل می⁭شد. او وزن کم کرد. با خودش فکر می⁭کرد که خواهد مرد.
وی می⁭گوید: «هیچ امیدی نداشتم».
بعد از 21 روز آزاد شد و تلفنی با پدرش در تورنتو صحبت کرد.
مصطفی به او گفت: «به من 14 روز وقت بده».
فرماندهان مجاهدین به محمد گفتند که مصطفی نخواهد آمد. اما بعدا محمد شنید که پدرش در اردن است و چند ساعت بعد به اشرف خواهد آمد.
مصطفی ساعت 8 شب به آنجا رسید و با یک فرمانده زن صحبت کرد، که گفت محمد می⁭تواند برود. پدر و پسر یکدیگر را در آغوش گرفتند.
چهل و پنج روز بعد، محمد اشرف را به مقصد اردن ترک کرد. او قبل از بازگشت به کانادا در تاریخ 20 دسامبر 2004، دو هفته را در امان با مادرش گذراند.
او پنج سال با چریک⁭ها سپری کرده بود. اما خیلی زود فهمید که فرار از مجاهدین خلق آسان نیست. او در مصاحبه⁭ای گفت یک هفته قبل از رفتنش، یکی از فرماندهان به او هشدار داد که هیچ چیزی درباره مجاهدین خلق نگوید و اگر بگوید اتفاقی برایش خواهد افتاد.
این که چه چیزی اتفاق خواهد افتاد دقیقا مشخص نبود، اما به او گفته بودند آنچه را که رهبر مجاهدین مسعود رجوی چند سال قبل در اردوگاه گفته بود به یاد داشته باشد: بریده⁭ها تعقیب و کشته خواهند شد.
در تورنتو، ترس محمد بالا گرفت چرا که هواداران مجاهدین، که از خروج او از گروه ارتش آزادی‎بخش خشمگین بودند، تماس⁭های تهدیدآمیزی با او برقرار می⁭کردند. آنان او را به جاسوسی برای رژیم ایران متهم می⁭کردند، برچسبی که مجاهدین خلق همیشه برای خدشه⁭دار کردن اعضای ناراضی سابق به کار می⁭برد.
مجاهدین خلق و دولت ایران با تانک و کلاشینکف در طول مرز ایران و عراق با هم جنگیده بودند، اما جنگی تبلیغاتی را نیز در شهرهای غرب به راه انداخته بودند.
همان⁭گونه که مجاهدین خلق از تبلیغات برای خاموش کردن منتقدان و برجسته کردن سابقه تیره ایران در حقوق بشر استفاده می⁭کرد، وزارت اطلاعات و امنیت، سرویس بی⁭رحم امنیتی ایران، برای بی⁭اعتبار کردن مجاهدین فعالیت می⁭⁭کرد.
ماموران ایرانی، که از سفارت⁭های ایران در پایتخت⁭های غربی فعالیت می⁭کردند، به خانواده⁭هایی که عضوی از آنان در اردوگاه اشرف بود نزدیک شده و از آنان سوءاستفاده می⁭نمودند، تاکتیکی که در دنیای جاسوسی به عنوان فعالیت⁭های تأثیر-خارجی شناخته می⁭شود.
مصطفی می⁭گوید هرگز آگاهانه با هیچ مامور ایرانی، یا حتی افسران اطلاعات کانادا، صحبت نکرده است. سال گذشته مردی که به فعالیت برای ایرانی⁭ها مظنون بود به او نزدیک شد، اما مصطفی می⁭گوید نمی⁭دانست که او یک مامور بوده، به او اعتماد نکرد و هرگز پیشنهاد کمک او را نپذیرفت.
مصطفی می⁭گوید علت موافقت او برای مصاحبه درباره شرکت خانواده⁭اش در مجاهدین این بود که فکر می⁭کرد اطلاع⁭رسانی می⁭تواند دولت کانادا را برای برگرداندن دخترش به تورنتو تحت فشار قرار دهد.
در بهار 2006، مصطفی تصمیم گرفت بار دیگر به عراق برگردد. او به اردن پرواز کرد و به امید ویزا گرفتن هر روز صبح ساعت 8 در سفارت عراق در صف می⁭ایستاد. هر روز دست خالی ساعت 2:30 با تعطیلی سفارت محل را ترک می⁭کرد.
سفارت کانادا معرفی⁭نامه⁭ای را به مصطفی داد (آن هم بعد از این که او سندی را امضا کرد مبنی بر این که از خطرات موجود در سفر به عراق آگاه است)، اما این معرفی نامه نتوانست برای گرفتن ویزا به او کمک کند.
مصطفی که به دنبال راه دیگری بود به عراق رفت و از مردی محلی خواست که او را از مرز رد کند، اما قاچاقچی جا زد و گفت که این کار خیلی خطرناک است.
وضعیت امنیتی در عراق درحال بدتر شدن بود. بمب⁭های کنارجاده⁭ای سفر به عراق را به یک ریسک تبدیل کرده بود. یکی از این نوع بمبها باعث کشته شدن چندین کارگر قراردادی شد که به مقصد اشرف به راه افتاده بودند.
گرفتن ویزا از سفارت عراق فقط یکی از موانع مصطفی در امان بود.
او مجبور بود سمیه را نیز متقاعد کند که به کانادا برگردد؛ بعد از گذراندن نزدیک به یک دهه همراه با چریک⁭ها، گاهی به نظر می⁭رسید سمیه تمایلی به رفتن ندارد.
چالش دیگر این بود که مجاهدین را راضی کند اجازه دهند سمیه برود، و طبق تحقیقات حقوق بشری، فرماندهی مجاهدین بریده⁭ها را زندانی و شکجه کرده بود.
حتی اگر می⁭توانست سمیه را از اردوگاه اشرف، و از شرایط جنگی خطرناک در عراق خارج کند، هنوز یک مانع نهایی وجود داشت: اداره مهاجرت کانادا.
___________________________
نامه⁭ای از اردوگاه اشرف
با احترام به سفارت کانادا و دولت کانادا
امضاکننده زیر، سمیه محمدی، دارنده گذرنامه به شماره RC009592 صادره از کانادا، فرزند مصطفی محمدی، خواهشمند است که در صورت امکان هرچه سریع⁭تر بازگشت من به کشورم کانادا را تسهیل کنید چرا که من در آنجا تحصیل و با خانواده⁭ام زندگی می⁭کردم.
همه خانواده من آنجا هستند: پدر، مادر، برادر و خواهر و بقیه اقوام از جمله عمو… واقعا خواستار کمک شما هستم. تقاضانامه شهروندی خود را شش ماه پیش به دولت کانادا تحویل دادم و خواستار کمک برای بازگشت به کانادا شدم، اما متاسفانه ظاهرا جوابی داده نشده.
معهذا، می⁭دانم که کانادا توجه زیادی به حقوق بشر دارد و برای شهروندانش ارزش زیادی قائل است. من به مدت چهار سال در کانادا پناهنده بودم و تقاضانامه شهروندی را پر کردم، اما قبل از آمدن به اینجا نتوانستم شهروندی خود را بگیرم.
وقتی سعی کردم برگردم نتوانستم چون گذرنامه⁭ام را در دست نداشتم و ارتباط گرفتن با خانواده⁭ام امکان نداشت. اکنون، پدرم توانسته برای دیدن ما به اینجا بیاید و نمایندگان دولت کانادا شش ماه پیش اینجا بودند. آنان را از درخواست خود مطلع کردم و پدرم را نیز مطلع کردم تا تقاضای بازگشت من را به شما بدهد.
با تشکر خیلی زیاد
سمیه محمدی
منبع: نامه ارسال شده به سفارت کانادا در تاریخ 17 اکتبر 2004