کودکان جنگجو (قسمت پنجم – آخر)

یکشنبه 16 مهر 1385

کودکان جنگجو (قسمت پنجم – آخر)
نشنال پست
من با مجاهدین هستم
تورنتو/ صدایی که از بلندگوی تلفن می⁭آمد ضعیف بود.
تماس گیرنده گفت: «سلام. من سمیه محمدی هستم. من در شهر اشرف در عراق هستم.»
سمیه از اردوگاه اشرف تماس می⁭گرفت، مقر گروه چریکی که سمیه در 16 سالگی به آن پیوسته بود.
او در حالی که تلفن ماهواره⁭ای را که قرض گرفته بود در دست داشت و در پیاده رو ایستاده بود تا دریافت بهتری داشته باشد صحبت می⁭کرد و 10000 کیلومتر آن طرف⁭تر کلمات مبهمش از طریق یک بلندگو در اتاق استماع 50 در دفتر هیأت مهاجرت و پناهندگی در مرکز شهر تورنتو پخش می⁭شد.
وکیل او، پامیلا باردواج از او پرسید: سمیه، آیا هنوز در اردوگاه اشرف، در اردوگاه مجاهدین زندگی می⁭کنی؟
سمیه جواب داد: بله. بله من آنجا هستم.
سمیه، دانش آموز سابق در مدرسه اتوبیکاک در کلاس دوم دبیرستان بود که جذب مجاهدین خلق شد، گروه مقاومتی که برای سرنگون کردن رژیم افراطی تهران مبارزه می⁭کند.
برادر کوچک⁭ترش محمد در سن 16 سالگی به او در اردوگاه ملحق شد.
گرچه خانواده⁭شان از هواداران مجاهدین بودند و ابتدا از تصمیم آنان برای رفتن به عراق حمایت می⁭کردند، اما با گذشت زمان تلاش کردند فرزندانشان را به خانه برگردانند. در سال 2004، توانستند محمد را بعد از پنج سال اقامت با چریک⁭ها به کانادا برگردانند، اما سمیه هنوز آنجا بود.
آنان نامه نوشتند، به عراق سفر کردند و با دیپلمات⁭ها و فرماندهان چریک⁭ها ملاقات کردند. اما در آخر این هیأت مهاجرت و پناهندگی کانادا بود که درباره سرنوشت سمیه تصمیم می⁭گرفت.
آینده این جوان 25 ساله در روز 9 می 2006، در حالی که از طریق تلفن شهادت می⁭داد، تعیین می⁭شد: این که آیا میتواند به کانادا برگردد یا این که مجبور خواهد بود در اردوگاه شورشیان در مرگبارترین منطقه جنگی جهان باقی بماند.
مشکل اینجا بود که سمیه هنگام ترک تورنتو برای پیوستن به مقاومت در سال 1998 فقط یک مقیم دائم کانادا بود (و نه یک شهروند). وقتی که بقیه اعضای خانواده⁭اش شهروندی کانادا را دریافت کردند او در کنار شورشیان بود. در سال 2006، زمان دور بودن او از کشور آنقدر طولانی شد که وضعیت مهاجرت کانادای او لغو شد. او همچنین عضو خودمعترف سازمان مجاهدین خلق نیز بود، سازمانی که تحت قانون فدرال، تروریستی بود، و این امر در کانادا غیرقابل قبول است.
در اوایل سال 2004، سمیه نامه⁭ای را به سفارت کانادا در اردن ارسال کرد و خواستار کمک برای خروج از اشرف شد. در تاریخ 31 می همان سال، یکی از مسؤولان اداره مهاجرت به اردوگاه اشرف سفر کرد تا با سمیه مصاحبه کند.
این مسؤول در یادداشت⁭هایی که آن روز برداشت مشاهده کرد که بهزاد صفاری، یکی از مشاوران حقوقی مجاهدین خلق بر ملاقات نظارت دارد. او از ترک کردن محل ملاقات خودداری کرد و مدام با این بهانه که ترجمه می⁭کند مداخله می⁭کرد.
مسؤول کانادایی از سمیه پرسید: اگر مشخص شود که شما حق دارید به کانادا برگردید، آیا مایل به انجام چنین کاری هستید؟
طبق گزارش دولتی که نسخه⁭ای از آن به دست نشنال پست رسیده سمیه جواب داده: چون در کانادا مهاجر بودم، می⁭خواهم به کانادا نزد خانواده⁭ام برگردم.
سمیه نحوه مهاجرت خود از ایران به کانادا همراه با والدینش در سال 1994 را برای آن مسؤول توضیح داد.
مسؤول پرسید: چه زمانی کانادا را ترک کردید؟
«1998».
«آیا از آن زمان به کانادا هم سفر داشته⁭اید؟»
«هرگز»
همان گونه که آن مسؤول گزارش وضعیت سمیه را نوشته، طبق قوانین کانادا، مهاجران دارای مجوز اقامت دائم در صورتی که در طول پنج سال گذشته به مدت بیش از 730 روز خارج از کشور باشند به صورت خودکار وضعیت مهاجرت خود را از دست می⁭دهند.
سمیه این حساب و کتاب را دوست نداشت. او حدود ده سال بود که حتی یک روز را هم در کانادا سپری نکرده بود. سفارت کانادا در امان نامه⁭ای برای سمیه نوشت و آن بدان معنا بود که او مجاز به بازگشت به کانادا نبود. همچنین سفارت زمینه⁭های عاطفی یا انسان دوستانه کافی پیدا نکرده بود که به او اجازه بازگشت بدهد.
خانواده محمدی تسلیم نشد. آنان یک وکیل به نام خانم باردواج استخدام کردند، که درخواست استیناف کرد. برای پشتیبانی از پرونده، مصطفی، پدر سمیه، که شهروند کانادا است، شهادت⁭نامه⁭ای دوصفحه⁭ای نوشت که دخترش را به عنوان یک قربانی (شبیه به پتی هرست) به تصویر کشید. مصطفی نوشت: «دخترم در تعطیلات سال 1998، به تنهایی کانادا را به مقصد عراق ترک کرد. او در آن زمان 16 سال داشت (در واقع 17 ساله بود). دخترم به من اطلاع داده، و من واقعاً معتقدم، که او بعد از ورود او به عراق توسط مجاهدین دستگیر شده و از آن زمان به بعد علیرغم میل باطنی⁭اش نگه داشته شده».
در جلسه استماع، سمیه با استفاده از تلفن ماهواره⁭ای که از یک سرباز امریکایی (محافظ اردوگاه) قرض کرده بود تماس گرفت. او گفت که می⁭تواند آزادانه صحبت کند.
وکیل او پرسید که آیا اردوگاه مجاهدین را ترک کرده و به اردوگاه جداشدگان، اردوگاهی در کنار اشرف که توسط سربازان امریکایی برای افراد مایل به جدا شدن از مجاهدین تأسیس شده، رفته است یا خیر؟ اما سمیه گفت که هنوز در اردوگاه مجاهدین است.
او به فارسی گفت: «من هنوز با مجاهدین هستم».
«چرا به اردوگاه امریکایی نرفتی؟»
«نمی⁭خواهم به آنجا بروم.»
«چرا؟»
«من خودم یک مجاهد هستم و می⁭خواهم اینجا بمانم».
وکیل از او پرسید که آیا می⁭خواهد به کانادا برگردد یا خیر؟
«نه، نمی⁭خواهم».
«چرا نه؟»
«دوست دارم اینجا بمانم.»
«چرا؟»
«چون خودم مجاهد هستم و می⁭خواهم اینجا بمانم».
در آن زمان، وکیل رو به قاضی مهاجرت کرد و گفت که از ادامه رسیدگی راضی نیست، و استدلال او این بود که سمیه می⁭ترسد راستش را بگوید چون هنوز با مجاهدین زندگی می‎کند.
وکیل گفت که سمیه مجوز اقامت دائم خودش را داوطلبانه لغو نکرده است. خانم باردواج گفت وقتی که سمیه کانادا را ترک کرد نابالغ بود و اصلاً قصد نداشت برای مدت طولانی در عراق بماند. مجاهدین خلق برای اهداف و انگیزه⁭های خود سمیه را ربوده بود.
در بررسی⁭های بیش⁭تر، مسؤول مهاجرت پرسید که چرا سمیه کانادا را ترک کرده بود.
او جواب داد: «من می⁭خواستم به مجاهدین بپیوندم».
«آیا والدینت این را می⁭دانستند؟»
«بله».
«و اجازه دادند؟»
«بله، اجازه دادند.»
چه کسی پول مسافرت تو به عراق را پرداخت کرد؟
وی گفت: «پدر و مادرم»، و بعد ادامه داد: «پول تلفنم دارد تمام می⁭شود.» مصطفی هم از طریق تلفن از امان شهادت داد. او در ماه آوریل همراه با همسرش به اردن رفت. آنان امیدوار بودند به عراق وارد شوند و سمیه را به اردوگاه امریکایی ببرند تا وضعیت مهاجرتش مشخص شود.
مصطفی گفت: «به عنوان پدر قسم می⁭خورم حقیقت را بگویم. دختر من گروگان است و خیلی از این افراد می⁭ترسد، و آنچه را که امروز گفته به خواست آنان بوده است.»
اما مسؤول مهاجرت این ادعای خانواده که سمیه به عنوان دانش آموز جایگزین به مسافرت رفته و توسط شورشیان ربوده شده را رد کرد.
این مسؤول گفت: «چنین چیزی منطقی نیست. موضوع چیز دیگری است. آیا این سازمانی است که شما برای جایگزینی دخترتان انتخاب کردید؟ مصطفی می⁭دانست که دخترش می⁭خواهد به مجاهدین ملحق شود. این تنها توضیح منطقی است».
مصطفی، بعد از سپری کردن دو ماه در اردن و ترکیه، در تلاش برای رسیدن به دخترش، داشت پول تمام می⁭کرد و پیشرفتش خیلی کم بود. او در 21 ژوئن 2006 به تورنتو برگشت. این پیمانکار ساختمانی تخمین می⁭زند که شش سفر او به منطقه برایش 60000 دلار آب خورده است.
هنوز کار مجاهدین خلق، که خلع سلاح شده و در اردوگاهش در عراق بازداشت شده، به عنوان نیروی جنگجو پایان نیافته. چریک⁭ها زمان را با مطالعه و اداره پایگاهشان می⁭گذرانند. اردوگاه اشرف دیگر چیزی نیست جز یک مرکز نگهداری برای شورشیانی مانند سمیه که، خواه به واسطه ترس یا تعهد، مجاهدین را ترک نمی⁭کنند و جایی برای رفتن ندارند.
یک نسخه از تصمیم هیأت پناهندگی درباره پرونده سمیه پنجشنبه گذشته تحویل وکیل او شد و روز دوشنبه به صورت عمومی منتشر گردید. قاضی، جیمز واترز، اعلام کرد که سمیه داوطلبانه و با رضایت والدینش به مجاهدین خلق پیوسته بود.
وی متذکر شد که مجاهدین خلق تحت قانون ضدتروریسم کانادا یک سازمان تروریستی محسوب می⁭شود و دیگر این که سمیه به روشنی بیان کرده که یک عضو متعهد به مجاهدین می⁭باشد و مایل است با همکاران مجاهد خود در اردوگاه اشرف در عراق بماند، و به کانادا برنگردد.
استیناف سمیه رد شد.
زندگی او در کانادا، که به خاطر اشتیاق برای هدفی در آن طرف دنیا هدر شد، دیگر در کانادا تمام شده، مگر این که تصمیم اداره مهاجرت مورد استیناف قرار گرفته و عوض شود.
مصطفی از شنیدن خبر آشفته شد. همسرش هر روز گریه می⁭کند. آنان همیشه عصبی هستند و نمی⁭توانند بخوابند. آنان نگران آن هستند که مجاهدین سمیه را به قتل برسانند و آن را به عنوان خودکشی اعلام کنند.
والدین احساس ناامیدی می⁭کنند. و احساس گناه هم می⁭کنند چرا که آنان بودند که سمیه را وقتی که نوجوان تأثیرپذیری بود با مجاهدین آشنا کردند.
مصطفی می⁭گوید: «می⁭فهمم، ما اشتباه کردیم».