نشریه آلمانی زبان کانون آوا یک ساله شد

نشریه آلمانی زبان کانون آوا یک ساله شد
بیش از یکسال است از انتشار اولین شماره نشریه آلمانی زبان کانون آوا میگذرد.
این نشریه که به همت آقای مهندس علی اکبر راستگو بشکل ماهانه انتشار می یابد اساسا مخاطبان اش پارلمانترهای پارلمان اروپا وکشورهای آلمانی زبان است و تلاش دارد تا تصویر هرچه واقعی تر برای آنانی که بدنبال شناخت هر چه بیشتری از سازمان مجاهدین بوده و دایره تاثیر گذاری این جریان را بررسی و شیوه ها و عملکرد آنرا مورد ارزیابی قرار دهند ارائه میگردد.
فارغ از نکات تکنیکی و اهداف این نشریه چیزی که برایم قابل ارزش و قابل تکیه است این است که جریان جداشدگان از سازمان مجاهدین مسیر پر پیچ و خم ای را طی کرده اند تا به نقطه کنونی برسند. از سالیان قبل که سازمان مجاهدین در خارج کشورتنوره میکشید تا کسی را یارای مقابله با آن نباشد تا امروز که هر کسی را به زبانی رانده است وهر آنکه زبانی به انتقاد علیه این جریان گشود با انواع تهمت ها – ناسزاگویی ها سعی در سر به نیست کردن سیاسی آنها داشته تا فرصتی یابد که بطور فیزیکی نیز آنان را حذف کند این تلاش ها حائز اهمیت بسیاری است.
آری در چنین شرایطی که تلاش صادقانه انگشت شمار انسانهای مسئولی که باعث گردید قفل سکوت حتی مجامع بین اللملی شکسته شود و گوشه ها وزوایای پنهانی ایدئولوژی به غایت ارتجاعی و عقب مانده جریانی که خودش را در زرورق دمکرات نمایی وآزادی خواهی پنهان کرده بود آشکار گردد این روشنگری ها بیشتر و بیشتر نمود پیدا میکنند عملکرد خائنانه مجاهدین که معتقد بوده واست که برای رسیدن به قدرت تا ملاقات با شیطان مرزی نمی شناسد را برای آگاهان سیاسی روشن نمود و در این مسیر چه سختی ها که پدید آمد و چه رنج ها که کشیده شد تا تابوی مقابله با فرقه مذهبی خشونت طلب فرو ریزد.
واقعیت غیر قابل انکار این است که جریان جداشدگان از سازمان اکنون به عنوان یک اندیشه و یک نظرگاه راه باز کرده اند و قادرند در تشکل های مختلف بغض فرو خورده در گلوی خود را انعکاس دهند که چرا با نسلی که برای ازادی مردم به شما اعتماد کرد این چنین کردید؟
چرا در مسیر رسیدن به قدرت شیطانی خوداز شانه های ما نردبان ترقی را فرا ساختید ؟
چرا در این مسیر با ما صادق نبودید که بگویید با صدام وصدامیان تا به کجاها دست در خون مردمی بودید که هواداران واعضای پایین شما فکر میکردند آزادی آنان را در سر می پرورانند؟
و اکنون در فرازی خائنانه تر دست در دست قدرت های بزرگ اسیری و استثماری جدید را برای همین مردم ستمدیده نقشه میکشید و به عنوان آلت دستی حقیر برای آنان علنا جاسوسی میکنید وبر این جاسوسی افتخار نیز میورزید.
شمایان مجاهدین خلق کدامین کشور هستید ؟ شما چگونه میتوانید ادعای ایرانی بودن کنید و مصدق را رهبر خود بنامید حال آنکه خوب میدایند دکتر محمد مصدق حتی تا بدانجا مرز میشناخت که پزشک خارجی را برنمی تافت تا بربالین اش رود ولی شمایان در مسیر وابستگی شتابان شرم را خورده وحیا را قی کرده اید!!
آیا باز هم فکر میکنید مردم ایران از پیروز! آنگونه که رجوی در نشست هایش ادعا میکرد نمیپرسند که چگونه پیروز شد ؟ و با همین استدلال تا کجاها پیش خواهید رفت و مدار شما با عنصرخارجی در کجا بسته خواهد شد؟
آنچه به ما به عنوان ناراضیانی که بیش از 2 دهه را برای اندیشه ای جنگیدیم که در درون و بیرون خود هیچ پرنسیبی نداشت وهمین بس که همگان وبخصوص مردمان را هوشیار کنیم و خرسند باشیم که به نیکی از اندیشه و ایدئولوژی عقب مانده وقرون وسطایی شما فاصله گرفتیم و گذر کردیم و اسیر سحر وافسون شما نگردیدیم واگر چه زندگی و جوانی ما در این مسیر به ناجوانمردی فنا شد ولی تجربیات گرانبهای آن هدیه به مردمی است که بین ما و شما به داوری نشسته و خواهند نشست و تاریخ آینده چون امروز شما را به عدالت ومیزان محک خواهد زد.
وظیفه ما ونسل قربانی شده توسط شما ، روشنگری و تنویر افکار عمومی است و اکنون فراتر از مرزهای میهن مان ایران در چهار سوی جهان آگاهان سیاسی جوامع غربی دست های خونین شما را در زیر دستکش های سفید تان می بینند وبه زبان های زنده دنیا از جمله انگلیسی – فرانسوی – آلمانی و… هوشیار میشوند و این بهایی است که شما ما به ازای خیانت به اعتماد ما میپردازید و از همین منظرهست که انتشار نشریات متعدد به زبان های خارجی بسا شادمان کننده و دلگرم کننده است.
دلگرم کننده از آن سو که صدای ما خاموشی نپذیرفت وکلام ما در گلو خفه نشد و امیدوارتر از گذشته شادمانیم که قدم های صادقانه ما مورد قبول مردمی است که هنوزهم پیشرفت و ترقی و عدالت اجتماعی آنان آرزوی دیرینه ماست.
در سیزدهمین نشریه آوا حضور و فعالیت جداشدگان ازاین تشکل ضد مردمی در کنفرانس حقوق بشر سازمان ملل در ژنو بشکل کامل پرداخته و از حضور چند هفته ای آنان برای ملاقات با فعالان حقوق بشری که از سراسر دنیا در این شهر گرد آمدند سخن گفنه است و جالب این است که سازمان موسوم به مجاهدین هر گاه که جدا شدگان در مجامعی چون پارلمان اروپا و کنفرانس های بین المللی حاضر میشوند دم برنمیآورد چرا که میدانند زمان آن که فکر میکردند این مجامع و محیط ملک طلق خود آنهاست گذشته است و اینک در مسیر پیشرفت و روشنگری سیاسی جداشدگان سد سدیدی هستند که نمیتوان آنان را نادیده گرفت و هر روز زمان به زیان آنان بیش میرود.
با امید به تلاش های بیشتر در زمینه نشر و گسترش ادبیات و فرهنگ مبارزاتی در ایران برای علاقه مندان سیاسی در خارج کشور برای دست اندر کاران نشریه المانی زبان کانون آوا موفقیت روزافزون را آرزو مندم.
با احترام – میلاد آریایی