نامه دوم مسعود جابانی به مسعود بنی صدر
دوست گرامیم مسعود بنی صدر سلام
مسعود جابانی
21.10.2006
نامه دوم
روز 18 اکتبر سمیناری در دانشگاه جامعه شناسی شهر لیدن هلند برگزار شد که در آن آن سینگلتون به دعوت کانون رهائی و دانشجویان همان دانشگاه، به سخنرانی و تشریح پروسه مغزشوئی و رابطه بین فرقه و تروریسم پرداخت.
استاد دانشگاه شهر لیدن، پروفسور فن خونسترن نیز در این سمینار شرکت کرده بود و به سئوالات دانشجویانش پاسخ می داد.( توضیح بیشتر در سایت رهائی با عنوان گزارش کوتاهی از سمینار لیدن امده است)
همانطور که در نامه قبلی برایت نوشتم بعنوان سخنران در دانشگاه ها و مراکز آموزشی دعوت می شوم و بویژه در مورد رادیکالیسم و رابطه فرقه و تروریسم و… صحبت می کنم و به سئوالات شرکت کنندگان در حدتوانم پاسخ می دهم)
البته مطالبی که در سمینار مادرید در مورد فرقه،افراط-تروریسم کردی آنقدر جذاب و روشن و مرحله ای نوشته شده که می تواند راحت به سئوالات ذهنی مشتاقان جواب داده و کمتر به فراموشی سپرده شود.
آنچه که در سمینار لیدن نظرم را جلب کرد نگرش متفاوت یک جامعه شناس به پروسه شستشوی مغزی و نپذیرفتن این موضوع بود که چگونه یک انسان به دام افتاده در فرقه می تواند طی یک پروسه مغزشوئی ، به موجودی گوش بفرمان تبدیل شود و اختیار تصمیم گیری فردی خویش را بطور کامل از دست بدهد.
آقای پروفسور فن خونسترن از زاویه جامعه شناسانه، عامل اختیاری فردی را در ماندگاری فرد در فرقه اصل دانسته و التصاق روانشناسانه و متدهای مغزشوئی را در مطیع کردن و گوش بفرمان نمودن نیرو، فرع می داند.
چند ماه قبل در همان دانشگاه توسط دانشجویان رشته روانشناسی دعوت شدم و در مورد متدهائی که فرقه های تروریستی برای جذب و تحت اختیار گرفتن نیرو بکار می برند به اختصار صحبت و گفتگو نمودم.
در آن جلسه مثال زدم که چگونه فرقه ای مانند مجاهدین روزانه از نیروهای خود گزارش عملیات جاری می گیرند آنان مجبورند که حتی در مورد دیدن خواب شب خود، مفصلا گزارش بنویسند.
شناخت و کار روانی روی نقاط حساس افراد، برای ترغیب و تشویق و پروراندن احساس کینه در راستای گرفتن انتقام و ترور، از دیگر مواردی است که فرقه بشدت به آن پایبند! است و بر روی آن سرمایه گذاری میکند.
در این رابطه بارها با پیش کشیدن اعدام سه برادرم می خواستند که حس انتقام را در من تقویت کنند. در واقع خود من هم سالها فکر میکردم که حتی انتقاد به سازمان به منزله توهین و بیحرمتی به خون برادرانم می باشد.در آن لحظه سریعا برانگیخته می شدم و خود را آماده حمله به منتقدان مینمودم.
در سمینار لیدن نیز یکی از دوستان قدیمیم که با آنها به دلیل اعدام شدن بیشتر اعضای خانواده شان همدرد هستم، برخورد کردم.او نیز به من ایراد می گرفت که کار ی که توانجام میدهی خیانت به خون بچه هائیست که اعدام شده اند او نیز مانند من که سالها دچار توهم و سرگردانی بودم، نگران و ملتهب از موضعگیریهای انتقادی! من بود…
دیدگاه سیاه و سفید در دستگاه رادیکالیسم، برای اکثر دانشجویان بسیار ملموس بود.براستی چه مثال زیبائی اززندگی آوردی وقتیکه آن را به رنگین کمان تشبیه کردی.
برایم جالب است که ببینم در 21 ماه نوامبر که برای دانشجویان رشته حقوق بین الملل سخنرانی دارم، چه مواردی برایشان مهم بوده و متدهای ذکر شده را چگونه می بینند.اگر در این موارد مطلبی است که بتوانم در موردش به دانشجویان به بحث و گفتگو بپردازم ، اشاره ای به آن بکن.
دوست گرامیم مسعود
چندی قبل در جواب ایمیل هموطنی ، مطالب بسیار جالب و آموزنده ای نوشته بودی. بویژه در مورد چگونگی تغییر مواضع سازمان از اول انقلاب تاکنون توضیحات مفصلی داده بودی.
چیزی که نظرم را در این رابطه جلب کرده بود که به آن در نامه ات اشاره نکرده بودی. موضوع ولایت فقیه بود که بواقع هیچوقت از سوی سازمان نفی نشد و بعدا دیدیم که در غالب پذیرش بیچون و چند رهبر ایدئولوژیک و پس از انقلابی در همین رابطه خودش را نشان داد.
دیگر اینکه در آن نامه نظرت را در مورد دین و حکومت نوشته بودی که برای صحبت در این باره ترجیح می دهم عین متن را برایت بیاورم.
بايد حزب الله را تشکيل داده و تحت اين نام به حکومت برسند. حال ممکن است برای من هجي کني که چگونه آنها از يک سو مدعي هدف برقراری جمهوری دموکراتيک اسلامي هستند و از سوی ديگر معتقد به جدائي دين از دولت ميباشند. بالطبع قبول داری که يکي از اين دو گفته بايد غلط و يا يک حرکت تاکتيکي وسياسي… باشد. مجاهدين خود مدعي دومي بوده و علت بکار گيری جمهوری دموکراتيک اسلامي را مانوری سياسي ميدانستند که تبليغات رژيم را خنٍثي کند. بگزريم که اين چه حرکت سياسي است که آنرا رسما در نشرياتشان اعلام ميکنند و بعبارتي آنرا بي فايده مينمايند. بهر صورت اگر اينرا قبول داشته باشيم ممکن است به من بگوئی که تکليف جامعه بي طبقه توحيدی و تشکيل حزب الله چه ميشود؟ در اينمورد من هنوز معتقد به اسلام اجتماعي هستم و عليرغم مخالفت با بکار گيری شرع ( در جا خورده در تاريخ) در شرايط امروز، معتقدم ما هيچگاه نميتوانيم مثل دنيای مسيحت-غربي شده و يا بعبارت ديگر اعتقاد به اسلام را خصوصي دانسته و در يک کشور اسلامي ، حکومت را از اسلام جدا سازيم. در نتيجه هنوز هم ايده الم همان عدالت اجتماعي قول داده شده توسط اسلام و تشيع است.
با توجه به اینکه من با جدائی دین از حکومت موافقم می خواستم دلایل تو را در این رابطه بشنوم. آیا با شرع اسلام که نگرش و تفاوتهای بسیاری را در بین دانشمندان اسلامی به دنبال دارد ، می شود به عدالت اجتماعی دست یافت ؟
آیا می شود نیازها و خواسته های فردی و اجتماعی مردم را در چهارچوب حکومت اسلامی پاسخ داد؟
دوست عزیزم منتظر کمک فکریت هستم.
خدایارت مسعودجابانی
21-10-2006
