خبرنگار روزنامه نیویورک‌تایمز که از اردوگاه مجاهدین در آلبانی بازدید داشته، می‌گوید اعضای این گروه تروریستی می‌گویند نمی‌توانند درباره سرنوشت سرکرده این گروه سخن بگویند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، «پاتریک کینگسلی»، خبرنگار روزنامه نیویورک‌تایمز ضمن انتشار گزارشی در این روزنامه خبر داده که توانسته است از اردوگاه گروه تروریستی مجاهدین در آلبانی بازدید کند.
بخش عمده گزارش نیویورک‌تایمز به روایت تاریخچه این گروه تروریستی اختصاص دارد اما در میان سطور این گزارش، نکات جدیدی هم به‌چشم می‌خورند.
نویسنده در تشریح چگونی ورود خود به کمپ مجاهدین می‌نویسد: «در ابتدا، گروه درخواست‌های متعدد برای دسترسی را نادیده گرفت. بنابراین بدون چندان امیدی به سوی پایگاه آنها حرکت کردم و مدارک خود را به محافظین ارائه دادم. سه ساعت بعد، اندکی پیش از غروب آفتاب، تماسی دریافت کردم. به شکل تعجب‌آوری اجازه ورود یافته بودم. بنابراین، شروع به یکسری مصاحبه، شرکت در جلسات تبلیغاتی و تورهایی کردم که تا ساعت ۱:۳۰ بامداد به طول انجامید. یک عکاس نیویورک‌تایمز نیر چند روز بعد اجازه ورود دریافت کرد.»
نویسنده بر این باور است که شاید اجازه ورودش به کمپ مجاهدین تلاشی از سوی این گروه برای تصحیح چهره‌اش پس از مواجهه با خبرنگار نیویورک‌تایمز در سال ۲۰۰۳ بوده است، زمانی که شخص مورد مصاحبه این خبرنگار از روی نوشته صحبت می‌کرده و خبرنگار اجازه گفت‌وگوی خصوصی با اعضای این گروه را نیافته بود.
یکی از نکاتی که در این گزارش می‌تواند مورد توجه قرار گیرد، شیوه پاسخ‌گویی اعضای گروه تروریستی مجاهدین به سوال در خصوص سرنوشت «مسعود رجوی»، سرکرده این گروه است که به نوشته نیویورک‌تایمز از سال ۲۰۰۳ ناپدید شده است.
«علی صفوی»، نماینده گروه تروریستی مجاهدین در واشنگتن وقتی با این سوال مواجه می‌شود، می‌گوید: «خوب، ما نمی‌توانیم در مورد این مساله حرف بزنیم …» او سخنانش را قطع می‌کند و نگاهش را به پاهایش می‌دوزد. سوال مجددا این‌گونه مطرح می‌شود: «آیا او زنده است؟ آیا او در آلبانی است؟» پس از چند ثانیه سکوت، پاسخ صفوی باز هم این است: «ما نمی‌توانیم درباره آن حرف بزنیم».
در میان اشاره به سوابق گروه تروریستی مجاهدین، نیویورک‌تایمز به نظر مورخی به‌نام «یرواند آبراهامیان» در خصوص وضعیت مجاهدین در افکار عمومی ایران اشاره می‌کند. «این گروه ادعا می‌کند که هنوز از حمایت زیادی برخوردار است اما آقای آبراهامیان گفت که محبوبیت این گروه پس از روی آوردن به خشونت در اوایل دهه ۱۹۸۰ سقوط کرده است. وقتی با مردمی گفت‌وگو می‌کنید که در دوران انقلاب زندگی کرده‌اند و نام “مجاهدین” را می‌برید، آنها برآشفته می‌شوند.»
خبرنگار نیویورک‌تایمز پس از اشاره به نحوه انتقال مجاهدین از عراق به آلبانی با نقش‌آفرینی آمریکا، می‌نویسد: «وقتی من از پایگاه بازدید کردم، به‌شکل عجیبی خالی به‌نظر می‌رسید. گروه ادعا می‌کند که [این پایگاه] میزبان ۲۵۰۰ نفر است اما در طول دو روز، ما بیش از ۲۰۰ نفر در آنجا ندیدیم.»
به نوشته این روزنامه آمریکایی، ده‌ها نفر از اعضای سابق گروه تروریستی مجاهدین اکنون به‌صورت مستقل در آلبانی زندگی می‌کنند. «من با ده نفر از آنها دیدار کردم که هرکدام از آنها توضیح می‌داد که با شست‌وشوی مغزی تجرد اختیار کرده بود.»
این افراد می‌گویند، روابط رمانتیک و افکار جنسی ممنوع بوده‌اند، تماس با خانواده به شدت محدود شده بود و از دوستی برحذر داشته می‌شدند. همگی روایت کردند که مجبور به شرکت در مراسم‌های انتقاد از خود بوده‌اند که در آن اعضا در خصوص هرگونه تفکر جنسی یا غیروفادارانه‌ای که داشتند در برابر فرماندهانشان اعتراف می‌کردند.
کینگسلی به نقل از «عبدالرحمان محمدیان»، فردی ۶۰ ساله که در سال ۱۹۸۸ به عضویت گروه تروریستی مجاهدین درآمده و در سال ۲۰۱۶ از آن جدا شده، می‌نویسد:
«شما کم‌کم می‌شکنید. خود را فراموش می‌کنید و شخصیتتان را تغییر می‌دهید. تنها از قوانین پیروی می‌کنید. شما خودتان نیستید. شما تنها یک ماشین هستید.»
خبرنگار نیویورک‌تایمز با اشاره به اینکه گروه مجاهدین برای افزایش نفوذ خود روی به اینترنت آورده است می‌گوید در جریان بازدیدش از اردوگاه مزبور، یک استودیوی ضبط به او نشان داده شده که در آن دو آهنگساز مشغول ساختن آهنگ‌ها و ویدئوهایی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران هستند تا در شبکه‌های اجتماعی منتشر شوند.
کینگسلی در ادامه می‌نویسد: «سوئیت‌های کامپیوتر که جداشدگان می‌گویند چیزی شبیه به “ترول فارم” (مجموعه‌ای از اعضای دون‌پایه که با اکانت‌های متعدد در فیسبوک و توییتر پیام‌هایی را در انتقاد از دولت ایران، تشویق سران گروه تروریستی مجاهدین و تقویت لابی‌گرانی که از آنها پول می‌گیرند تایپ می‌کنند) است، به من نشان داده نشد.»
وی می‌افزاید: «زمانی که جولیانی و بولتون در سال‌های اخیر سخنرانی عمومی داشتند، به اعضا دستور داده شده بود که خط مشخصی را [از سخنان آنها] ۱۰ بار از اکانت‌های مختلف توییت کنند.»
نویسنده می‌گوید مجاهدین بین او و سه نفر از آمریکایی‌هایی که از اردوگاه آنان در عراق حفاظت می‌کرده ارتباط برقرار کرده‌اند، اما «کاپیتان متیو وودساید» در بین این سه نفر نبوده است. کینگسلی با وودساید در خصوص وضعیت اردوگاه مجاهدین در عراق گفت‌وگو کرده است. او بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ ناظر آمریکایی‌ها در اردوگاه مجاهدین بوده است.
به گفته وودساید، آمریکایی‌ها در واقع به ساختمان‌های اردوگاه مجاهدین و اعضای آن که بستگانشان می‌گفتند به زور در اردوگاه نگهداری می‌شوند، به صورت منظم دسترسی نداشته‌اند.
بر اساس گفته‌های وودساید، سران مجاهدین پس از چند روز تاخیر به اعضا اجازه دیدار با مقامات آمریکایی و خویشاوندانشان را می‌داده‌اند.
وودساید می‌گوید فرارازاردوگاه برای اعضا به خصوص زنان بسیار سخت بوده تا آنجا که دو نفر از آنان تلاش کرده بودند با کامیون تحویل بار از آنجا فرار کنند.
وی در پایان می‌گوید: «من آن سازمان را کاملا نفرت‌انگیز یافتم. از اینکه آنها در آلبانی حضور دارند، متعجبم.»