تجمع 42 نفر دار و دسته‎ی رجوی در نیویورک

ایران‎دیدبان
این گزارش از آن رو تهیه گردید که بر اثر شدت افتضاح برگزاری تجمع مجاهدین در نیویورک، که هیچیک از سایت‎های تابعه‎ی مجاهدین حاضر نشدند عکس و گزارشی از آن را درج کنند و تنها یک سایت آنها، گزارش کوتاه نوشتاری از آن را منتشر ساخت، نیاز به اطلاع‎رسانی در مورد آن احساس گردید.
***
روز جمعه 28 آوریل 42 تن از اعضاء و وابستگان به باند تروریستی مجاهدین در نیویورک و در مقابل دفتر سازمان ملل متحد تجمع کردند.
مریم رجوی که از ماه پیش برای روحیه دادن به نیروهای وارفته‎ی گروهش، کرسی خواهی در سازمان ملل را بر رؤیاهای خود افزوده است، برای کمی اعتباربخشی به این آرزوی محال، آن را از زبان میلی فای که یک نماینده‎ی کبکی در کانادا می‎باشد، بیان داشت.
مریم رجوی بار دیگر از زبان وی، استعانت و استمالت خود از امریکا را به نمایش گذارد و خواهان بیرون آوردن نام باند رجوی از لیست گروه‎های تروریستی گردید.
اما نکته‎ی بسیار بااهمیت این بود که هیچیک از نمایندگان کنگره‎ی امریکا که علی‎الظاهر از مجاهدین حمایت می‎کنند، حاضر به شرکت در این تجمع نشده و با ارسال پیام‎های سرکاری به دار و دسته‎ی رجوی، گفته بودند که با آنها هستند! ناظران امور، شرکت در تجمعات مجاهدین را برای سیاست‎مداران امریکایی به منزله‎ی مرگ سیاسی آنها ارزیابی می‎کنند و علت استنکاف از شرکت در چنین تجمعات را ناشی از بی‎اعتباری شدید این گروه و عواقب همکاری با آن می‎دانند.
اما صحنه گردان اصلی تجمع 42 نفره‎ی مجاهدین، اعضای باند مدافعان اسراییل که خود را کمیته‎ی امریکاییان برای دموکراسی در خاورمیانه می‎نامند بودند.
زوکر (که پیش از این پیغام مجاهدین برای همکاری با اسراییل را مخابره کرد)، جیمز لی کالینز و الیس زر، اعضای این لابی صهیونیستی بودند که قصد داشتند با روحیه دادن به نیروهای وارفته‎ی دار و دسته‎ی رجوی، آنها را همچنان سرپا نگه دارند.
علیرضا جعفرزاده که از کارشناسی مسایل خاورمیانه در شبکه‎ی جنگ طلب و صهیونیستی فاکس نیوز طرفی نبست و نتوانست اربابش را از غرقاب بحران‎های مرگ‎بار برهاند، بار دیگر پرده‎ها را کنار زده و در تجمعات مجاهدین به عنوان سخنران شرکت می‎کند.
هم زمان با این تجمع، دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین با درج یک آگهی گران‎قیمت در واشنگتن تایمز، مدعی شد که 200 انجمن ایرانی، خواهان حذف نام گروه تروریستی مجاهدین از لیست گروه‎های تروریستی شدند.
از آنجا که سود درج این‎گونه آگهی‎ها برای واشنگتن تایمز، بیشتر از آن است که به راست و دروغ بودن چنین تبلیغاتی بپردازد، می‎بایست از جانب آن از سفارش دهندگان این آگهی پرسید که حتی اگر این انجمن‎های دست ساز و جعلی نیز یک نماینده به نیویورک می‎فرستادند، لااقل می‎توانستید 200 نفر را در آنجا جمع کنید و لازم نبود که دست به دامان نیویورک تایمز و لابی اسراییل شوید.