به بهانه روز 8 مارس
روز جهانی زن نقطه کانونی در جنبش حقوق زنان است. 8 مارس هرسال دربزرگداشت دفاع از حقوق زنان ودستاوردهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی آنها جشن گرفته می شود. این روز در ابتدا بعنوان یک رویداد سیاسی سوسیالیستی در میان احزاب سوسیالیست آمریکا، آلمان و اروپای شرقی اغاز شد. ولی به مرور رنگ و بوی سیاسی خود را از دست داد و تبدیل به مناسبتی برای مردان شد تا عشق خودرا به زنان نشان دهند و آمیزه ای از روز مادر و ولنتاین شده است.
با این حال در اکثر کشورها اصل سیاسی و زمینه حقوق بشری که توسط سازمان ملل متحد تعیین شده با قدرت اجرا میشود. و آگاهی سیاسی و اجتماعی امیدوار کننده ای از مبارزات زنان در سراسر جهان به ارمغان می آورد. سازمان ملل هم از سال 1977 این روز را بعنوان روز حقوق زنان و صلح بین المللی به رسمیت می شناسد.
نزدیک به 41 سال از حضور زنان در مناسبات مجاهدین خلق می گذرد و در طی این سالیان دهها هزار زن ودختر قربانی قدرت طلبی وفسادهای دستگاه جنسیتی رجوی شده اند. مریم رجوی برای فرار از پاسخ گویی درقبال معضل رنان هرساله و در 8 مارس با فرافکنی سعی دارد ضمن ارسال پیام واقعیت های زنان در مناسبات سازمان خودرا برعکس جلوه دهد وضمن فریب افکار عمومی جهانیان چنین وانمود سازد که در سازمانش به حقوق زنان احترام گذاشته میشود. ولی واقعیت ها که از خلال خاطرات و سرگذشت ها و مصاحبه زنان عضو این سازمان که بدنیای آزاد قدم گذاشته اند گزارش میشود، عکس این ادعای مریم رجوی را اثبات می کند.
تعداد زیادی از قربانیان دختران خردسال و نوجوانی بودند که در رویای ازادی وعدالت درسرزمین شان به دام شعارهای فریبنده رهبری مجاهدین خلق افتادند و مورد سواستفاده های سیاسی قرار گرفتند .مریم رجوی درشرایطی شعار رهایی زنان و نفی استثمار مضاعف جنسی می دهد که در سازمانش زنان از اولیه ترین حقوق که همان حق انتخاب است محروم می باشند . درمناسبات مریم رجوی زنان درابتدا از حق انتخاب همسر و سپس طلاق محروم هستند همسرانشان توسط مسعود و مریم رجوی برایشان انتخاب میشد. مبنای این انتخاب نه عواطف وعلایق فردی بلکه شاخص های تشکیلاتی رجوی بود. بعضا زنان جوان به عقد وازدواج مردانی در می آمدند که سن پدر انها را داشتند ویا درمسله طلاق باز این مسعود ومریم رجوی بودند که زنان را مجبور به طلاق می کردند.
درسازمان مریم رجوی، زنان از انتخاب نوع پوشش محروم وحق استفاده از وسایل آرایشی و زینتی را نداشتند . حد و مرز روابط زنان با همسرانشان را سازمان تعیین می کرد و آنها حتی برخصوصی ترین شاخص های رفتاری وکرداری زندگی خصوصی آنها نظارت داشتند. سالن های تجمع وغذاخوری بعداز انقلاب ایدئولوژیک وطلاق اجباری تفکیک جنسیتی گردید وتردد به اماکن عمومی مانند پمپ بنزین ها وسالن های ورزشی وهنری ممنوع گردید. دریک روند مضحک سوار شدن زنان بر خودروهای مردان منع اعلام شد ومردان وزنان بصورت فردی حق مراجعه به اتاق های کار همدیگر را نداشتند. ابزارهای لوازم التحریر می بایست روی میز ویا صندلی گذاشته میشد تا از طرف هریک برداشته شود. زنان از هرگونه حق انتخاب سیاسی وخروج از سازمان محروم بودند و بسیاری از زنان یا به زندان افتادند و یا به ناچار و تحت فشار دست به خودکشی و خودسوزی زدند. دریک کلام آنچه به عنوان رهایی زنان شعارش توسط مریم رجوی داده میشد اسارت محض بود زنانی که روزی با انگیزه مبارزه برای آزادی و برابری حقوق با مردان و استقرار عدالت اجتماعی برای مردم کشورشان به مجاهدین خلق پیوسته بودند درادامه درمسیر اسارت تبدیل به ربات هایی شدند که حتی از حق فکر کردن محروم بودند .
اکرامی
