سالهاست شاهد غم و اندوه مادران و خانواده هایی هستیم که در فراق فرزندان خود که در کمپ های مجاهدین گرفتار حصارهای ذهنی و عینی شده اند، خمیده و چشمانشان کم سو شده ولی هرگز تسلیم شرایط نشده و باز هم کنار پنجره چشم به راه دوختند تا شاید روزی گم گشته خود را دریابند.
تلاش های بی وقفه خانواده های اعضای گرفتار درفرقه به معنای واقعی کلمه ستودنی است. آنها برای دفعات با به جان خریدن خطر جانی و گرمای طاقت فرسای عراق، به آن کشور سفر کرده و علیرغم سعی و تلاش، عوامل فرقه مجاهدین حتی اجازه مواجهه حضوری با فرزندانشان را ندادند.
درسال 1382 که برای اولین بار پای خانواده ها به درون کمپ اشرف گشوده شد سران مجاهدین تلاش کردند ضمن سوء استفاده ازعواطف انسانی با تاثیر گذاری به خیال خودشان خانواده ها را جذب و مورد سوء استفاده قراردهند. تا به آن روز به اصطلاح سخنگوی مجاهدین، ایشان را خانواده های مجاهدین می نامید ولی چون در راستای جذب خانواده موفقیتی عایدشان نشد به یکباره صفحه برگشت و خانواده ها با عناوین همچون مزدور، جیره خوار رژیم و….. از جانب فرقه مواجه شدند.
حال با گذشت زمان و استقرار اعضای فرقه مجاهدین درکشور آلبانی که عملا بدلیل حمایت های بی مورد دولتمردان آلبانی البته تحت لوای آمریکا ، حق قانونی خانواده برای دیدار آزاد با عزیزشان منع گردیده است . و سران مجاهدین با سیل خروشان امضاء طومار از جانب خانواده ها و انسانهای آزاده در سطح جهان غافلگیر شدند.
دریک اطلاعیه با شتاب زدگی پویش امضاء خانواده ها را ” تلاش تروریستها برای حضور در آلبانی” عنوان نموده است. بالاخره ما متوجه نشدیم اگر مادران چشم انتظار و خانواده های دردمند اعضای گرفتار در فرقه شما تروریست هستند، پس شما کی هستید؟!
