متأسفانه مادر قهرمان و فداکار آقای رحمان محمدیان جان به جان آفرین تسلیم کرد و نتوانست بعد از نزدیک چهل سال فرزند خود را ببوید و ببوسد.
فرزندی که نزدیک به چهل سال در اسارت صدام حسین و مسعود رجوی و مریم رجوی بوده است، یک دهه به دلیل جنگ عراق علیه ایران و اسارت در زندان های صدام حسین ، و نزدیک به سه دهه نیز به خاطر حبس و اسارت ذهنی و فیزیکی در فرقه مجاهدین خلق در عراق و آلبانی. واقعا این درد را به که باید گفت؟ آیا گوش شنوایی نیست؟ آیا این نقض حقوق بشر نیست؟ چرا این حق را صدام حسین و رجوی از این مادر و فرزند دریغ کرده اند؟
رجوی خانواده را ” الدنگ ” و سد امیال فرقه گرایانه اش می‌داند ، و در فرقه مجاهدین عشق را حرام و ممنوع کرده است. چه عشق به جنس مخالف و چه عشق مادر و پدر به فرزند یا برعکس . چرا رجوی ابراز هر گونه عاطفه را ، جز به خودش ، ممنوع کرده است؟
چرا این مادر فداکار و قهرمان که یک دهه قبل برای ملاقات فرزندش رحمان محمدیان به عراق ـ پادگان اشرف رفته بود ، رجوی اجازه نداد این مادر فرزندش را ببیند؟
این ستم توسط رجوی همچنان در آلبانی با زد و بند های عریان و پنهان ادامه دارد و خانواده ها هنوزاین حق و فرصت را ندارند که مادر ، پدر ، همسر و فرزندان خود را ببینند. چرا دولت آلبانی به وظیفه اخلاقی و قانونی خود نسبت به حقوق پناهندگان عمل نمی کند و با شانتاژ های فرقه مجاهدین خلق به هیچیک از این خانواده ها برای ملاقات با فرزندانشان ویزا نمی دهد. اما عشق را پایانی نیست.
در پایان تسلیت صمیمانه هیئت تحریریه سایت نجات یافتگان در آلبانی را خدمت آقای محمدیان اعلام و برای مادر قهرمان ایشان آرامش و آمرزش طلب می کنیم. همچنین برای ایشان و بازماندگان و همچنین سایر اعضای جداشده از مجاهدین خلق در آلبانی که در شرایط بسیار طاقت فرسایی قرار دارند ، آرزوی سلامتی می کنیم.
محمد سیدی