در خواست از رئیس شورای حقوق بشر برای دخالت مستقیم درکمپ اشرف

در خواست از رئیس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد برای دخالت مستقیم درکمپ اشرف و کمک به انتقال کسانی که می خواهند به کشورهای آزاد منتقل شوند

خانم لو ئیس آربور

کمسیاریای شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد

احتراما مایلیم باطلاع شما برسانیم که با توجه به افزایش تنش های بین ایران و آمریکا، ما عمیقا نگران سرنوشت و آیندۀ افراد سازمان موسوم به مجاهدین خلق، در کمپ اشرف در عراق هستیم.

ما ضمن قدردانی از نتیجۀ اعمال فشارهای بین المللی در مورد کمپ “‌گوانتانا بی“ –که دادگاه عالی ایالات متحده آمریکا این کمپ راغیر قانونی و بر خلاف قانون اساسی اعلام کرد– لازم می دانیم توجه شما را به موقعیتی مشابه، اگر نه بدتر، در کمپ اشرف جلب کنیم.

تشابهات زیادی بین دو کمپ وجود دارند، و اگرچه کمپ اشرف رسما به عنوان زندان معرفی نشده، اما در این کمپ نیز یک گروه از شهروندان کشوری دیگر، در یک کشور ثالث، به عنوان اسیر، و تحت نظارت دولت آمریکا، بدون هیچ نظارت بین المللی بیش از سه سال است نگهداشته شده اند.

طی هفتۀ گذشته، در روند کشمکش ها میان هر سه دولت ایران، آمریکا، و عراق، به نظر می رسد آیندۀ ساکنان کمپ اشرف در دستور کار مذاکرات سه گانه آنان قرار گرفته است. اکنون، عبدالمهدی (معاون نخست وزیر عراق) در پی مذاکراتی که در اوایل تیر ماه در ایران صورت گرفت، و الهام سخنگوی دولت، بر اخراج و استرداد اعضای سازمان مجاهدین تأکید می کنند. همچنین در کنفرانس مطبوعاتی، المشهدانی، رئیس مجلس عراق، و حداد عادل، رئیس مجلس ایران، در روز 15 تیرماه، با اشاره به این موضوع اظهار داشتند که عراق حضور نیروهای خارجی، از جمله مجاهدین را، که مورد حمایت آمریکا باشند، تحمل نخواهد کرد.

تجارب گذشتۀ ما درمورد عملکرد جمهوری اسلامی ایران با گروه های مخالف، منجلمه سازمان مذکور، حاکی از آن است که اگر معامله ای بین دو کشور ایران و عراق صورت گیرد، فاجعۀ انسانی مانند فاجعه قتل عام زندانیان سیاسی در سال 1367 دیگری در راه خواهد بود.

بعد از سال 2003، و بلافاصله بعد از سقوط صدام حسین، نیروهای آمریکائی کمپ اشرف را به کنترل خود درآوردند. به گفتۀ شاهدان عینی، تمامی قرارگاه های سازمان، مانند قرارگاه علوی، بر اثر بمباران آمریکائی ها ویران، و کمپ اشرف نیمه ویران شد. علیرغم اینکه حدود 450 نفر از نیروهای سازمان در جریان این بمباران ها کشته و یا مفقودالاثر شده اند تنها به کشته شدن 33 نفر در اعلامیۀ 29 فروردین 1382 مسعود رجوی اشاره شده، و از سرنوشت بقیه خبری در دست نیست.

در این مدت هیچ نظارتی از سوی نهادهای بین المللی مانند سازمان ملل بر این امر صورت نگرفته است. تنها گزارش منتشره از سوی دیدبان حقوق بشر در ماه مه 2005 صادر شد که خبراز نقض حقوق بشر در این کمپ می داد.

در یک مورد سعید نوروزی به صورت مخفیانه در کارت تبریکی برای خواهرش (مقیم کانادا) تقاضای کمک برای خروج کرد. چندی بعد سعید نوروزی کشته شد و تا کنون 3 دلیل مختلف در توضیح علت مرگ وی، به طور رسمی، و توسط سازمان مجاهدین، به خواهران مرحوم سعید نوروزی، اعلام و منتشر شده است.

براساس مدارک موجود، و شهادت اعضای جدا شده از سازمان، و بستگان افراد محصور در کمپ اشرف، بسیاری از ساکنان کمپ اشرف بر خلاف میلشان به دنیای خارج هیچ گونه دسترسی ندارند و از ملاقات با بستگان خود منع می شوند.

در مواردی که خانواده ها توانسته اند برای ملاقات با فرزندانشان به اشرف راه یابند، یکی از مسئولین سازمان در تمامی مراحل ملاقات حضور داشته است. گزارش رسمی سفارت کانادا دراین مورد به حضور بهزاد صفاریان در برخی از این ملاقات ها صریحا اشاره دارد. در مواردی جوانان محصور در کمپ مجبور شده اند دیدار با خانوادۀ خود را به خاطر جلوگیری از اتهام عدم همبستگی با رهبری سازمان، و نیز به دلیل متهم شدن خانوادۀ ایشان به ارتباط با رژیم جمهوری اسلامی از سوی مقامات اشرف،‌ لغو کنند. مکالمات تلفنی این اعضا با خانواده ها در حضور مسئولی از طرف سازمان بوده،که همه این مکالمات هم کنترل می شود. آن ها از نوشتن نامه برای خانوادۀ خود، به دلایل مختلف، منع شده اند، و یا این نامه ها که به مسئول سازمان داده می شود، به دست خانواده ها رسانده نشده است.

در آخرین نمونه، سفارت عراق از صدور ویزا برای خانوادۀ یکی از ساکنان اشرف، بعد از مدت 2 ماه سرگردانی در اردن، خودداری کرد. با توجه به شواهد قبلی و نیز گفته های خانوادۀ مذکور، شایعۀ عدم علاقۀ آمریکائی ها برای آزاد کردن و اعزام جداشدگان تقویت می شود. لازم به ذکراست "جداشدگان" حدود 500 نفر می باشند،که مدت هاست در قسمت امریکائی کمپ اشرف، در شرایط نامناسب روحی و بهداشتی، در انتظار خروج از عراق به سر می برند.

به عنوان نهادی حقوق بشری، اطلاعات و مدارکی دال براعزام تعدادی از جوانان که سرپرستان آنها در ارتباط با سازمان مجاهدین بوده اند در سنین نوجوانی در دست داریم. این اعزام ها در مواردی بدون اطلاع خانواده، و در مواردی بدون رضایت خانواده هایشان، در طول سال های 77-78 برای بازدید یکماهه به عراق صورت گرفته است. بسیاری ازآن نو جوانان دختر وپسر علیرغم درخواستشان برای انتقال و یا بازگشت به کشوری آزاد و امن،‌ بعد از گذشت 6 سال، هنوزاجازۀ بازگشت را دریافت نکرده اند.

در یک مورد پزشک نظامی آمریکائی کمپ، خانم دکتر"فیل"، به یک زن جوان که قصد خروج از اشرف را داشت و برای این منظور ابتدا بایستی به کمپ آمریکائیان می رفت، در حضور هیئت نظامی آمریکائی می گوید که کمپ آنها، امریکائیان، برای زنان امن نیست. وی با اشارۀ مستقیم به تجاوز جنسی از وی می خواهد که سکوت پیشه کند و در کمپ اشرف منتظر صدور پاسپورت قانونی خود باشد. این اقامت بیش از 2 سال طول کشیده است. چندین مورد تجاوز جنسی به نوجوانانی که از کمپ اشرف جدا شده اند گزارش شده است. این مورد یکی از دلایل اصلی است که بسیاری از زنان و جوانان ترجیح می دهند در کمپ اشرف بمانند.

با توجه به شرایط محاصره و کنترل اشرف، و امکان استرداد ساکنان کمپ به ایران توسط دولت عراق،‌ ما از نمایندگان سازمان ملل متحد تقاضای بازدید فوری از کمپ اشرف را داریم.

بنابر تمامی شواهد موجود و شهادت های اعضای جدا شده وشاهدان عینی و فیلم ها و عکس های موجود، ادعای حضور داوطلبانه افراد، بویژه جوانان دراشرف قابل بحث می باشد مگر اینکه تمامی افراد ساکن اشرف در یک محل امن و بیطرف در خارج از اردوگاه اشرف، با تضمین حمایت و رعایت حقوق بین المللی برای حفظ جان آنان، به طورانفرادی مورد مصاحبه با یک سازمان معتبر جهانی مانند شورای حقوق بشر سازمان ملل قرار گیرند.

ما خواستار اقدام فوری سازمان ملل و نهادهای بین المللی برای جلوگیری از یک فاجعه انسانی هستیم. لازم است که کلیۀ نهادهای بین المللی حقوق بشری به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل در مورد تشخیص هویت ساکنان اشرف کمک کرده و به آنان پیشنهاد حمایت قانونی کنند، و شرایط انتقال آنان به یک کشور امن را فراهم آورند.

فراموش نکنیم که همیشه افراد عادی و بی دفاع هستند که قربانیان بیرحمی و خشونت دولت ها و سازمان های غیر دموکراتیک هستند.

مسئولیت این نهادها حمایت از انسان هایی که خود در شرایط تصمیم گیری برای سرنوشت آیندۀ خود نیستند.

کانون اندیشه گفتگو و حقوق بشر در ایران- تورنتو

6 ژوئن 2006 برابر با 16 تیر ماه 1385

رونوشت:

عفو بین الملل

صلیب سرخ جهانی

دبیر کل سازمان ملل متحد

دیده بان حقوق بشر

نمایندگان پارلمان کانادا

گزارشگران بدون مرز