نامه بیش از 10 هزار تن از خانواده ها و بستگان اعضای فرقه تروریستی رجوی برای نخست وزیر آلبانی و درخواست ملاقات با آنها به کابوسی دردآور برای رجوی ها تبدیل شده است چرا که آنها به خوبی به یاد دارند که خانواده ها چگونه نقش تعیین کننده ای در برچیدن قرارگاه جهنمی اشرف و اخراج فرقه از عراق و در نتیجه نجات جان اعضاء و ممانعت از آسیب دیدن بیشتر آنها داشتند و طرح های شوم رجوی ها برای گوشت دم توپ کردن اعضا را بهم ریختند .
وحشت رجوی ها از خانواده به حدی است که در حال حاضر بخش اعظمی از کار دستگاه تبلیغاتی ، سیاسی و تشکیلاتی فرقه معطوف به جنگ با خانواده ها شده و تلاش می کنند با تهمت و افتراء و همان کارهای همیشگی خانواده ها را منصرف کنند .
این وحشت چنان در تار و پود رجوی ها رسوخ کرده که مریم قجر و مسئولین دروغگوی بخش تبلیغات فرقه با چند روز تاخیر متوجه شدند که از عید فطر گدشته و چند روز پس از عید اقدام به بخش خبر سخنرانی او به مناسبت این روز و انتشار آن نمودند .
دراین سخنرانی نیز وحشت مریم قجر از نامه هایی که خانواده ها برای نخست وزیر آلبانی نوشتند و با اینکار باعث ایجاد شور و امید در دل اعضاء شدند ، بسیار هویدا بود . آنجا که مریم قجر گفت :
“صدور مزدور به آلبانی با ۸ هزار امضا تحت عنوان خانواده مجاهدین که در بحبوحه کرونا و فاصله‌گیری اجتماعی، می‌گویند دلشان برای مادران و پدرانشان در اشرف۳ تنگ شده”
برای روسیاهی بیشتر رجوی ها چند نکته را درباره این جمله مریم قجر می گویم :
یکم – مریم قجر طوری سخن می گوید که انگار مشکل او «فاصله گیری اجتماعی» در زمان کرونا است . انگار نه انگار که او و رجوی در سالیان گذشته مانع از دیدار و ملاقات خانواده ها با فرزندان شان شده اند . بنابراین «فاصله گیری اجتماعی» بهانه امروز آنهاست و حرف اصلی وحشت از انجام ملاقات است .
دوم – اعتراف به 8 هزار امضاء هم جالب است . هر چند او در اینجا هم دروغ می گوید و عدد واقعی بیش از 10 هزار می باشد . با این حال اعتراف به اینکه خانواده ها یک جریان بزرگ اجتماعی هستند مهم بوده و نشان می دهد که رجوی ها در چه مخمصه ای گیر افتاده اند که دیگر نمی توانند برای فریبکاری آمار بزرگ خانواده ها را انکار نمایند .
سوم – تعجب مریم قجر از این است که به قول او “دلشان برای ماداران و پدرانشان تنگ شده”. این در حالی است که برای انسان های معمولی ، کسی که خواهان ملاقات با پدر و مادرش و خانواده اش نباشد تعجب برانگیر و نگران کننده است و در هر مرام و دین و قانونی احترام به والدین و خانواده سفارش شده است .
البته از موجودات درنده خویی همچون رجوی ها که عاطفه و احساس را «حرام» و «ممنوع» می دانند و فرمان قتل و کشتار انسان های بی گناه را صادر کرده و کارنامه های شان مملو از اعمال تروریستی علیه مردم ایران و عراق است و به این کار خود افتخار می کنند و به نوکری وجاسوسی برای کسانی اقدام کرده و می کنند که دست شان به خودن مردم ایران ، عراق ، سوریه ، یمن ، فلسطین ، لبنان ، افغانستان و … آلوده است و با سلاح های غیر متعارف به کشتار زنان و مردان و کودکان مبادرت کرده اند ، این امر یعنی داشتن عاطفه باید هم تعجب برانگیر باشد چرا که آنها سالیان زیادی است از خوی انسانی تهی شده اند .
صالحی