مسئله داری یعنی اینکه عضوی در فرقه مجاهدین به قوانین و اصول دیکتاتوری و ضوابط پوشالی معترض می شود .
این اولین و مینیمم حق هرانسان درمحیط جمعی از کانون خانواده تا اجتماعات بزرگتر از جمله مدارس – شرکت ها – پادگان های نظامی و دانشگاه و دولت ها است که انسان به اشکالات و بی قانونی ها انتقاد کند وتقابل داشته باشد .
اما تفاوت فرقه ها بخصوص فرقه مجاهدین با تمامی تجمعات انسانی در کره زمین یک چیز است و آن اینکه در فرقه هیچ دری به بیرون وجود ندارد وهیچ زندگی برای عضو فرقه خارج از چارچوب فرقه وجود ندارد .
به فرض برای عضو و کارمند یک شرکت درجامعه عادی بعد ازساعت کاری زندگی شخصی وجود دارد ودرصورت بروز تضاد درکار شرکت و فرد قوانین برای رسیدگی هم درشرکت وهم درخارج ازآن وجود دارد .
اما درفرقه مجاهدین یک سیکل بسته و فقط درونی است وقوانین فرقه ای رسیدگی می کند و رسیدگی هم براساس ضوابط مشخص شده رهبری فرقه است که درنهایت قانون یک طرفه وبه سود وچارچوب تشکیلات است وفرد مسئله دار ومعترض مجبور به تسلیم و پذیرش حقارت می شود .
دراینجا جاری شدن محرومیت ها علیه فرد مسئله دار در فرقه با یک حکم قانونی در جامعه آزاد و عادی علیه یک فرد متخلف زمین تا آسمان فرق هست . درجامعه همه می دانند کمیسیون انضباطی و دادسرا وحکم های مشخص وجود دارد اما درفرقه مجاهدین جایگزین این تنبیهات واحقاق حق به چه شکل است ؟
از آنجایی که گفتیم هیچ دری به بیرون از فرقه برای اعضا وجود ندارد لذا یک انسان در فرقه تمامی مایحتاج زندگی و ضروریات روزمره اش را هم از دست فرقه می گیرد و محرومیت ها در فرقه ها شکل صددرصد متناقض با جامعه عادی دارد .
موارد محرومیت ها
– مصرف غذا : می گویند کارکن و اعتراض نکن و غذا مصرف کن . این فرد اگر مسئله دارشود و کم کاری کند به جرم تمارض هیچ کس حق ندارد برای او غذا ببرد و فرد مسئله دار هم جایی ندارد مثل جامعه آزاد مثلا برود رستورانی غذا صرف کند لذا مجبور به کار درهرشرایط حتی مریضی هم می شود تا غذا به او بدهند . حق حضور در جمع و وارد شدن به سالن غذاخوری را هم ندارد .
– مریضی و دارو و درمان : درقوانین فرقه مسئله دارها مریضی شان به رسمیت شناخته نمی شود وآنرا تمارض می دانند وبه آنها رسیدگی پزشکی نمی شود ودکترها وامدادگرها توجیه می شوند که به افراد مسئله دار خدمات ندهند واین فرد دنیای آزاد هم ندارد که به دکتر برود .
– ورزش کردن : درمناسبات مجاهدین این کارهم جمعی و در راستای اهداف فرقه و با حرکات و شعار فرقه ای است و فرد مسئله دار چون چارچوب و ضوابط را قبول ندارد حق ورزش چه جمعی وچه فردی ندارد .
– مطالعه و کتاب : درفرقه فقط مکتوبات رهبری وتشکیلات مجاز است وفرد معترض حق ندارد به هیچ کتاب وموارد سرگرم کننده ای مراجعه کند ودسترسی داشته باشد . حتی قرآن خواندن .
– بهداشت : حمام /آرایشگاه /لباسشویی و … مسئول دارد . یعنی اگر مسئله دار بخواهد به آرایشگاه مراجعه کند آرایشگر نمی تواند موی او را کوتاه یا اصلاح کند چون تشکیلات قانون تحریم و بایکوت گذاشته! استفاده از سایر اماکن بهداشتی و ضروری هم به همین گونه بوده است (طبق تجارب نگارنده قبل ازجدایی ازفرقه )
– حضور در جمع : اگرفردی مسئله دارشود هنگام حضور درسر میز غذا خوری کسی حق ندارد کنار یا روبرو و یا سرآن میز بنشیند و با او غذا بخورد! تحریم و تحقیر تشکیلات است اگرکسی نقض کند به عنوان حلقه ضعیف و داشتن پل با مسئله دار محاکمه و با او برخورد خواهد شد لذا فرد مسئله دارمنزوی می شود .
– تحریم مکالمه : هیچ کس حق ندارد با فرد مسئله دارحرف بزند . زندگی پانسیونی و شبانه روزی و فرد مسئله دار هم غیر از آنجا جایی ندارد و کسی ندارد که با او حرف بزند وخود را تخلیه نماید لذا گاهأ ماه ها فرد مسئله دار تحریم مکالماتی شده وازفشار به بن بست می رسد ومجبور به تسلیم و اعلام بریدگی می کند وآنوقت ازفرد تعهدهای متعدد گرفته می شود .
* درواقع همه چیزدرظرف تشکیلاتی مجاهدین سیستماتیک است وهیچ راه فراری برای نفس کشیدن عضو مسئله دار وجود ندارد . اگر مسئله دار شدی بایستی با تحمل بایکوت ها دریک فضای بسته فقط به عاقبت دیوانگی و روانی شدن فکر کنی .
یک مورد یا فاکت از تحقیر مسئله دار :
فردی تا روز قبل فرمانده گردان توپخانه بود به نام ” مرتضی غ ” به محض اعلام مسئله داری او را از همه چیز حذف وصبح ها موقع اعلام برنامه او را هم به ته صف آورده وموقعی که برنامه همه به صورت گروهی اعلام می شد نامبرده درنهایت بلاتکلیف مانده و فرمانده مربوطه او را به یک کارگر سودانی که درکارهای خدماتی حضور داشتند سپرد وگفت تو هم کارت را با سید آدم (کارگرسودانی) دنبال کن .
یعنی تا دیروز فرمانده آتشبار توپ و کاتیوشا بود وروز بعد با یک اعتراض مسئله دار شده و قانون تحریم و بایکوت اورا به قهر فرستاده تا تحت مسئول کارسودانی قرار گیرد!