برنامه پرونده این بار در سوگواره ای با عنوان ” ناپدیدشدگان اجباری”، به سوز و گداز در مورد طومار و نامه ی خانواده ها خطاب به دولتمردان آلبانیائی بود!
مجری برنامه ی مضحک “پرونده ” که خود نیز از اسیران در بند رجوی محسوب می شود ، ضمن آشکار کردن ترس و وحشت سران فرقه ی جهنمی رجوی ، سئوالی را بدین مضمون مطرح کرد:
“سئوال این است که آیا رژیم می تواند همان کاری را که در اشرف و لیبرتی تحت عنوان خانواده انجام داد، در آلبانی هم انجام بدهد؟ از طریق بلندگو ، محاصره و …”
آوردن یک یا دو اسیر به این برنامه و تکرار خزعبلات رجویستی از زبان آنان ، هنری نیست که رجوی بتواند با آنها، از این موضوع بگذرد! ملاقات خانواده ها با فرزندان ناپدیدشده ی اجباری خود امری است که دیر یا زود محقق خواهد شد. وحشت رجوی ها هم از این است که اگر این بار پای خانواده ها به آلبانی برسد، دیگر در فرقه ی رجوی نه از تاک نشانی باقی خواهد ماند و نه از تاک نشان!
واقعیت این است که فرزندان خانواده ها، اسیر دست تروریست ها در کشور آلبانی هستند و این اسارت دردناک که با ترفند های مغزشوئی و اجبارات رجوی محقق شده است ، روزی در هم خواهد شکست.
طومار خانواده ها با بیش از 11000 امضاء، سندی انکارناپذیر و متقن است که با ابتکار تاریخی مدیرعامل انجمن نجات محقق شد، از زمان انتشار لرزه بر اندام رهبران این فرقه انداخته است.
سئوالی که حاکی از ترس و وحشت سران فرقه است و در این برنامه تکرار شد، موضوعی نیست که رجوی ها بتوانند از آن خلاصی یابند، بله اشرف 3 هم به سرنوشت اشرف های قبلی دچارخواهد شد و حصارهای بلند آن به همت خانواده ها در هم خواهد شکست.
براستی رهبران این فرقه آیا از خود نمی پرسند که فرزندان این ملت را در اسارت به چه مشغول کردند؟ آیا ماندن در درون حصارهای بلند یک اسارتگاه و تلف کردن عمر یک مشت انسان های به بن بست رسیده و افسرده، ثمری برای سرنگونی دارد؟ هر روز یک نفر در این فرقه با خاک هم آغوش می شود! هر لحظه شکنجه های مستمر و سیستماتیک رجوی انسانی را می شکند! مجاهدین از بعد از “فروغ” آیا فقط مشغول عقب نشینی نبوده و بن بست پشت بن بست درکار نبوده؟!!
در عراق، ضرباتی که سازمان پی در پی می خورد، اغلب بچه ها را خوشحال می کرد. ازاین بابت خوشحال بودیم که بالاخره یک نفر پیدا شد که شاخ رجوی را بشکند و انتقام سالیان بدبختی ما را بگیرد، جنگ عراق رجوی را زمین گیر کرده بود! دیگر زمان تهدید و زندان و انفرادی و … در سازمان تمام شده بود! دیگر خبری از شلاق کش کردن بچه ها توسط سرکوبگران سازمان نبود! لحن صحبت فرماندهان هم عوض شده بود! ما رسما بعنوان اسیر جنگی تحت کنترل آمریکائی قرار گرفته بودیم!
مدت ها بود هیچ خبر خوشحال کننده ای نمی رسید! فضای یاس و افسردگی در همه جای اشرف حاکم شده بود! هیچ روزنه ی امیدی نبود!
ناگهان !
ناگهان ! خبرهای جدیدی از راه رسید! اولین روزنه های امید و سرزندگی وارد قرارگاه شد!
بله ، بله ، خانواده ها در این بن بست وحشتناک ، راه را باز کردند، خانواده ها وارد قرارگاه شدند، سازمان هم، چون در موضع بسیار ضعیف قرار گرفته بود، با این ترفند سعی در بهره برداری ازاین واقعه را داشت وبرای همین هم راه ورود به قرارگاه را برای خانواده ها باز کرد!
سازمان هنوز نتوانسته بود به وضعیت تعادل و استقرار برسد و خانواده ها از این فرصت طلائی استفاده کرده و وارد قرارگاهی شدند که سالها بود حتی یک خانواده هم وارد آن نشده بود!
خبر ورود و حضور خانواده ها، بصورت قطره چکانی در قرارگاهها تکثیر می شد!
اما الان …
الان با امضای طومار یازده هزارنفره خانواده ها، بی شک امیدی دوباره در دل اسیران آلبانی زنده شده است ! خونی دوباره و خونی گرم در رگهای همه ی اسیران رجوی دمیده شده است !
شاید امضاکنندگان ، هنوز به عمق این کار بزرگ و این حماسه ی جاویدان و اهمیت کارشان ، پی نبردند! اما از عکس العمل های دشمن ( رجوی ها ) ، می توان به عمق این اقدام بسیار بزرگ پی برد.
سازمان شیاد رجوی ! از همان ابتدا هرکس را که با او مخالفت کند ، مزدور و بریده و اطلاعاتی می خواند و این امر جدیدی نیست !
اما مهم این است که ارکان تشکیلاتی دشمن مردم ایران ، به لرزه افتاده است !
در خاطرات جداشدگان بسیار خواندیم ودیدیم که آنزمان ، از شنیدن صدای خانواده ها در پشت درب اشرف ، خوشحال و امیدوار شده بودند!
سازمان نمی خواهد حتی پای یک پدر و مادر و یک خانواده به آلبانی باز شود، اما امضای این طومار افتخار آمیز در این مدت کوتاه ، که از طرف خانواده ها با استقبال بسیار گرمی مواجه شده است ، از به نتیجه رسیدن حتمی آن حکایت دارد.
مریم رجوی هم، باید بداند که خانواده ها دست از عزیزان خودشان در اسارتگاه مانز در اشرف 3! برنخواهند داشت و دور نیست که صدای طبل های طوفان خانواده ها به پشت دربهای زندان اشرف 3 خواهد رسید.
فرید
