سازمان مجاهدین خلق (فرقه رجوی) به رهبری مسعود رجوی، از ابتدای انقلاب 57 تاکنون، بارها طرح خودمختاری کردستان را مطرح کرده است. اگر در سالهای اول انقلاب کمتر کسی به مسئله خودمختاری توجه داشت، امروز هیچ ایرانی آزاده ای نیست که متوجه نشود، طرح خودمختاری، بخشی از برنامه بلند مدت آمریکا و صهیونیسم جهانی برای تقسیم کشورهای غرب آسیا به کشورک های تکه پاره شده در راستای تقویت رژیم اشغالگر صهیونیستی است. اقدامی برای محقق کردن شعار «از نیل تا فرات» که جز با تجزیه کشورهای این منطقه امکانپذیر نخواهد بود.
این طرح ضدایرانی سالهاست که با شدت بیشتری دنبال می شود و هزینه های بسیار گزافی برای آن پرداخت شده است. پس از شکست پروژه داعش در این منطقه، بر شدت این اقدام افزوده شده و قدرتهای غربی-عبری-عربی چاره ای جز سرمایه گذاری بر این طرح نیافته اند. بگذریم که خود کشورهای عربی بخشی از این طرح صهیونیستی هستند اما شیوخ فاسد کشورهای حوزه خلیج فارس در این حد از درک و شعور سیاسی نیستند.
به هرحال، تمامی جریانات وابسته سیاسی نیز در تمام این سالیان، برای پیشبرد این خط ضدملی همگام و همصدا با امپریالیسم-صهیونیسم شده اند که در رأس آنها سازمان مجاهدین می باشد. طبعاً برخی جریانات چپنما نیز در همین راستا قدم برداشته اند که می توان از حککا و حکمتیست ها نام برد. طبعاً کومله و پژاک نیز که گرایش چپی از خود به نمایش می گذاشته اند، در این تقسیم بندی می گنجند اما اینها جز یک جریان خرد منطقه ای به حساب نمی آیند.
شورای ملی مقاومت که بازوی سیاسی سازمان مجاهدین می باشد، در سال 1362 طرح خودمختاری کردستان را تصویب کرد. البته در آن زمان مجاهدین وارد منطقه کردستان شده بودند و قصد داشتند حضور خود را گسترش دهند و نیازمند جذب مردم و گروههای کردی بودند، لذا این تصویب اگرچه جنبه سیاسی داشت ولی اهداف اجتماعی-فرهنگی نیز دنبال می کرد. اکنون 37 سال از آن ماجرا می گذرد و مجاهدین همچنان در حال پرداختن به این مسئله هستند و نه فقط روی خودمختاری تمرکز دارند که حتی در صدد نفی زبان فارسی در کردستان نیز می باشند.
مبحث خودمختاری کردستان، از همان ابتدای انقلاب توسط مسعود رجوی مطرح شده بود، کما اینکه در اسفند 1357 نیز این موضوع نشریه مجاهد عنوان شده بود. جریانات وابسته، از همان ابتدای انقلاب، طرح آشوب در کردستان را رقم زده بودند و مجاهدین نمی خواستند از این مسئله عقب بمانند. به همین علت، کردستان به آتش و خون کشیده شده بود و همزمان در نقاط مختلف دیگر هم دست های بیگانه در کار بودند تا انقلاب را قبل از سرپا شدن واژگون، و ایران را تکه پاره کنند. نگاهی به حوادث خوزستان، جنگل های شمال و ترکمن صحرا، نشان می دهد دشمنان چه خیال شومی در سر می پرورانیدند.
مریم رجوی در سالهای اخیر با شدت بیشتری به طرح تجزیه ایران دامن زده است. سخنرانی او در تابستان 97 و همچنین در سال گذشته مملو از شور و هیجان طرح های تجزیه طلبانه و خودمختاری بود. وی از کردستان هم گذر کرد و به تقسیم ایران به مناطق مختلف خودمختار (تحت عنوان خائنانه ملت های ایران) پرداخت. علت ورود مریم به این موضوع، شکست های پی در پی در عرصه جهانی و سیاسی، و لذا دخیل بستن به آخرین تکیه گاه خود «عربستان و اسرائیل» بود تا بلکه با همسو شدن با خواسته های ایران ستیزانه شان، دست کمک بیشتری به سوی آنان دراز کند.
البته مریم رجوی بخوبی می داند که دیگر در اروپا نیز آن جایگاه پیشین را ندارد و دوستان او در کاخ سفید و سنای آمریکا هم یکی بعد از دیگری از دور خارج شدند، چه «جان مک کین معدوم» که بزرگترین حامی او در سنا بود و چه «جان بولتون» که با خفت از کاخ سفید به بیرون پرتاب شد. اینک، آخرین امید او «جولیانی» نیز که پس از رسوایی اخیر آبرویی برایش نمانده بود آخرین نفس های خود را می کشد، و بزودی پمپئو نیز به زباله دان تاریخ خواهد پیوست. همچنان که دونالد ترامپ نیز در حال سقوط نهایی می باشد و جامعه از هم پاشیده آمریکا دیگر تا مدتی نامعلوم نمی تواند جولانگاه ایادی سیا-رجوی باشد.
مطرح کردن مستمر و خائنانه تجزیه ایران به نقاط مختلف خودمختاری، دیگر چاره درد این فرقه ضدایرانی نیست. اینرا مردم ایران و مدافعان وطن به طرق مختلف اثبات کرده اند و خواهند کرد. بخصوص اقوام کرد، عرب، بلوچ و آذری که نشان داده اند، بزرگترین مدافعان ایران در شرایط پر خطر هستند.
حامد صرافپور