به دنبال ممانعت ها و کارشکنی های دولت آلبانی و متقابلا انبوه نامه هایی که از جهات مختلف برای نخست وزیر آلبانی ارسال گردید و رسانه ای شدن موضوع و همچنین تلاش های خستگی ناپذیر خانواده ها بخصوص فرزند و همسر چشم انتظار وی، بالأخره با خروج آقای غلامعلی میرزایی از کشور آلبانی و بازگشت او به ایران موافقت شد و وی به ایران و آغوش خانواده خود در خرم آباد بازگشت.
آقای میرزایی که برای دفاع از میهن در برابر تجاوز دشمن بعثی به جبهه های دفاع مقدس شتافته بود، در مهرماه سال 1359 در مرزهای جنوب کشور توسط ارتش صدام حسین اسیر شد و نزدیک به 9 سال در اردوگاه های ارتش عراق با سخت ترین شرایط سپری نمود.
صدام حسین در توافق با مسعود رجوی شرایط زندگی اسرای جنگی در اردوگاه ها را روز به روز سخت تر می کرد تا بالأخره در خرداد ماه 1368 آقای غلامعلی میرزایی همراه با 1500 نفر دیگر بدون این که صلیب سرخ جهانی که مسئول اسرای جنگی است اطلاع داشته باشد با فریب و نیرنگ به اردوگاه مجاهدین خلق در عراق منتقل شد.
او دقیقاً 40 سال و 4 ماه بود که از خانواده اش دور بود و آن ها را ندیده بود. پسرش نوزاد بود که او به جبهه رفت و اسیر گردید. همسرش فرزند را در غیاب پدر، بزرگ کرد و داماد نمود.
آقای غلامعلی میرزایی که بیش از 30 سال عضو فرقه رجوی بود پس از انتقال اعضای این فرقه به تیرانا از این فرصت استفاده كرد و فرقه را ترك نمود و بلافاصله خواهان بازگشت به ایران شد. در حالی که او تمام اسناد و مدارک لازم برای بازگشت به ایران را داشت اما دولت آلبانی از خروج او به بهانه های واهی ممانعت به عمل می آورد.
فرقه رجوی سعی می کرد با توسل به هر روش ممکن او را تحت فشار قرار دهد تا دست از مخالفت برداشته و در برابر خواسته های فرقه تسلیم شود اما آقای میرزایی با افشاگری های مستمر و ارتباط هایی که با رسانه های آلبانی برقرار نمود خواست خود را در معرض افکار عمومی قرار داد.
نتیجه انتخابات آمریکا و شکست ترامپ باعث شد تا مقامات آلبانیایی از نخست وزیر گرفته تا پلیس مهاجرت کمتر به خواسته های مریم رجوی توجه کنند و نهایتا با خروج آقای میرزایی از کشور آلبانی موافقت کردند.
به نوشته یک روزنامه در آلبانی “بادهای تغییر از واشنگتن شروع به وزیدن کرده اند و لذا دولت و پلیس آلبانی آزادی عمل بیشتری در خصوص مجاهدین خلق پیدا می نمایند.”
واکنش فرقه رجوی در مقابل بازگشت آقای غلامعلی میرزایی، اوج افلاس و درماندگی این فرقه را برملا نمود. کمیسیون امنیت و ضد تروریسم شورای ملی مقاومت (فرقه تروریستی رجوی) در اطلاعیه ای به تاریخ 8 دی 1399 دریدگی و وقاحت را به اوج رساند و به جای اینکه شرمنده میرزایی و پسر و همسرش به خاطر به هدر دادن عمر و جوانی آنان به پای امیال پوچ و بی محتوای مسعود رجوی باشد و از این بابت احساس بدهکاری کند یک چیزی هم طلبکار شد و تهمت هایی که تماما لایق سرکرده گور به گور شده اش می باشد را نثار کسی که عمری را به پای این سازمان تلف کرده، نمود.
همین اطلاعیه سند و مدرکی است که ماهیت ضد بشری رجوی را بخوبی برملا می کند. این اطلاعیه نشان می دهد که کسی که 30 سال تمام وقت و بی چشم داشت از خواسته های مسعود رجوی خائن و جنایتکار و وطن فروش با تمام وجود و هستی خود پیروی کرده چه جایگاهی در سازمان مجاهدین خلق خواهد داشت.
فرقه رجوی در اجرای مقاصد خود در خصوص آقای غلامعلی میرزایی و خنثی نمودن وی ناکام ماند. این تازه ابتدای کار است. عقب رانده شدن های فرقه رجوی ادامه خواهد داشت. شاید این تقدیر مریم رجوی باشد که نهایتا به جای آقای احسان بیدی از آلبانی هم مانند اتحادیه اروپا اخراج شود.
عاطفه نادعلیان
