سازمان سرکوبگر مجاهدین در آلبانی، همواره برای جلوگیری از افشای حقایق درونی فرقه ، حمله و هجوم های گسترده ای را علیه خبرنگاران و رسانه های آزاد درکشور آلبانی آغاز کرده است !
اگر از دیدگاه رجوی ها به اعضای سازمان نگاه کنیم، آنان هرگز ذره ای تمایل ندارند که حتی یک نفر از سازمان جدا شود! اما از سوی دیگر تمام شعر و شعارهای سازمان نیز به بن بست رسیده و هیچ انگیزه ای در اعضاء برای حضور و ادامه ی راه باقی نمانده است. از زمانی که ریزش و فرار در سازمان به یک راه و رسم ماندگار تبدیل شد، رجوی ها نوک حملات وحشیانه ی خود را متوجه جداشده ها در آلبانی کردند!
در همین مسیر رسانه های آزاد هم این رویاروئی بین جداشدگان و سران سرکوبگر سازمان را پوشش دادند. این اقدامات رسانه ای دمکراتیک، به مزاج مستبدان فرقه ی رجوی خوش نیامده و یکسری اقدامات سیستماتیک برای به کنترل درآوردن جراید و رسانه ها، با روش های تهدید و تطمیع از سوی فرقه ی رجوی آغاز شد.
دراین نوشته سعی بر این است که با برخی روش های سرکوب رسانه ها از سوی سران فرقه ی رجوی در آلبانی آشنا شده و همچنین عکس العمل های رسانه ها را در این مورد ببینیم.
تهمت های بی شرمانه ای از سوی فرقه ی رجوی خطاب به هر رسانه ای که با منتقدی مصاحبه کرده ودیدگاههای جداشدگان را منعکس می کند، زده می شود. محوریت این اتهامات نیز انگ رژیمی بودن و وابسته بودن به ارگانهای امنیتی ایران است. اولسی یازچی و جرجی تاناسی،از جمله ی خبرنگارانی هستند که همواره مورد حمله و هجوم از سوی فرقه ی رجوی بوده اند!
اولسی نوشته است :
” فرماندهی مجاهدین که در اردوگاه شبه نظامی مانزا فعالیت می کند، علیه من ودوستم جرجی تاناسی حملاتی انجام دادند. این گروه که توسط هیچ دولتی در اروپا پذیرفته نشدند و دولت آلبانی توسط آمریکا مجبور شد که این گروه با پیشینه ی تروریستی را قبول کند! از زمان ورود آنها به کشور ما و به لطف همکاری برخی دولتمردان! قانون شکنی از سوی این گروه شروع شده و همچنین این سازمان را مختار کرده که هزاران گروگان ایرانی را درحصارهای بسته در مانزا نگهداری کند. در جریان پرونده ی خانم سمیه محمدی که مجاهدین خلق در سال 2018 آنچه در توان داشتند انجام دادند و به سمیه اجازه ی ملاقات با خانواده و بازگشت به کانادا را ندادند، ماهیت گروگانگیری این سازمان را به افکار عمومی آلبانی نشان داد.
تمامی روزنامه نگارانی که به وضعیت این گروه پرداخته اند، توسط این سازمان مورد هجمه و هجوم قرار گرفتند. جالب هم اینکه من و دوستم را به همکاری با عوامل ایرانی متهم کرده اند.
مزدوران این گروه اظهار داشتند که به من و تاناسی ماهیانه دو هزار یورو دستمزد از سوی دولت ایران پرداخت می شود که ادعائی بس دروغ و عجیب است! اینجا هم رسما اعلام می کنیم که نه من و نه تاناسی توسط رژیم ایران و هیچ رژیم دیگری برای توهین و تهمت علیه مجاهدین خلق حقوقی دریافت نمی کنیم.
ما مثل مجاهدین مزدور نیستیم! به همین دلیل هم از مراجع قضائی دنبال کرده و می کنیم که مجاهدین خلق و کسانی که پشت سر آنها هستند باید تهمت خود علیه ما را اثبات کنند.
من مریم رجوی را به بحث ، مصاحبه و چالش دعوت کردم ، اما او تا کنون مخفی مانده است و از بحث آزاد و عمومی در باره ی فعالیت هایشان ترسیده است. همچنین با عنوان “اردیت اصلاناج” علیه ما مقاله نوشتند که ایشان بعد از تماس من و جویا شدن قضیه، تالیف مقاله را کاملا رد کرد!
درنهایت هم معلوم شد که عوامل خودشان مثل مهدی ابریشمچی، بهزاد صفوی، احمد طبا یا ژیلا دیهیم در نوشتن چنین مقالاتی نقش داشته اند!
در این مدت ما پرده از توطئه های بسیاری برداشتیم از جمله تهمت های بمب گذاری ، توطئه و افترا علیه برخی فعالین سیاسی، ضرب و شتم خانواده ی محمدی، ( دو شهروند کانادائی در وسط شهر تیرانا توسط عوامل سازمان مورد ضرب و شتم قرار گرفتند)، در قضیه ی آقای احسان بیدی واقعا یک تضییع حق اتفاق افتاده بود( ما آنموقع با تقبیح این پرونده و رسانه ای کردن آن مانع اخراج و حتی مرگ ایشان شدیم)و دهها مورد دیگر.
وظیفه ی ما به عنوان روزنامه نگاران آزاد ساکن در یک جامعه دمکراتیک، دفاع از ارزشهای دمکراسی و برابری همه در مقابل قانون است.ما هرگز در مقابل قانون شکنی این سازمان در کشورمان سکوت نخواهیم کرد، ما افشاگری خواهیم کرد که چگونه یک سازمان غیرقانونی می خواهد قوانین کشور ما را نقض کند!
ما نمی خواهیم آلبانی به عنوان عراق صدام حسین یک اسارتگاه اشرف دیگری را در کشورمان ایجاد کند! عده ای را در اسارت و برده داری نگه دارد! ما روزنامه نگار آزاد هستیم و سازمان مجاهدین هرگز نخواهد توانست ما را با روش های ارعاب و تهدید و تطمیع ، ساکت کند! ما قول می دهیم که همواره به بیان حقیقت و انتقاد از روش های سرکوبگرانه ی سازمان ادامه دهیم.
ما همانطوریکه زمان به اثبات رسانده است ، ترسی نداریم و فعالیت های جنایتکارانه و غیرقانونی این سازمان را در کشورمان به چالش خواهیم کشید. ما این سازمان را در رسانه ها، دوربین ها ، تلویزیون ، پورتال های وب، اتحادیه ی اروپا ، رسانه های غربی ، رسانه های آزاد بین المللی به چالش می کشیم.ما قابل توقف و معامله نیستیم، ما آماده هستیم تا در هر دادگاه بین المللی از جمله دادگاه بین المللی لاهه ، وزارت امور خارجه ی ایالات متحده و هرکجای دیگر حضور پیدا کرده و شهادت بدهیم که این سازمان قانون شکن ، با روش های برده داری در کشور ما قانون و دمکراسی را زیرپا می گذارد…”
بعنوان یک جداشده از اقدامات رسانه های آزاد در آلبانی حمایت کرده و بسیار خرسندم که دست رجوی ها در آلبانی برای افکار عمومی و رسانه ها رو شده است .
زمان در آلبانی ، بخصوص بعد از گسیختگی حمایت دولتمردان سابق آمریکائی، از رهبران سرکوبگر این فرقه، به نفع خانواده ها و به ضرر فرقه ی رجوی است، حقیقت علیرغم خواست رجوی ها، بی وقفه ترویج خواهد شد و مریم رجوی هم کماکان، مجبور به پنهان ماندن، مخفی شدن و فرار از انظار عمومی و رسانه های آزاد خواهد شد.
بر همگان روشن است که :
مجاهدین در ظاهر از دمکراسی دم می زنند، اما در داخل تشکیلات خود، از تمام روش های رایج در فرقه ها – از طلاق اجباری و شست و شوی مغزی و جداسازی فرزندان از والدین گرفته تا ممنوعیت هر گونه رابطه ی جنسی برای اعضاء- بهره می برند و در نتیجه معلوم می شود که دمکراسی برای آنان چیزی نیست جز ابزاری برای مقابله با رقیب! در این تشکیلات رهبران سعی می کنند، افراد را تبدیل به ربات های مطیعی کنند که هر دستوری را بی چون و چرا اجرا کنند، سرنوشتی که برای هر عضو این سازمان در درون آن رقم می خورد از سیاه ترین برگ های تاریخ بشریت است . . .
فرید
