اتفاقی در روزهای 17 و 18 اسفند در شعبه 5 دادگاه بین المللی تهران به ریاست قاضی پورمریدی در جمع شماری از جداشدگان و آسیب دیدگان از خشونت و تروریسم رجوی رقم خورد که تمامیت تشکیلات پوسیده و تروریستی فرقه مجاهدین را به چالش کشید و ارکان شخص رجوی را به لرزه انداخت. به طوریکه رجوی بزدل از درون قبر خود بیرون جهید و افسار گسیخته قاضی را با القابی که شایسته خودش هست، دژخیم خواند و جداشدگان خاصه خواهان اقامه دعوی را تهدید به مرگ و ترور فیزیکی کرد و با فرافکنی و سفسطه و بطورمضحک مدعی شد که میخواهد در مقابله با مقامات جمهوری اسلامی ایران در دادگاه بین المللی حضور یابد!
در فاصله دو روز از برگزاری دادگاه که با شهادت تکان دهنده خواهان اقامه دعوی که خود از شاهدان عینی و قربانیان شکنجه و زندان و اسارت رجوی بودند، صحنه ای خلق شد که حضار را بغایت متاثر کرد و آن حضور جسورانه لیلا کیوکان فرزند رحیم کیوکان 76 ساله بود که با قرارگرفتن پشت تریبون در حالیکه بشدت می گریست گفت :
” در طول چهل سال تلاش‌های متعددی از سوی من برای دیدار یا صحبت تلفنی با پدر اسیرم صورت گرفت که بی‌نتیجه ماند. من به عنوان کسی که در دوران کودکی پدرم را از دست دادم و حتی صدای او را نشنیدم ، سوالم از مجامع حقوق بشری این است چرا به وظایف قانونی خود عمل نمی‌کنند و با آن ها برخورد نمی‌کنند . در حالیکه تنها یادگار من از پدرم یک قاب عکس دردناک است و چهره بهت زده مادرم نشان از آواری داشت که سر ما خراب می شد.”
برای دانلود اینجا را کلیک کنید.
لیلای جوان که کوچکترین فرزند از خانواده 4 نفره رحیم کیوکان اسیر رجوی است در ادامه با صدایی رسا و قدرتمند و پراحساس گفت:
” خلق من هستم که صدای پدرم را نشنیدم ؛ در جلسه دیروز برخی گفتند که نتوانستند با فرزندان خود ارتباط برقرار کنند! اما من هیچ وقت پدرم را لمس نکردم.”
حال از رجوی شیاد باید پرسید که تو با این خواهان چه خواهی کرد و چه جوابی خواهی داشت جز اینکه سر به سنگ بکوبی و عذربخواهی که البته بسیار دیر شده است و می باید که پاسخگوی جنایات خود در پیشگاه عدالت باشی و بدان که به حکم تاریخ چنین خواهد شد و برایت در تقدیراست .
پوراحمد
