چندی پیش فرقه مجاهدین خلق در اطلاعیه ای که به اسم شورا صادر نمود خبر از برگزاری یک کنفرانس اینترنتی داد. در بخشی از این اطلاعیه چنین آمده است : “چهارشنبه شب، ۲۵ فروردین ۱۴۰۰، کنفرانسی به دعوت کمیته بین‌المللی اسلامی عربی در دفاع از مجاهدین و مقاومت ایران به ریاست سیداحمد غزالی نخست‌وزیر پیشین الجزایر برگزار شد.”
حال سوال این است که چرا احمد غزالی که یک سیاستمدار کهنه کار الجزایری است و از سال 1963 تا سال 1994 میلادی (1342 تا 1373 هجری – شمسی) مناصبی همچون نخست وزیری، وزارت در چند وزارتخانه در مقاطع مختلف را بر عهده داشته و کاندیدای ریاست جمهوری در الجزایر را در کارنامه خود دارد، در شرایطی که مردم الجزایر مدت های مدیدی است بر علیه فساد حاکم بر این کشور اعتراض کرده و هر جمعه به خیابان ها می آیند تا اعتراض خود را بیان کنند، نه تنها از اعتراض و تظاهرات مردم کشور خودش حمایت نمی کند و فساد حاکم بر این کشور که مردم معترض را به خیابان کشیده است را افشاء نمی کند، بلکه بی توجه به مشکلات مردم الجزایر که کشور خودش است، می باشد؟
البته در دوران نخست وزیری احمد غزالی حوادث مهمی در الجزایر اتفاق افتاد. از جمله این حوادث یکی کودتای نظامی ۱۱ ژانویه ۱۹۹۲ و استعفای رئیس‌جمهور شاذلی بن جدید بود که به آغاز خشونت در الجزایر منجر شد. در این کودتا ۲۰۰ هزار نفر از شهروندان الجزایر قربانی شدند.
احمد غزالی در حالی که بی توجه به مشکلات مردم و مملکت خودش است، در برنامه های فرقه تروریستی رجوی شرکت کرده و به مجیز گویی از رجوی ها پرداخته و خود را نگران درد و رنج مردم ایران معرفی می کند. نکته عجیب ماجرا آنجاست که وی ایرانی نیست و الجزایری است و ایران هم هیچ نقشی در مسائل کشور او ندارد.
به یک نمونه از گزارشاتی که خبرگزاری های بین المللی درباره اعتراضات به فساد نظام حاکم بر الجزایر مخابره کرده اند توجه کنید. این خبر را بی بی سی گزارش کرده است:
“صدها هزار نفر در الجزیره پایتخت الجزایر به خیابان‌ها آمده‌اند و خواستار تحول بنیادی در کل نظام سیاسی این کشور شده‌اند.
مردم خواستار برکناری تمام افراد مرتبط با آقای بوتفلیقه هستند که در بیست سال گذشته در راس قدرت بوده است.
جوانان نیروی محرک اعتراضات را تشکیل می‌دهند، مردان و زنانی که در زندگی خود رئیس جمهور دیگری به جز آقای بوتفلیقه ندیده‌اند، اما کنار رفتن او هم رضایت آنها را جلب نکرده است.
یک زن جوان الجزایری به سالی نبیل خبرنگار بی‌بی‌سی گفت: “ما از این نظام خسته شده‌ایم، آنها از ما دزدیده‌اند. دیگر کافی است.”
بیش از نیمی از جمعیت ۴۱ میلیونی الجزایر زیر سی سال دارند و بسیاری از آنها بیکار و فقیرند.
افراد مسن‌تر هم در اعتراضات حضور دارند و یکی از آنها به خبرنگار بی‌بی‌سی گفت: “همه اینجا تغییر می‌خواهند. پیام همه این است، دورانی جدید با چهره‌های تازه.”
راستی چرا احمد غزالی در حالی که هیچ توجه ای به مشکلات مردم الجزایر ندارد، یک پای ثابت اکثر برنامه های فرقه مجاهدین خلق در نقاط مختلف دنیا می باشد؟
چرا در حالی که او از شرکت در کنفرانس خبری فرقه در بلژیک گرفته تا سخنرانی در کنفرانس های ویدئویی در مقاطع مختلف، و از شرکت در مراسمی با حضور مریم رجوی در مجلس فرانسه گرفته تا سخنرانی در مقر فرقه در آلبانی، همه جا در برنامه های فرقه حضوری فعال دارد! اما یک خط درباره کشورش نمی نویسد، یک مصاحبه یا سخنرانی درباره مشکلات مردم کشورش انجام نمی دهد و در هیچ کنفرانسی در حمایت از مردم الجزایر یا بیان مشکلات این کشور و مردمش شرکت نمی کند؟
چرا وی در حالی که هیچ توجه ای به مشکلات مردم، جوانان و زنان الجزایری ندارد، نگران مردم، جوانان و زنان ایران است؟
جواب هر چه باشد، بی ارتباط با همدست بودن احمد غزالی با نظام حاکم بر الجزایر از یک سو و دریافت دلارهای وسوسه انگیر از رجوی ها از سوی دیگر نیست.
صالحی
