مایکل مک فال ، عباس میلانی و لاری دایموند با درج مقالهای در فصلنامهی واشنگتن، با نقد سیاستهای فعلی امریکا در قبال مسألهی هستهای ایران، به نارساییهای این سیاستها پرداخته و در قسمتی از آن مینویسند:
« آخرین و بنیادی‌ترین راه که برخی مطرح کرده‌اند تغییر رژیم با توسل به زور است، چه از طریق تجاوز به خاک ایران و چه از راه حمایت از نیروهای مسلح مخالف دولت که مانند مجاهدین خلق که خارج از ایران ساکن‌اند و شعارشان سرنگونی جمهوری اسلامی است. مجاهدین خلق در 1960 در تهران تاسیس و بعد از انقلاب از کشور تبعید شدند؛ گروهی تروریست که در برهه‌ای محبوب بودند و تئوری‌شان گزیده‌ای از ایدئولوژی اسلامی و مارکسیسیتی بود. در طول جنگ ایران و عراق با صدام حسین همکاری کردند و مرکز فرماندهی‌شان از 1980 در عراق بوده است. سازمان مجاهدین خلق محبوبیت خود را در داخل ایران از دست داده است، و هیچ جور امکانات تسلیحاتی و قدرت تشکل برایش نمانده است به خصوص که حامی اصلی‌اش صدام حسین که نیازهای مالی سازمان را تأمین می‌کرد، از قدرت برکنار شده است. حمایت خارجی از اقلیت‌های قومی و جنبش‌های آزادی‌بخش ملی داخل ایران نیز به همین اندازه غیر معقول است. این گروه‌ها از نیروی کافی برای سرنگون کردن رژیم برخوردار نیستند.
چنین سناریوهایی در نهایت به نتایجی مضحک منجر خواهد شد. ایالات متحده نه از نیروی نظامی کافی برخوردار است و نه از حمایت سیاسی داخلی برای تجاوز به خاک ایران، و از آن گذشته چنین حمله‌ای نه از نظر قانونی و نه از لحاظ اخلاقی قابل دفاع نخواهد بود. »
نویسندگان مقاله در پایان، سیاست پیشنهادی خود را اینگونه ارایه میکنند:
« با توجه به خطاهای گذشته و اکنون، ما به شیوه‌ای کاملا تازه نیاز داریم. زمان آن رسیده است که ایالات متحده آمریکا به رژیم ایران پیشنهادی بدهد که قادر به رد آن نباشد. واشنگتن باید به تحریم اقتصادی ایران خاتمه دهد؛ دارایی‌های مالی را آزاد کند؛ روابط کامل دیپلماسی با ایران برقرار کند؛ از شروع مشاوره در باب پذیرفته شدن ایران در سازمان تجارت جهانی استقبال کند؛ سرمایه گذاری خارجی در ایران را تشویق کند، و یا اصولا به سوی عادی شدن ارتباط با دولت ایران پیش برود. در مقابل تهران ناچار خواهد بود به سه شرط تن بدهد: متوقف کردن کامل و مستند همه‌ی فعالیت‌هایی که به نوعی به برنامه‌ی توسعه‌ی تسلیحات اتمی سود می‌رسانند ،خاتمه دادن به حمایت از گروه‌ها و فعالیت‌های تروریستی، تأیید اصول پایه‌ی حقوق بشری با تکیه بر موافقت‌نامه‌ی بین‌المللی و به رسمیت شناختن تلاش‌های بین‌المللی و داخلی در حفظ و نظارت بر آن اصول. »
ایراندیدبان