با درود بر کارگران زحمت کش کشور عزیزمان، در آستانه روز جهانی کارگر نگاهی مختصر به رویکرد فرقه رجوی به مناسبت این روز داشته ایم.
از منظر رجوی روز کارگر سکه ای است که یک رویش اپورتونیسم و روی دیگرش آنارشیسم است. رجوی که به فرصت طلبی و موج سواری عادت دیرینه دارد به محض اینکه فرصتی حاصل شود آن را از دست نداده و شروع به بهره برداری می کند. یکی از این دکان های دو نبشی که رجوی تلاش می کند هر ساله از آن سوء استفاده کرده و مسائل خودش را در چارچوب آن پیش ببرد مراسمی است تحت عنوان روز جهانی کارگر.
رجوی تلاش می کند که کارگران محروم را در راستای منافع حقیر خودش مورد سوء استفاده قرار داده و از آب گل آلود ماهی بگیرد، یعنی همان میوه چینی و فرصت طلبی، به زبان سیاسی اوپورتونیسم (فرصت طلبی)، و به دنبال آن آنارشیسم (هرج و مرج طلبی).
یعنی خواسته فرقه رجوی از تشکل های کارگری این نیست که بخواهند به صورت مسالمت آمیز مسائل خود را دنبال نمایند بلکه رجوی می خواهد با انواع شیطنت ها و مزاحمت ها شورش بر پا کرده و جو آرام جامعه را به سوی اغتشاش و نا آرامی بکشاند. اساس این فرقه بزهکار بر اغتشاش و آنارشیسم سوار است زیرا در نا آرامی های جامعه آنان آرامش خواهند داشت. البته که سیاست بسیار کثیفی است، دقیقا مثل یک زالو در دنیای حیوانات و یا مثل یک دراکولا در داستان ها.
آن ها حتی حاضر نیستند به یک خانواده کارگری که فرزندشان در اسارت فرقه رجوی است اجازه دیدار بدهند و بگویند این روز را ما بدین وسیله گرامی داشتیم، آرامش آنان در عدم آرامش جامعه است.
ضمن گرامیداشت این روز بسیار ارزشمند امیدواریم که کارگران زحمت کش کشورمان بر مسائل و مشکلات خود غلبه کرده و فریب نیرنگ بازی های امثال رجوی را نخورند.
یادداشت از: بخشعلی علیزاده