دفتر انجمن نجات استان البرز در دیدار مجدد با یکی از اسیران جنگی که در جنگ بین ایران و عراق توسط حملات نظامی سازمان تروریستی فرقه نمای رجوی در حال بیهوشی اسیر شده بود، با روایت جالبی مواجه و خالی از لطف ندانسته آن را انتشار نماید.
آقای ولی ا… غفاری از جمله مجروحینی بود که در صحنه نبرد توسط سازمان رجوی مجروح و به اسارت گرفته شد. وی عنوان می کند از آنجائیکه رجوی کشتار و اسارت سربازان ایرانی را از افتخارات خود میدانست مدتی ما اسیران را برای امانت به زندان ها و زندانبانان عراقی می سپرد. او می گوید که مدتی در بغداد همراه دیگر اسیران جهت درمان زندانی بود و در این مدت تمام زندانبان های عراقی از ما اسیران فرقه ترس داشتند.
در این مورد خاطره ای را بیان کرد :
” یکروز شنیدم یکی از زندانبانان عراقی به نام «ناصرعامر» با شوخی و قصد اذیت دست یکی از رفقا و اسیران را با سیگار سوزانده، من با شنیدن آن خیلی ناراحت شدم و برای تلافی در یکی از روزها به ناصرعامر گفتم من میتوانم وقتی سیگار میکشم دود آن را از گوش هایم بیرون بدهم. او گفت امکان ندارد! من نیز گفتم شما فقط باید با دستانت دهان و بینی ام را نگه داری. زندانبان خاطی نیز با دستش محکم دهان و بینی مرا نگهداشت من هم از آنجاییکه دستش در روی دهان و صورتم قرار داشت سیگار روشن را بر روی پشت دست او که بر روی دهانم گذاشته بود قرار دادم و پشت دست او را به تلافی کاری که با دوستم کرده بود به شدت سوزاندم ، دیگر زندانبانان عراقی با شنیدن صدای فریاد ناصر برای کتک و شکنجه من جلو آمدن. من درهمان حین به آنها گفتم اگر مرا اذیت کنید به ماموران و مسئولین سازمان رجوی می گویم که من را شکنجه کردید. آنها نیز از ترس اینکه مبادا به سازمان گزارش بدهم با من کاری نداشتند “.
در این مدت 5 ماه اسارتم در زندان، شاهد آن بودم که زندانبانان عراقی اسرایی را که ارتش صدام در دیگر عملیات ها به اسارت گرفته بودند شکنجه میکردند اما اسیرانی که توسط ارتش استیجاری سازمان اسیر شده بودند امانت بودند و از مسئولین سازمان رجوی و امانتی های او ترس داشتند. البته آشکار است که ماجرای این ترس زندانبانان، بدلیل تعاملات و همکاری های بین ملعون رجوی و صدام بوده که مبادا به سنگر گوشتی رجوی که همان اسیران نگون بخت بوده آسیبی برسد و رجوی نتواند آنها را سالم به قربانگاه خود یعنی ” قرارگاه اشرف” منتقل نماید.
بیژن
