اعضای مجاهدین خلق در روز ۲۸ خرداد در اطراف برخی حوزه‌های اخذ رای در خارج از کشور به رای‌دهندگان تعرض و فحاشی کردند که این رفتار آنان یادآور جنایت‌هایی بود که آن‌ها از ۴۰ سال پیش و از ۳۰ خرداد ۶۰ آغاز کردند.
روز 28 خرداد و در آستانه سالروز شورش مسلحانه گروه مجاهدین خلق، اعضا و وابستگان آن با حضور در محل‌های اطراف برخی شعب اخذ رای در خارج از کشور ضمن شعار دادن علیه نظام جمهوری اسلامی ایران و تهدید رای‌دهندگان، تعدادی از افراد رای‌دهنده را مورد ضرب و شتم قرار دادند و به فحاشی نیز پرداختند.
این اقدام که در برخی کشورهای اروپایی همچون انگلیس و سوئد صورت گرفت، یادآور خشونت‌ها و جنایت‌هایی بود که مجاهدین در دهه 60 علیه نظام و مردم انجام داد.
برای دانلود اینجا را کلیک کنید.
گروه مجاهدین خلق که پس از پیروزی انقلاب به دنبال انحلال ارتش و کسب قدرت سیاسی در کشور بود و در این راه از ایجاد تنش در کشور همچون ایجاد غائله 14 اسفند در دانشگاه تهران استفاده کرد، همزمان با طرح عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر در مجلس شورای اسلامی اقدام به شورش مسلحانه در خیابان‌های تهران و چند شهر مهم کشور کرد.
عصر روز 30 خرداد تهران شاهد خشونت‌های بسیاری از سوی مجاهدین بود و این خشونت‌ها و زد و خوردهای خیابانی تا پاسی از شب ادامه داشت. مجاهدین به خیابان‌ها ریختند و بنابر گزارش‌ها صدها نفر با وسایلی همچون پنجه بوکس و سلاح‌های سرد و گرم توسط مجاهدین شهید و زخمی شدند. یکی از اعضای مجاهدین بعدها گفت که به ما دستور داده شده بود با هر سلاحی که در دسترس داریم به خیابان‌ها بریزیم.
مجاهدین که براندازی نظام را در دستور کار خود قرار داده بود، تصور می‌کرد با حذف سران نظام می‌تواند به هدف خود دست یابد. از این رو در روزهای 6 و 7 تیر اقدام به ترور آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای نماینده امام در شورای عالی دفاع و بمب‌گذاری در حزب جمهوری اسلامی کرد که منجر به شهادت آیت‌الله بهشتی رئیس دیوان عالی قضایی و جمع زیادی از مسئولان کشور از جمله وزرا و نمایندگان مجلس شد.
حدود دو ماه بعد نیز با انفجار دفتر نخست‌وزیری موجب به شهادت رساندن محمدعلی رجایی و حجت‌الاسلام باهنر رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر کشورمان شدند.
از مهرماه سال 60 درگیری مجاهدین با مردم علنی‌تر شد. در روز 5 مهر اعضای مجاهدین آشکارا بر روی مردم اسلحه کشیدند. آنان پس از ترورهای گسترده مسئولان نظام در تابستان سال 60 در یک تحلیلی سیاسی امنیتی به این نتیجه رسیدند که زمان قیام عمومی فرا رسیده و باید با اتکا به گروه‌های کوچک مسلح در زمان موعود چند خیابان تهران را تسخیر کنند. بدین ترتیب در آن روز در خیابان طالقانی تهران تعداد بسیاری از مردم را شهید و زخمی کردند.
ترورهای مجاهدین از مسئولان نظام فراتر رفت و به مردم کوچه و خیابان هم رسید. آن‌ها هر فردی که ظاهر مذهبی و انقلابی داشت، ترور کردند؛ حتی یک سیک هندی را هم ترور کردند!
یکی از فجیع‌ترین جنایت‌های مجاهدین در سال 61، دستگیری، شکنجه و سوزاندن پاسداران کمیته‌های انقلاب اسلامی بود که به “عملیات مهندسی” معروف شد. بازخوانی این جنایتِ مجاهدین همخوانی بسیار زیادی با اقدامات داعش دارد؛ به طوری که برخی معتقدند داعش نسخه شکنجه‌هایش را از مجاهدین دریافت کرده است.
برای دانلود اینجا را کلیک کنید.
از 19 بهمن 61 که مرکزیت مجاهدین مورد ضربه اطلاعات سپاه قرار گرفت، مجاهدین به تدریج خط خروج از کشور را زد و ابتدا به فرانسه و سپس در میانه جنگ، به عراق رفت. اعضای سازمان در پادگان اشرف عراق مستقر شدند و در عملیات‌هایی علیه مردم ایران و رزمندگان با دشمن بعثی همراه شدند.
مجاهدین پس از پایان جنگ نیز بلافاصله اقدام به اجرای عملیات فروغ جاویدان کرد که در جریان آن عملیات سازمان با حمله یک بیمارستان، بیماران و کادر درمان را مورد حمله قرار داد، اما با اجرای عملیات مرصاد توسط نیروهای مسلح، گروه مجاهدین شکست سختی خورد.