شعر عالیترین وسیله بیان حیرت و ادراک شاعر است که اگر واژه های برگزیده حامل عشق احساسات شاعر باشند به یقین شعر تاثیر خود را بر مخاطبانش خواهد گذاشت.
سراینده این شعر دغدغه ها و آرزوهایش را به زیبائی و در قالب واژه ها و کلمات ابراز می دارد.
دغدغه و آرزوی رهایی همه افرادی که در دایره بسته و تنگ و تاریک قرارگاه اشرف بسر می برند و در جستجوی روزنه ای برای رهائی و هم آغوشی با نور و روشنائی هستند.
اگر از این تعریف ساده آغاز کنیم که زبان وسیله بیان است با ترکیبی از واژه ها، پس می توان اذعان کرد زبان در اوج قدرت خویش با آمیزه ای از کلمات و احساس درونی تبدیل به شعر می گردد.
در واقع شاعر در شعر "در حسرت آزادی" از اعماق ذهنی اش به توصیف حالات لب می گشاید با تجربه و شناختی که از مناسبات غیر انسانی و آزار دهنده در فرقه ستیزه جو و خشونت طلب رجوی ارائه می دهد، حیرت و بغض خویش را از آن همه زشتی و پلشتی ابراز می دارد.
با امید به رهایی همه هموطنان تحت سیطره ذهنی و فیزیکی فرقه تروریستی رجوی
آرش رضائی
مسئول انجمن نجات دفتر آذربایجانغربی
16/12/1385
در حسرت آزادی
در درونم شور و غوغایی به پاست شور و غوغایی که با من آشناست
باطنم را آتشی افتاده است ظاهرم را نیز سرخی داده است
از درونم نغمه هایی می رسد صوت خوب آشنایی می رسد
مدتی این نغمه از من دور بود یا که از هم صحبتی معذور بود
عاقبت آواز را آغاز کرد باز لب از بهر صحبت باز کرد
مثل من هست و به من می ماند او از زبان من سخن می راند او
در سرم شور وطن افتاده است دل عنان بر دست میهن داده است
عشق می ورزم ز جان بر خاک خود مهر می ورزم به خاک پاک خود
یادش آرامش به روحم می دهد تازه جانی بر وجودم می دهد
یاد ایران شادمانم می کند یاد یار مهربانم می کند
جان هوای کوی جانان کرده است یاد عطر خاک ایران کرده است
همنفس، از دوست دلجویی خوش است با من از ایران سخن گویی خوش است
نوجوانی های من یادش به خیر شادکامی های من یادش به خیر
بوسه های مادرم یادش به خیر دست مهرش بر سرم یادش به خیر
تشنه ای بودم که بر دنبال آب راست رفتم غرق گشتم در سراب
اعتمادی داشتم بر باد رفت اعتقادی داشتم بر باد رفت
آه از این مردم فریبان دغل آه، از این زهر در ظرف عسل
تا به کی توجیه افکار غلط تا به کی تقدیر رفتار غلط
تا به کی ابزار دست این و آن تا به کی همسنگری با دشمنان
رشد فکری در محیط بسته نیست چاره این فرقه بیچاره چیست؟
هیچ کس در جمع ما مختار نیست زین جماعت یک نفر بیدار نیست
هر کسی بیدار شد غش می کند آب اینجا کار آتش می کند
خدمت خلق و خدا یک ادعاست یک شعار خالی و بی محتواست
با مقام خلق بازی تا به کی؟ فاش گویم حقه بازی تا به کی؟
این کجا بر خلق خدمت کردن است بلکه از دشمن حمایت کردن است
کار ما آخر به جاسوسی کشید تا دهد پاداشمان کاخ سفید
حال ما هستیم و این شرمندگی تا به امروزم هدر شد زندگی
چون اسیری کنج این زندان تنگ روی دوشم کوله باری پر ز ننگ
من نه آن بودم که جاسوسی کنم بهر چندین سکه پابوسی کنم
هست آیا آنکه همدردی کند؟ واقعاً همدردی و مردی کند؟
جراتی یابیم با یک انتخاب تا شود دیوار این زندان خراب
زین قفس گر یک قدم بیرون زنیم مطمئن هستم از آن دل می کنیم
یک نفس آسوده از این قید و بند یک قدم با اختیار و سر بلند
یک نفس احساس آزادی کنیم تا به کی خاموش، فریادی کنیم
این نه یک پایان که یک آغاز هست یک قدم نه بلکه یک پرواز هست
ای وطن آغوش خود را باز کن مثل من فرزند را آواز کن
« امــــــجد »
یکی از بیننده های سایت انجمن نجات
انجمن نجات دفترآذربایجانغربی
16/12/1385
