پایان یک تجمع شکست خورده

پایان یک تجمع شکست خورده
ایران‎دیدبان
مدت‎ها بود بقایای رجوی به‎دنبال بهانه‎ای برای جمع کردن بساط بی‎خاصیت تجمع در ژنو بودند، اما به‎دلیل انباشت بیش از اندازه‎ی ناامیدی، سرخوردگی و مسأله‎داری نسبت به وضعیت افراد ساکن در اردوگاه اشرف، بقایای رجوی در صدد برآمدند تا با وانمود کردن دست‎یابی به یک پیروزی دیگر! و افزودن آن به سلسله پیروزی‎های رجوی! که 27 سال مداوم است همچنان ادامه دارد، بساط‎شان را جمع کنند، و بیش از این عده‎ی قلیل هواداران خود را به نمایش عمومی نگذارند.
گردانندگان نمایش پایان پیروزمند، با پیام از پیش تهیه شده‎ی مریم رجوی و یک جین سخنران، مانند زمانی که رأی سیاسی دادگاه بدوی اروپا صادر شد، باز هم از سر دجال‎گری و البته از سر ناچاری برای راضی کردن نیروها برای ماندن در اردوگاه اشرف، خانه‎ای را بر روی آب بنا کردند که حتی ظاهری مانند آن حکم نیز نداشت و عجب آن که سخنرانان چگونه با وقاحت تمام از آن به‎عنوان یک پایان پیروزمند یاد می‎کنند، در حالی که اظهارات مقام کمیساریای عالی پناهندگان، یک شکست تمام عیار برای باند رجوی بود.
خواست بقایای رجوی در این تجمع که به سبب جلوگیری از فروپاشی و اضمحلال فرقه، برپا شده بود، عبارت از به رسمیت شناختن حق پناهندگی از سوی کمیساریا بود.
دار و دسته‎ی رجوی تلاش داشتند تا با فریفتن کمیساریا و این‎که بیست سال سابقه‎ی پناهندگی در عراق دارند، آنها را وادار به پذیرش این امر نموده و از این طریق بر روی دولت عراق برای پذیرفتن حضور غیرقانونی و نامشروع خود در آن کشور فشار وارد آورند.
آنچه مجاهدین به‎نقل از آقای کوشتل نایب رییس بخش مراقبت‎های بین‎المللی كمیساریای عالی پناهندگان در اخبار خود آورده‎اند این است:
« مایلم جمع بندی كوتاهی را برای روشن شدن مواضع كمیساریا در قبال ساكنان اشرف ارائه كنم. نخست آنكه كمیساریا با هر گونه اخراج مجاهدین از عراق به هرجای دیگر مخالف است. بر اساس قانون انساندوستانه بین المللی و قانون حقوق بشر بین المللی، هر گونه اخراج، استرداد، بازگرداندن و رفولمان مجاهدین مستقر در اشرف ممنوع است و ساكنان اشرف از كلیه مراقبت هایی كه این قوانین برای آنان مقرر ساخته است، ازجمله ممنوعیت اخراج به خارج عراق یا جابجایی اجباری در داخل عراق، برخوردار هستند.كمیساریا از موضع انساندوستانه به ارتباطات خود با مقام های عراقی و نیروی چند ملیتی در عراق ادامه خواهد داد و آنها را نسبت به نگرانی های خود در مورد امنیت و سلامت مجاهدین مطلع خواهد نمود.كمیساریا با هر گونه جابجایی ساكنان اشرف مخالف است زیرا چنین اقدامی ریسك های جدی را برای آنها بدنبال خواهد داشت. »
این اظهارات ابداً حرف جدیدی نیست و از ابتدا نیز کمیساریا این حرف‎ها را تکرار کرده است.
در همین رابطه آقای کوشتل گوشزد می‎نماید که: « ما درك می كنیم كه شرایط ویژه ای در اشرف وجود دارد و برای چنان وضعیت پیچیده ای، راه حل ساده وجود ندارد. »
آنچه کمیساریا و صلیب سرخ از ابتدا بر آن تأکید داشته‎اند این است که حال که کنوانسیون بشردوستانه شامل حال مجاهدین شده است، بر اساس آن با آنها رفتار شود و مؤکداً یادآور شده‎اند که به هیچ وجه (حتی اگر بخواهند) نمی‎توانند به ساکنان اردوگاه اشرف پناهندگی بدهند.
دلیل روشنی را هم برای آن ارائه نموده‎اند: تا وقتی گردانندگان اشرف بخواهند از وجود تک تک افرادی که آنجا حضور دارند به‎عنوان طعمه‎ای برای حفظ تشکیلات خود استفاده کنند، تشخیص کمیساریا این خواهد بود که همچنان آنان افراد نظامی هستند که در قالب یک گروه یک حرکت سیاسی را پیش می‎برند و به هیچ وجه در این مسأله دخالتی نخواهند کرد.
اعلام نگرانی‎ها از جانب هر نهاد حقوقی بین‎المللی طبیعی است، چرا که بقایای رجوی تهدید به به‎راه انداختن یک فاجعه‎ی انسانی نموده‎اند.
وانگهی کمیساریا از دولت عراق خواسته و خواهد خواست که مطابق قوانین بشردوستانه‎ی بین‎المللی با مجاهدین رفتار نماید، قوانینی که بر اساس آنها پس از پایان اشغال و استقرار دولت دائم در کشور اشغال شده، تعیین تکلیف چنین افرادی بر عهده‎ی دولت محلی بوده و اختیار دارد که شرایط خود را درباره‎ی آنها جاری سازد.
بنابراین و بر اساس تمام حقوق بین‎الملل عمومی و قوانین بشردوستانه، هیچ تغییری در وضعیت مجاهدین در عراق ایجاد نگردیده است و تصمیم دولت عراق درباره‎ی اخراج آنها کاملاً قانونی و حرکتی در مسیر استقرار آرامش و امنیت در این کشور است که مورد تأیید جامعه‎ی جهانی هم می‎باشد.