همانطور که مستحضر هستید چندی پیش مزدوران سایبری فرقه رجوی با تلاشی از سر استیصال و درماندگی به سایت فراق یعنی سایت خانواده‌های دردمند و هجران کشیده حمله نمودند.
به گزارش فراق، آن‌ها به خیال باطل فکر می‌کردند می‌توانند صدای مادران دردمند و صدای به حق فراق را خاموش نمایند.
به لطف خدا به مانند همیشه تیر زهرآگین و کینه آلود آنان به سنگ خورد و فراق با صدا و پیامی رساتر دوباره پا به عرصه فعالیت نهاد.
از این فرصت استفاده می‌کنم و خطاب به سرکردگان فرقه پلید رجوی می‌گویم، ما تشکل مادران با همه دوستان، همکاران و خانواده‌هایی که سال‌ها در معرض همه گونه قساوت‌ها، ناملایمات و ننگ و سالوس رجوی جنایتکار بوده ایم بدانید که بیدی نیستیم که به این بادهای لرزان و مسموم بلرزیم.
استوار هستیم و خواهیم بود تا ریشه شما مفسدان و خیانت کاران را بخشکانیم. ما را از چه می ترسانید. چه آن روزها و شب های سختی که در سرما و گرمای طاقت فرسای بیابان‌های عراق در پشت درهای قلعه الموت به انتظار دیدار و شنیدن صدای عزیزان خود ماه‌ها انتظار کشیدیم،
چه سالهایی سخت که لحظه به لحظه در انتظار عزیزان خود بودیم و هستیم. قلب‌های ما با خدا و امید پیوند دارد و شما در سیاهی و تباهی غرق هستید.
ما در چشمان خود نور امید و شوق دیدار داریم و شما زبان، نگاه و مغزهایتان با تباهی و نفرت آلوده است.
با چشم های کور و قلب های سیاه خود دیدید، چه سان زحمات ما به بار نشست و مهر و عشق مادران و پدران از لابه‌لای درهای بسته آهنین و زنجیر شده گذشت و به قلب فرزندان رسید. یک به یک، دسته به دسته، یکی پس از دیگری توانستند خود را از چنگال های جهنمی روح خبیث رجوی و مریم لجنی نجات دهند.
حق استوار است و قسم یاد کرده‌ایم تا روزی که زنده هستیم برای نجات عزیزان خویش تلاش کنیم. ما در صحنه هستیم، رخ به رخ، چشم در چشم. شجاع، استوار و سرافراز هستیم اما این سرکرده زبون و بدبخت فرقه است که دو دهه از ترس و مرگ در سوراخ موش قایم شده است. این فراری، با زندگی پلشتی که معلوم نیست مرده است یا به خواری نفس می کشد از فرقه و از همپالکی های خود هم می ترسد. جرأت ندارند نامی از او ببرند و هر از گاهی چون سگی لنگ و زخمی پارسی کند و یاوه ای را به او منتسب کنند.
اما در این طرف صحنه مادران و پدران درد کشیده، درخشان تر از همیشه اگر چه خسته از فراق هستند اما هرگز از تلاش برای نجات فرزندان و قربانیان آن خون‌آشامان خیانتکار دست بر نمی‌دارند، خسته نمی شوند و از پای نخواهند نشست تا روزی که تک تک عزیزان خود را نجات دهند و منافقین کور دل با این ننگ و نفرت بمیرند.
یادداشت از: ثریا عبداللهی
مسئول تشکل «مادران، قربانیان فراموش شده فرقه رجوی»