در مورد این اتفاق مثبت و بزرگی که به نفع ایران، مردم منطقه و حدود نیمی از مردم جهان به وقوع پیوسته، باند رجوی دیوانه شده و بدون ارزیابی درست قضیه که البته همچین انتظاری هم نمی توان از این فرقه داشت، دست به انتشار مقاله ای بنام “سراب شانگهای ” زده تا بمقدار کم هم که شده، خشم خود را فرونشانده ودرکنار آن خاک برچشم مردم بپاشد.
درقسمت هایی ازاین سرمقاله ی فرقه ی رجوی آمده است :
“عدمِ حضور«پوتین» در اجلاس «شانگهای»… آن هم به‌دلیل کرونا یک بهانهٔ عجیب و غریب است زیرا به‌نظر می‌رسد «پوتین» آینده‌نگرانه، می‌کوشد با مقامات عالیرتبهٔ تهران رو در رو نشود و این مسأله ارتباط مستقیم به تحولات و تعاملات سیاسی تهران و ۱+۵ و نیز آژانس انرژی اتمی دارد “.
ماه ها قبل پوتین قصد سفر به کره ی جنوبی بمنظور امضای یک قرار داد مهم را داشت که با اعلام اینکه هنوز خطر کرونا جانش را تهدید میکند ، از انجام این سفر بسیار مهم خودداری کرد و بنابراین این نوع مسائل قبلا هم وجود داشته است.
شرکت پوتین در این اجلاس بصورت آنلاین بود وسخنان طولانی و بسیار با اهمیتی ایراد کرد و با تمام قوا از عضویت رسمی ایران در پیمان شانگهای دفاع نمود وآنرا هم بنفع ایران و هم بسود جهان و منطقه خواند.
ضمنا، شرکت روسای چین و مغولستان هم بصورت آنلاین بود واین عدم حضور عینی، هیچ لطمه ای به کنفرانس نزد.
دوباره :
” چنین که پیداست «شانگهای» از آن امامزاده‌هایی است که کور میکند و شفا نمی‌دهد، اما رژیم آخوندی در حضیض بحران‌زدگی و ورشکستگی نیاز دارد که با سیلی صورت خود را سرخ نگه‌دارد و این سراب را چشمهٔ آب حیات وانمود کند. “
اگر اینطور بود، شما را اینقدر عصبانی نمیکرد!
نه تنها عصبانی نمیکرد، بلکه ازخوشحالی با دُم خود گردوهم میشکستید.
اینجانب برای کوتاه تر نمودن کلام و اینکه نشان دهم که رجوی ها چقدر وطن فروشند ، نوشته ای از یکی از رسانه های یک گروه اپوزسیون آوردم تا ضمن بهتر آشنا شدن خواننده با ماهیت پیمان شانگهای ، چهره ی کریه باند رجوی را بیشتر درمعرض دید قرار دهم:
” سازمان همکاری شانگهای نمادی از زنجیره همگرایی منطقه‌ای در آسیا به شمار می‌رود که بدون عضویت دائم ایران، با موقعیت ژئو استراتژیک و ژئو اکونومیک منحصر به فردی که در آسیا دارد حلقه‌های آن کامل نمی شد.
سازمان همکاری شانگهای با هدف مبارزه با تهدیدهای امنیتی جدید و با گردهمایی سران کشورهای روسیه، چین، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان در سال ۱۹۹۶ در شهر شانگهای تحت عنوان گروه «شانگهای ۵» پا به عرصه ظهور گذاشت.
این سازمان ادامه سازمان «شانگهای ۵» است که در سال ۲۰۰۱ با پذیرش عضویت ازبکستان و رسیدن تعداد اعضا به ۶ کشور (سایر کشورهای عضو عبارتند از چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان) ارتقاء یافت و نام آن نیز به سازمان همکاری شانگهای تغییر کرد.
پس از آن، در ژوئن سال ۲۰۰۲ رهبران کشورهای عضو این سازمان طی دیداری در سن‌پترزبورگ روسیه منشور SCO را که به تفصیل اهداف، اصول، ساختار و نحوه عملکرد آنرا نشان می‌دهد، به امضا رساندند و بدین ترتیب سازمان همکاری شانگهای به طور رسمی و بر اساس قوانین و حقوق بین‌الملل تأسیس شد.
در سال ۲۰۰۵ سه کشور ایران، هند و پاکستان به عنوان اعضای ناظر به این سازمان پیوستند. هند و پاکستان در سال ۲۰۱۷ به عضویت دائم آن درآمدند. ایران نیز در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۵ درخواست عضویت دائم را ارائه کرد.
افغانستان، مغولستان و بلاروس نیز از اعضای ناظر این سازمان هستند. از ۱۰ ژوئیه ۲۰۱۵ کشورهای ارمنستان، آذربایجان، نپال، کامبوج، ترکیه و سریلانکا نیز به صف متقاضیان عضویت در این سازمان پیوسته‌اند.
محدوده جغرافیایی سازمان شانگهای حدود ۶۰ میلیون کیلومتر مربع و جمعیت آن حدود سه میلیارد نفر است. یعنی حدود یک سوم مساحت و جمعیت جهان را در بر گرفته است. زبان‌های کاری آن چینی و روسی است. افزایش تعداد اعضاء بر این وسعت جغرافیایی و جمعیتی خواهد افزود.
در پس هر ائتلاف و یا سازمان منطقه‌ای و جهانی فلسفه‌ای نهفته است. پیدایش این سازمان بخشی از فرایند همگرایی در آسیا است؛ فرایندی که آسه آن، اکو، سارک و اوپک نیز بخش‌های دیگر آن را شکل می‌دهند.
در مورد سازمان شانگهای همگرایی در مقابله با تهدیدهای امنیتی، از گروه‌های تروریستی در منطقه تا تهدیدهای غرب در قالب گسترش سازمان آتلانتیک شمالی (ناتو) مهمترین عامل تولد آن به شمار می‌رود.
حقیقت این است که در آغاز تلاش برای حل و فصل چالش‌های امنیتی کشورهای تازه استقلال یافته (پس از فروپاشی شوروی) عامل پیدایش سازمان شانگهای بود. در آن زمان کشورهای یاد شده پس از استقلال دریافتند که نمی‌توانند به تنهایی با گسترش سازمان‌ها و فعالیت‌های تروریستی، افراط گرایی و فعالیت گروه‌های جدایی طلب مقابله کنند؛ از این رو همکاری در چارچوب سازمانی منطقه‌ای برای تحقق اهداف امنیتی را در دستور کار قرار دادند.
بر این اساس اهداف سازمان همکاری شانگهای، علاوه بر حل و فصل اختلافات مرزی اعضاء برکار جمعی علیه سه محور تروریسم، گروه‌های جدایی طلب و افراط گرا و مبارزه علیه گروه‌های تروریستی مانند القاعده و گروه‌های وابسته به طالبان متمرکز شد.
اما نباید دو هدف اصلی و مهم دیگر آن را نادیده گرفت: یکی حذف محدودیت‌های تجاری و موانع و فواصل اقتصادی و دیگری مقابله با یکجانبه‌گرایی در عرصه بین‌المللی است.
واقعیت این است که وسعت جغرافیایی و جمعیت قابل توجهی که در کشورهای عضو ساکن هستند چه از نظر ذخایر رو زمینی و زیر زمینی و چه به لحاظ بازار مصرف ظرفیت غیر قابل انکاری از نظر اقتصادی برای اعضا به شمار می‌رود.
همچنین، این سازمان می‌تواند به عنوان رقیبی در مقابل ناتو؛ پایانی باشد بر جهان تک قطبی و یکجانبه‌گرایی غرب و به ویژه آمریکا در عرصه روابط بین‌الملل.
ایران چند سال بود که عضو ناظر این سازمان بود اما تا به حال به عضویت دائم آن در نیامده بود. این درحالی است که موقعیت خاص و منحصر به فرد آن در خاورمیانه و آسیا چیزی نیست که کشورهایی مانند چین و روسیه، به عنوان دو قدرت تعیین کننده در سازمان از آن غفلت کنند.
نگاهی به جغرافیای آسیا و خاورمیانه مبین منحصر به فرد بودن موقعیت ژئوپلتیکی ایران است. ایران در بیشتر تقسیم بندی‌های سیاسی-جغرافیایی آسیا وجود دارد: عضوی از مجموعه کشورهای خاورمیانه است؛ یکی از اعضای کشورهای حوزه خلیج فارس است؛ از اعضای کشورهای حاشیه دریای خزر است و متصل به آسیای میانه است، همچنین بخشی از زیرمجموعه آسیای جنوب غربی به شمار می‌رود.
چنین موقعیت منحصر به فردی آن را به چهارراه مواصلاتی غرب و شرق از یک طرف و شمال و جنوب از طرف دیگر بدل کرده است.
بعلاوه، ایران یکی از کشورهای اصلی جهان از نظر ذخایر نفت و گاز و با دارا بودن جمعیتی بالای ۸۰ میلیون از بزرگترین کشورهای منطقه به شمار می‌رود. از این نظر در کنار موقعیت منحصر به فرد ژئو پلتیکی دارای یک موقعیت ژئو اکونومیک با پتانسیل‌های عظیم اقتصادی است.
از این رو عضویت ایران در سازمان شانگهای موضوعی قابل توجه همه اعضا است. در کنار نفعی که ایران از این عضویت خواهد برد با پتانسیل عظیم ژئو پلتیک و ژئو اکونومیک خود می‌تواند در قدرتمندی آن تأثیر قابل توجهی داشته باشد. یکی از دلایل مخالفت غرب با عضویت ایران نیز همین امر می‌تواند باشد.
به طور کلی می‌توان گفت که یکی از مبانی اصلی شکل‌گیری پیمان شانگهای مبارزه با هژمونی آمریکا است که از این نظر نیز عضویت ایران می‌تواند در راستای تقویت بنیان ضد هژمونیک این سازمان باشد و هم منافع منحصر به فردی را برای کشورمان به دنبال داشته باشد.
چین و روسیه قدرت‌های بزرگ و مهم و تأثیر گذار در شورای امنیت سازمان ملل متحد هستند و در راستای ایجاد نظام چند قطبی بین المللی گام بر می‌دارند؛ لذا حضور ایران در سازمان شانگهای می‌تواند زمینه‌ای برای حضور گسترده تر آن در عرصه‌های منطقه‌ای و بین المللی باشد.”
حمید
