پس از جدا شدن رفیق دهقان از فرقه رجوی، مجاهدین طبق روال همیشگی سعی کردند با تخریب شخصیت ایشان در رسانه های این گروه، غیر مستقیم باعث ترس سایر اعضای باقیمانده در اردوگاه این گروه شده و از ریزش های بیشتر جلوگیری کنند.
اما همه ی کسانی که از مجاهدین جدا شده اند به این موضوع واقفند که مجاهدین برای حفظ کسانی که حتی از این گروه جدا شده اند تا مدتی به آنها پول می دهد تا آنان برخلاف میل این گروه حرفی نزنند و در این مدت از آنان می خواهند اگر با سازمان همراه نیستند حداقل در مخالفت با آن کاری نکنند. ولی به محض قطع ارتباط آنان با فرقه رجوی و عدم همکاری در چیزی که مجاهدین از آنها می خواهند، در مرحله اول حقوق آنان را قطع می کنند و در مرحله بعدی کاغذ هایی را که قبلا به زور از آنان امضاء گرفته شده را علنی می کنند تا به خیال خود فرد جدا شده را افشا کرده و ترور شخصیت کنند. تلاشی که تاکنون هیچ تاثیری در ماهیت قضیه نداشته و حتی بیشتر از گذشته، مردم، کارشناسان و رسانه های بین المللی در این حوزه را به این یقین رسانده است که تشکیلات مجاهدین فی الواقع یک فرقه خطرناک و خشونت گرا محسوب می شوند.
در طی یکسال گذشته آقایان باقر محمدی، خلیل انصاریان، منصور براهویی، سرفراز رحیمی، مهدی سلیمانی و رفیق دهقان از مجاهدین جدا شده اند. این جدایی ها در حالی است که فرقه رجوی سخت تلاش می کند بقیه اعضا از این جدایی ها مطلع نشوند. ضمن اینکه اگر افراد محصور شده در اردوگاه رجوی آزادی عمل داشتند، مسلما تعداد جداشدگان بیش از این رقم می بود.
فرقه رجوی به شدت از زندگی آزاد جدا شده ها ترس و واهمه دارد و نگران این است که زندگی آنان الگو و آرزوی سایر اعضا در اردوگاه مجاهدین در آلبانی شود برای همین مدام در حال پرونده سازی برعلیه آنان است. این فرقه در حالی مدعی پیام آور دموکراسی برای مردم ایران است که اعضای آن هرگز زندگی آزاد در درون این فرقه را تجربه نکرده اند. چه رسد به اینکه آنها بتوانند آزادانه پای در دنیای بیرون هم بگذارند.
عجیب است هر کس که بخواهد از این فرقه جدا شود مارک خیانت و مزدوری می خورد. درحالیکه این خود رهبران مجاهدین هستند که سالهای سال در خدمت ارتش صدام بوده و اکنون هم سر در آخور اسرائیل و عربستان سعودی و آمریکا دارند. و در هماهنگی کامل با سرویس های اطلاعاتی این کشورها و برخی کشورهای دیگر در ارتباط مستمر هستند.
اما آنچه مهم است اینکه هم اکنون پرونده رهبر جنایتکار این گروه در حال رسیدگی در دادگاه بین المللی لاهه است.
مجاهدین ادعا می کنند که جداشدگان در کشور آلبانی خطرناک هستند و باید از آنجا اخراج شوند! اما این را نمی گویند که خودشان با کدامین مدارک معتبر و رسمی در آلبانی حضور دارند؟ آیا غیر از این است که حضور آنان در آلبانی با فشار آمریکا به دولت این کشور بوده؟ که هیچ وجاهت قانونی ندارد؟
سران فرقه رجوی حتی از صدور کارت شناسایی و اقامت به جداشده ها هم می ترسد. البته این ترس تنها به جداشده ها ختم نمی شود. آنان حتی از این می ترسند که اعضای سازمان هم کارت شناسایی بگیرند. چرا که دیگر نخواهند توانست فردا روزی که این اعضا از سازمان جدا شدند در آلبانی به آنها فشار بیاورند.
برای همین رهبران مجاهدین حتی به اعضای گرفتار در این فرقه اجازه نمی دهند که به عنوان یک انسان که دارای هویت فردی و نه گروهی است در جامعه شناخته شوند.
مجاهدین برای اینکه اعضای جداشده را به سکوت وادار کنند اقدام به افشای باصطلاح اسنادی می کنند که قبلا آن اسناد به زور به امضای اعضاء رسیده است. اما این را نمی دانند بالاترین افتخار جداشده ها این است که دست رد به سینه رجوی مزدور زده و دیگر در آن تشکیلات که زندگی خود و خانواده هایشان را تباه کرده نباشند.
بنابراین نه رفیق دهقان اولین جداشده از این فرقه است و نه آخرین آن خواهد بود. مطمئنا این جدایی ها علیرغم تمامی رفتارهای ضد انسانی این فرقه در حق اعضای گرفتار، که دلیلی محکم در عدم مشروعیت اجتماعی این گروه تروریستی است همچنان ادامه خواهد یافت.
نویسنده : یوسف اردلان
