اگر بخواهیم از زندان بگوییم، زندانیان تا حدی آزادی عمل دارند و در چهارچوب قوانین زندان، تعریف شده و تقریباً بین المللی و شناخته شده است. مواردی مانند اینکه حداقل هفته ای یکبار به زندانی اجازه ملاقات می دهند تا با خانواده، دوست و آشنا صحبت کند و یا به زندانی مرخصی می دهند. در موارد دیگر هم حق انتخاب دارند، آزادی بیان دارند، حق اعتراض دارند، حق انتقاد دارند و موارد دیگر…
اما در این کره خاکی مکانی وجود دارد که برای خیلی ها هنوز ناشناخته است. این مکان در خاک آلبانی و در منطقه ای از مانز آلبانی است. کمپی به اسم اشرف 3 ! در این کمپ نزدیک به 2000 نفر زندگی می کنند. محیط این کمپ را با دیوارهای بتونی و بسیار بلند با سیم خاردارها و موانع متعدد و دوربین های پیشرفته پوشش داده و به شدت کنترل می کنند. افرادی که در آنجا زندگی می کنند نمی توانند از آن محل خارج شود و راه فرار بکلی بسته است.
متاسفانه از انسان هایی که در داخل این کمپ زندگی می کنند به مانند برده کار می کشند. آزادی در آن محل معنایی ندارد. نه حق انتخاب دارند و نه حق آزادی عمل و نه حق انتخاب پوشش و نه حق بیان و اظهار نظر! افراد مستقر در این کمپ محکوم هستند هر کاری که تشکیلات تعیین می کند، حتی چنانچه بر خلاف میلشان باشد انجام دهند. آنها باید خودشان را با قواعد و ضوابط و مقررات تشکیلات به اجبار وفق دهند. افرادی که در آنجا مستقر هستند با دنیای بیرون ارتباطی ندارند. فاقد اینترنت هستند و اینترنتی که آنها استفاده می کنند داخلی است، یک شبکه داخلی تماما کنترل شده! ضمن این که اعضای مستقر در این کمپ حق ندارند با خانواده های خویش ارتباط بر قرار کنند. مرز سرخ این جریان تماس با خانواده هاست. اگر کسی بخواهد به دلخواه خودش از این مرز عبور کند به شدت با آن فرد برخورد می شود. تا جایی که باید از این کار خود ابراز پشیمانی کند و حرفش را پس بگیرد. در این محل کسی حق ندارد به رهبران انتقاد کند. همیشه انتقاد به افراد پایین تر است و اگر کسی از بین آن جمع به رجوی انتقاد کند به شدت با آن فرد مزبور برخورد می شود و ضمن این که حتماً باید خودش را بازخوانی و اثبات کند که دارای ذهینت غلط بوده و به غلط کردن بیفتد. در این محل افراد موبایل ندارند و آنهائی که دارند کسانی هستند که به دستور تشکیلات برای کارهایی که در دستور کار آنها قرار می دهند می توانند ارتباط برقرار کنند. آن هم نه به تنهایی بلکه جهت ارتباط با بیرون حتما باید دو نفره باشند تا یک وقتی تماس گیرنده جای دیگری تماس نگیرد! یعنی با خانواده یا دوست یا شخص دیگری. ضمن این که چارچوب تماس را تشکیلات تعیین می کند حتی زمان تماس و دیالوگی که باید صورت پذیرد را آنها تعیین می کنند .
آیا در این کره خاکی جایی را می شناسید، که آزادی در این سطح باشد؟! محدودیتی که در اشرف 3 وجود دارد ما فوق تصور انسانهاست و در فکر انسانهای عادی جایی ندارد. در این تشکیلات حقوق افراد اساساً به رسمیت شناخته نمی شود و تنها جائی که دستاوردهای بشری و حقوقی و بین المللی به رسمیت شناخته نمی شود اشرف 3 است.
گلی
