در همه جای جهان، بعد از کسب یک موفقیت یا پیروزی ملی، مردم آن کشور با هر نظر و عقیده ای، به جشن و شادمانی برای آن موفقیت ملی می پردازند. از جمله این موارد موفقیت های ورزشی است. این موفقیت ملی آنچنان برای همه ارزشمند است که تمامی هواداران تیم هایی که تا قبل از بازی های ملی رقیب هم حساب شده و بعضا حتی رقابت افراطی هم دارند، بدون توجه به اینکه در کسب این موفقیت ملی، بازیکنان کدام تیم سهم بیشتری داشته اند ، به جشن و شادی می پردازند و به آن موفقیت افتخار کرده و غرور ملی شان بر انگیخته می شود.
رجوی ها در این زمینه هم یک خوی منحصر به فرد دارند. به این معنا که آنها از پیروزی و موفقیت های ملی ایرانیان غمگین و عبوس می شوند و تنها خواستار درد و رنج برای ملت ایران هستند.
برای نمونه می توان به موفقیت تیم ملی فوتبال ایران در صعود زود هنگام به جام جهانی اشاره کرد که شادی ایرانیان را برانگیخت و موجب شد تا همه ایرانیان را علیرغم مشکلاتی که کم و بیش با آن مواجه هستند به جشن و پایکوبی کشاند.
در این میان اما رجوی ها طبق معمول بر عکس تمام ایرانیان به عزا نشسته و این خبر مهم ملی را بایکوت کردند. این در حالی است که رسانه های فرقه رجوی کوچکترین خبر غم انگیز یا تاسفبار برای مردم ایران را با آب و تاب منعکس نموده و روح یاس و ناامیدی را می دمند.
بی دلیل نیست که رجوی ها تا این حد در بین مردم ایران، اعم از حامی یا مخالف دولت، منفور می باشند. زیرا آنها وطن فروشانی هستند که دشمن تمام ایرانیان با هر عقیده و مرامی می باشند.
صالحی
