علیرغم پشتوانهی قوی، دولت و سیاست عراق نتایج زیادی در خصوص روابط با ایران بهدست نیاورده است.
این سؤال مطرح است که چرا با اینكه سازمان ملل، شورای امنیت و كشورهای قدرتمندی همچون امریكا، انگیس و غیره در كنار دولت عراق قرار دارند، این دولت در سیاست خارجی خود نتوانسته است از این پشتوانهی حمایت روحی و مالی بهنفع عراق بهره ببرد؟
آیا این دولت توانسته است رضایت كشورهای همجوار را بهنفع عراق جلب كند؟ مثلاً از آنها بخواهد كه به سیادت مرزهای عراق احترام بگذارند و شرایط مرزها را برای تبادلات اقتصادی، علمی و فرهنگی هموار كنند.
وقتی میشنویم كه آقای مالكی كه فرماندهی كل نیروهای مسلح عراق است خواستار اخراج سازمان تروریستی مجاهدین خلق از عراق میباشد اولین امری كه به ذهن خطور میكند، سطح اقتدار نخستوزیر منتخب مردم است، زیرا این سؤال مطرح میشود كه او این خواسته را از چه كسی دارد؟ او رییس قوهی مجریه است، باید دستور بدهد نه اینكه خواهش كند. او باید قانون را در عراق پیاده كند. آیا نباید دولت مالكی طبق قانون بینالمللی و داخلی این تروریستها را دستگیر كند؟
او باید امر كند نه اینكه خواهش كند…
عراق باید خواستار صلح و آرامش برای كشورهای همسایه باشد. چگونه انتظار داریم كه در مرزهای طولانیای كه با ایران داریم احساس امنیت كنیم در حالیكه اقدامات اولیه را برای این غرض اتخاذ نكردهایم. اگر از آمار كمك بگیریم، مثلاً نزدیك به 4000 تن از عناصر سازمان تروریستی مجاهدین خلق در عراق مستقر هستند، اگر در هر روز وزارت دفاع و كشور تنها 10 تن از اعضای این گروه را دستگیر و تحویل مقامات ایرانی میدادند در خلال 400 روز ما میتوانستیم از وجود این گروه خلاص شویم و رابطهی مسالمتآمیزی را با كشور همجوارمان، ایران برقرار کنیم و الان مرزهای امنی با این كشور داشتیم.
دكتر لطیف وكیل/ روزنامهی عراقی البینة