این جمله رجوی یک اصل تشکیلاتی بود: “خواهر و برادر مجاهد بیمار فلان ابن فلان نداریم.”
در قسمت های قبلی با بیان چند نمونه تلاش کردم تا برای خواننده قابل لمس شود که رجوی ها بر اساس بند 41 از کتاب “تئوری انقلاب مریم” که قوانین حاکم بر تشکیلات فرقه بود، عملاً بیمار بودن اعضاء را نفی می کردند. در نتیجه این نگرش ضد انسانی، چنانچه عضوی می گفت بیمارم، تحت فشار شدید قرار می گرفت که وارد کار روزمره شود و استراحت نکند، بخصوص اگر بیماری آن فرد قابل رویت نبود مانند درد معده یا کمر درد و . . . این فشار مضاعف می شد. به این ترتیب بیمار هم زمان تحت فشار شدید روحی و جسمی قرار می گرفت و در نتیجه بیماری فرد تشدید می شد. ضمن آن که اگر هم بعد از کش و قوس های زیاد بیمار بودن عضوی را می پذیرفتند، باز هم به دلیل استرسی که در ابتدا به او وارد کرده بودند و نگرانی او از اینکه در روزهای آینده و در نشست های عملیات جاری با او چه رفتاری خواهد شد، موجب تشدید بیماری می شد. به اعتقاد من اصلی ترین دلیل بالا بودن آمار مرگ و میر در فرقه مجاهدین همین رویه ضد انسانی است.
یکی از نتایج این قانون ضد انسانی، ایجاد درگیری فیزیکی بین نفرات فرقه بود. در این درگیری به طور معمول یک طرف بیمار قرار داشت و یک طرف دیگر مسئول مستقیم فرد، افراد هم یگان و فرماندهان بالاتر بودند. به این ترتیب عملا روابط وحشیانه بین اعضا ایجاد شده و باعث کدورت و حتی کینه اعضا نسبت به هم می شد. این همان چیزی بود که رجوی ها می خواستند. تا اعضا به هم اعتماد نکرده و از هم گریزان باشند. مبادا در نزدیکی و صحبت با هم ذهن شان باز شده و به آگاهی برسند و به کمک هم دست به فرار بزنند. نمونه ای که در این قسمت می خواهم بیان کنم از این دست است.
در مقطعی روال شده بود که برای بررسی مشکلات، مثلاً مشکل فنی در یک زره پوش، کمیته ای تشکیل شده و مشکل را توسط افراد مرتبط و مطلع از موضوع بررسی کرده و یک گزارش درباره آن مشکل همراه با راه حل ارائه می کردند. هر چند نفس کار خوب بود اما چون کارهای مان محتوا نداشت و اساسا کارها برای پر کردن وقت بود، این روش هم بعد از مدتی منسوخ شد چرا که هدف از آن تنها پر کردن وقت افراد بود و حل مشکلات بهانه بود.
روزی یکی از مسئولین فرقه به نام رضا شیر محمدی که افسر عملیات مرکز بود به مسئول یکی از کمیته ها به نام داوود که یکی از افراد کمیته اش به نام “هادی – ل” بخاطر بیماری و تب در نشست کمیته شرکت نکرده بود گفت: “اگر کسی سرماخورده باشد یک روز استراحت کافی است و بیشتر از آن نباید توی تختخواب بماند”!!
ملاحظه می کنید که مسئولین فرقه بدون هیچ تخصص و تنها برای اجرای ضوابط تعیین شده از سوی رجوی، برای بیماران و میزان استراحت آنان نسخه می پیچیدند.
شب بعد بار دیگر هادی بخاطر سرما خوردگی و تب در آسایشگاه استراحت می کند و به نشست کمیته اش نمی رود. از آنجا که طبق قانون ضد انسانی رجوی، بیماری افراد به رسمیت شناخته نمی شد، مسئول کمیته یعنی داوود وقتی دید که هادی به نشست نیامده با توجه به صحبت های روز قبل مسئول بالاترش یعنی رضا شیر محمدی که به او گفته بود: “برای سرماخوردگی یک روز استراحت کافی است”، همچنین در نگرانی از اینکه عدم حضور هادی موجب حسابرسی از او شده و او را سوژه خواهند کرد، سراغ هادی در آسایشگاه رفت. بعد از چند دقیقه سر و صدای زیادی بلند شد و ما که در آسایشگاه بودیم توجه مان به آنها جلب شد. داوود هنگام مراجعه به هادی به او می گوید که باید به نشست بیاید. هادی در جواب می گوید که بیمار است و نمی تواند به نشست بیاید. داوود حرف هادی را نمی پذیرد و بر اثر اصرار داوود، بین دو طرف جر و بحث در می گیرد. سپس داوود سیلی محکمی به صورت هادی می زند. هادی از کوره در رفته و از تخت پایین پریده و گلوی داوود را می گیرد و با هم گلاویز می شوند. در نهایت با ورود افرادی که در آسایشگاه بودند این درگیری تمام می شود و آنها از هم جدا می شوند.
این همه فشار در حالی است که همه می دانند سرماخوردگی یک بیماری مسری است و حتی بخاطر سلامت دیگران هم شده می بایست فرد بیمار را از جمع دور کرد. اما در فرقه رجوی از آنجا که اعضا تنها ابزاری برای اهداف رجوی ها هستند و جان شان ارزشی ندارد، فرد بیمار را وادار می کنند در جمع حضور یابد حتی اگر بیماری اش مسری باشد. چرا که قانون ضد انسانی رجوی چنین می گوید و از نظر رجوی ها، اگر مسئولین فرقه از این قانون کوتاه بیایند شکافی در ذهن اعضا ایجاد شده و تشکیلات قابل کنترل نخواهد بود!
این نمونه به خوبی علت بیمار بودن همه اعضای فرقه و همچنین علت بالا بودن آمار مرگ و میر در این فرقه را نشان می دهد که رجوی ها برای حفظ قدرت خود چگونه به راحتی، بدیهی ترین مسائل اثبات شده علمی را نادیده می گیرند و با جان و روح اعضای خود بازی می کنند.
ادامه دارد
صالحی
