صحنه سیاسی آلبانی در ماههای اخیر به نسبت گذشته دستخوش تغییر و تحولاتی شده است. اگر چه خیلی زود است که از این تغییرات بعنوان یک نقطه عطف کیفی و یا تغییر فاز در تعادل قوا بین انجمن آسیلا که متشکل از اعضای جداشده است با فرقه مجاهدین خلق نام ببریم. برای اینکه بتوانیم تحلیل جامع تری از شرایط مشخص و روند تحولات و تغییراتی که در آلبانی می گذرد داشته باشیم لازم است کمی به عقب برگردیم.
پس از سرنگونی صدام در سال 2003 شورای حکومتی عراق قطعنامه ای را به تصویب رساند که خواهان اخراج اعضای سازمان مجاهدین خلق بعنوان متحد صدام در دوران حکومتش از عراق بود. سپس دولت عراق این خواسته را تایید کرد. در آن شرایط مردم عراق که رهبران مجاهدین خلق را شریک جرم صدام در کلیه جنایت هایش و بخصوص انتفاضه شعبانیه مردم بر علیه دولت می دانستند، بعد از سرنگونی صدام با حضور و تجمع در مقابل پادگان اشرف خواهان دستگیری و محاکمه سران این سازمان و در نهایت اخراج آنها از عراق بودند.
این حوادث با حضور خانواده های اعضا و تحصن گسترده آنها که بعد از سالیان بی خبری از وضعیت عزیزان خود برای کسب اطلاع به پادگان اشرف مراجعه می کردند مقارن شد. خانواده ها در ابتدا توانستند در دسته های کوچک بداخل پادگان اشرف رفته و با وابستگان خود دیدار کنند ولی در ادامه بدنبال اینکه مسئولین فرقه مجاهدین خلق با موجی از ریزش و جدایی نیروها مواجه شدند درب اشرف را به روی خانواده ها بسته و دیگر اجازه ورود به آنها ندادند. زیرا بخوبی می دانستند که حضور خانواده ها و پیوند خوردن عواطف خانوادگی که طی سال ها رجوی با انقلاب من درآوردیش سعی در قطع آن داشت مجددا فوران خواهد کرد و به جدایی هرچه بیشتر اعضا منجر خواهد شد.
در نهایت تحت تاثیر فشارهای فزاینده خانواده های اعضا و مردم عراق، ضرب الاجل دولت و همچنین توافق ارتش آمریکا و کمیساریای ملل متحد، مجاهدین مجبور به عقب نشینی از پادگان اشرف که بمثابه دژ استراتژیکی و ظرف ایدئولوژیکی آنها بشمار می رفت شدند و به کمپ ترانزیت لیبرتی منتقل ودر نهایت به آلبانی منتقل شدند. دولت آمریکا مبلغ 25 میلیون دلار به دولت آلبانی و 20 میلیون دلار به کمیساریای ملل متحد بابت پذیرش مجاهدین خلق کمک مالی کرد.عربستان سعودی نیز روابط خود را با کشور آلبانی گسترش داد.
از آنجاییکه در جریان جنگ نیروهای ائتلاف با رژیم صدام مجاهدین خلق بر پایه کنوانسیون ژنو بعنوان نیروی بی طرف و اسیر تشخیص داده شده بودند می توانستند به کشور خود بازگشته و یا به کشور ثالث نقل مکان نمایند. مسئولین آمریکایی و صلیب سرخ جهانی بازگشت به ایران را بهترین گزینه برای بسیاری از اعضا می دانستند. چون دولت ایران بدنه این سازمان را چندین سال قبل شامل عفو عمومی دانسته بود و بر خلاف برخی انتظارات بسیاری از اعضای سابق که زیر نظر سلیب سرخ به ایران باز گشته بودند تحت تعقیب قرار نگرفته و زندگی عادی خود را شروع کرده بودند.
در میان این اعضا تعدادی بودند که برای جستجوی کار به کشورهای منطقه رفته و توسط باندهای قاچاق انسان رجوی فریب خورده و به پادگان اشرف برده شده بودند و یا تعدادی از اسیران جنگی سابق که با وعده اعزام به اروپا و یا برگشت به ایران از اردوگاههای عراق به اشرف انتقال داده شده بودند. در سال 1395 نزدیک به 2000 نفر از اعضای مجاهدین خلق از کمپ لیبرتی به آلبانی انتقال یافتند. گروههای اول و دوم و تا سوم که در اکیپ های 200 نفره بودند در دو محل مستقر شدند که یک مقر در سیتی پارک بود که اعضای ستادها و زهرا مریخی در آن مستقر بودند، در همین محل ساختمان بزرگی برای مریم در نظر گرفته شده بود. در کنار آن هم یک ساختمان چند طبقه بنام زهره اجاره شده بود که دیگر اعضا در لایه های مختلف تشکیلاتی در آن مستقر بودند. مقر دیگر بنام گیتی در منطقه کمبینات واقع در خارج شهر بود که اجاره شده بود. نیروها به کمپی در تیرانا که متعلق به وزارت کشور آلبانی بود منتقل شدند و بعد از گذشت یکماه به مقرهایی که بصورت پراکنده بودند در داخل شهر تیرانا انتقال یافتند. که عمده این آپارتمان ها چهار و یا پنج طبقه بودند. در آن مقطع و بدنبال استقرار مجاهدین خلق در آلبانی ما برای اعضای انجمن نجات تحلیل کردیم که شرایط آلبانی کیفا با عراق تفاوت دارد و نیروهای رجوی دیگر آن دست بازی که در عراق داشتند را در آلبانی نخواهند داشت …
ادامه دارد