محمد محمدی ری شهری وزیر وقت اطلاعات ایران در سال های ۱۳۶۳ تا ۶۸، در کتاب خاطرات خود، ادعای سازمان مجاهدین در به دست آوردن اطلاعات سری مربوط به جبهه و پشت جبهه ایران از طریق نفوذ را رد می‌کند. مطلب زیر عینا از کتاب خاطرات ایشان نقل می‌شود.
فروش اخبار عملیات های ایران
تا پیش از سال ۱۳۶۴، نوع همکاری بین سازمان مجاهدین و دولت عراق موردی و مقطعی بود و سازمان اطلاعات خود را به عراق می‌فروخت؛ به این معنا که در مقابل دادن اطلاعات، امتیازهایی را می‌گرفت. اما از سال ۱۳۶۴ موضوع کاملا فرق کرد چرا که از این سال به بعد حتی یک عملیات نیروهای رزمنده جمهوری اسلامی در جبهه ها را نمی توان سراغ گرفت که اطلاعات مربوط به آن، قبلا از سوی سازمان مجاهدین به عراق رد نشده باشد.
از این تاریخ در واقع سازمان مذکور به صورت دربست در خدمت صدام و جنگ تحمیلی وی درآمد. صدام نیز امتیازات قابل توجهی به مجاهدین داد. در نقشه متعلق به مجاهدین در سال ۱۳۶۴ که به دست ما رسید و مربوط به قبل از استقرار کامل رجوی و مجاهدین در عراق بود، حدود ۲۰ پایگاه اهدایی صدام به مجاهدین در حوالی جدار مرزی با ایران مشخص شده بود. از سال ۶۶ پایگاه ها متمرکز و تعدادشان کم شد ولی وسعت آنها بسیار و امکاناتشان زیاد شد.
صدام حاضر نبود به راحتی این همه امکانات را به مجاهدین بدهد. در آن برهه، هدیه مجاهدین به رژیم عراق بسیار حیاتی بود و آن اطلاعات مربوط به جنگ بود از هر نوع و در هر موضوعی.
ادعای نفوذشان دروغ بود، نفوذ نبود، تخلیه تلفنی اطلاعات بود
همان طور که اشاره کردم سال ها یکی از شیوه های رایج مجاهدین برای جمع آوری اطلاعات، تخلیه تلفنی بوده است. این امر در تمامی ارگان های جمهوری اسلامی نسبت به همه امور و موضوعات جاری صورت می گرفت و از آن بهره برداری می شد.
وزارت اطلاعات به شکلی وسیع آموزش های مربوط به حفاظت تلفنی را در همه ارکان اداری، نظامی، اطلاعاتی، خدماتی و غیره تسری داد و تلاش وسیعی انجام شد تا همه افراد و دستگاه ها نسبت به این امر توجیه شوند. ولی متأسفانه در موارد متعدد با پیچیدگی خاصی که مجاهدین داشتند و با استفاده از ساده اندیشی و کم تجربگی نیروهای نظام، این حفاظت‌ها شکسته می شد و تخلیه تلفنی صورت می گرفت.
عمده اطلاعات مجاهدین از این طریق بود ولی آنها وانمود می‌کردند که در همه جا نفوذ دارند تا از این طریق بتوانند (از عراق) امتیاز کسب کنند و خود را به عنوان یک نیروی قابل محاسبه جا بیندازند.
محورهای کلی تخلیه تلفنی مجاهدین
در آن دوران، فعالیت مجاهدین در حوزه تخلیه تلفنی عمدتا روی جنگ متمرکز شده و روی سه محور کلی استوار بود:
۱. تخلیه تلفنی در موارد آنی و خطوط مقدم جبهه؛ از قبیل زمان و مکان عملیات‌ها و کیفیت آنها، آمار شهدا و مجروحین، میزان و کیفیت نیروها و نقاط استقرار آنها. بر اساس این اطلاعات، توان جمهوری اسلامی در حفظ موقعیت محورها و امکان بازپس گیری یا حمله و اشغال توسط عراق به طور دقیق برآورد می‌شد و ارتش عراق دست به عمل می‌زد. حمله عراق موسوم به دفاع متحرک ( از سال ۱۳۶۵ به بعد) مبتنی بر اطلاعات تخلیه شده مربوط به محورهای ضعیف بود.
علاوه بر این، تعیین و تشخیص موقعیت مراکز ارسال و صدور نفت و شناخت مختصات دقیق اماکن مهم اقتصادی نیز از همین طریق صورت می‌گرفت که حملات شدید هوایی ارتش صدام به این مراکز را در پی داشت. در این محور، اغلب تلفن های مورد استفاده مجاهدین جهت تخلیه تلفنی، تلفن اف. ایکس در جبهه ها بود.
۲. تخلیه روی موارد درازمدت و کلی و تعیین نقاط قوت و ضعف نظام از جمله خریدها و تدارکات تسلیحات جنگی از بازارهای دنیا و میزان و کیفیت این تدارکات و تسلیحات (به منظور اخلال در روند مزبور یا تعیین میزان تدارکات و نوع آنها جهت بررسی توان جمهوری اسلامی در جنگ)، تدارک تسلیحات جنگی در سطح داخلی و کارخانجات صنعتی مرتبط با آن و میزان توان این مراکز برای تولید یا مونتاژ و نیز آمادگی پدافندی آنها، مشخص کردن بودجه جنگ و کسب اطلاعات درباره توانایی نظام در تامین آن، میزان نیروهای نظامی اعزامی به جبهه ها در محورهای مختلف مربوط به آن و در نتیجه برآورد آمادگی و استعداد جمهوری اسلامی در بسیج برای جنگ در مقاطع مختلف، کسب اطلاعات مرتبط با آمادگی تیپ‌ها و لشکرها و محورهای استقرار نیروها در جبهه ها، تشخیص محورهای عملیاتی آینده و دیگر موارد. تماس های تلفنی سازمان مجاهدین در این محور بیشتر با تلفن های پشت جبهه و مستقر در شهرها و مراکز سپاه و ارتش و همچنین ادارات و ارگان های نظامی بود.
۳. تخلیه روی بررسی خط مشی و استراتژی نظام و نظرات مسوولان جمهوری اسلامی درباره جنگ، اختلاف عقیده های مسوولان در امر جنگ، بررسی نقاط قوت و ضعف تحلیل ها و موضع گیری های داخلی و بین المللی نظام در امر جنگ، بررسی نظرات مردم و میزان نارضایتی های آنها از جنگ به خصوص درجریان بمباران و موشک باران شهرها.
منبع: خاطرات محمدمحمدی ری شهری، جلد سوم