محمود جان سلام
امیدوارم که حالت خوب باشد و در منتهای سلامتی روزگارت بگذرد. اگر چه میدانم با وجود دوری از خانواده و عزیزان حال و روز خوشی نداری. ما هم دقیقا همین احساس را داریم، سالها رنج بی خبری و دوری از تو برای ما رفته رفته به کابوسی تبدیل شده است. ما در طی این سالها هیچگاه نتوانستیم برای لحظه ای فراموشت کنیم و تنها دلخوشی ما در تسکین درد دوری شما، یادآوری خاطرات گذشته است.
زمان چه با سرعت ولی سنگین گذشت! روزهایی که در حال تدارک برای رفتن به کشور هند جهت ادامه تحصیل دانشگاهی بودی و روزی که در فرودگاه تمامی خانواده آمده بودند تا که بدرقه ات کنند. لحظاتی که صورت ماهت را می بوسیدم اشک در چشمانم جمع شده بود چون تحمل دوری ات را نداشتم. ما تا آن زمان لحظه ای از هم جدا نشده بودیم و این رفتن خیلی من را عذاب می داد. البته دیگر اعضای خانواده و بخصوص مادر هم حال و روزی بهتر از من نداشتند.
آن روز نمی دانستم این آخرین خداحافظی با تو باشد و دیگر همدیگر را نخواهیم دید. بعد از رفتنت به هند تنها دلخوشی ما نامه هایت بود که بدستمان می رسید و حال ما را قدری خوب می کرد تا لحظه ای که دیگر ارتباطت با ما قطع شد و نامه ای بدستمان نرسید! با تمام وجود ناراحت و نگران سلامتی ات بودیم. برایمان باورش خیلی سخت بود که محمود ما با آن همه احساس وعشق و عاطفه به خانواده و برادر، ما را بی خبر بگذارد. چندین سال گذشت تا توانستیم بفهمیم که به عراق و پادگان اشرف رفته ای و به سازمان مجاهدین خلق پیوسته ای. به هیچ وجه نمی توانستیم درک کنیم شخصی مثل تو که تمام انگیزه ات درس خواندن بود به یکباره درس و تحصیلات را رها کرده و به یک جریان سیاسی که مقبولیتی بین مردم ندارد، پیوسته است! عجیب تر این بود که چرا به تو اجازه نوشتن نامه و یا تماس با خانواده ات را نمی دهند! فکر میکنم این گروه جزء نادرترین گروههایی باشد که اجازه ارتباط و تماس اعضایش با خانواده هایشان را نمی دهد.
اکنون بیش از 30 سال است که از وضعیت تو بی اطلاع هستیم. اما بی خبری و غم دوری ات هرگز ما را ناامید نکرده و ما همچنان به تلاش های خود ادامه می دهیم. من شکی ندارم که در آینده نزدیک عواطف شما بار دیگر برانگیخته خواهد شد و به کانون گرم خانواده باز خواهی گشت. ما بی صبرانه برای آن روز لحظه شماری می کنیم. دوستت دارم و مشتاقانه منتظر رسیدن نامه ات و یا برقراری تماست هستم.
برادرت عباس