جداشده‌های فرقه رجوی مخزنی از اسرار پنهان و فانوسی در دالان‌های هزار تو و تاریک این فرقه هستند که با افشاگری هایشان پوزه رجوی را به خاک مالیدند.
به گزارش فراق، سید‌عباس صادقی‌نژاد متولد ۱۳۴۲ از اولین جدا شده‌های این فرقه جنایتکار بود که برای نخستین بار با افشاگری های صادقانه خود از خیانت کثیف رجوی در حق خانواده‌های اعضایش سخن گفت.
صادقی نژاد از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۸۲ در شکنجه گاه اشرف بود و به جهت اینکه به وی گفته بودند خانواده‌اش فوت کرده است، انگیزه خروج و زندگی را از دست داده بود.
او که خانواده را باطل سحر جریان فرقه ای می داند، روایت می کند در یک ماجرای جالب از زنده بودن خانواده و همسرش آگاه شده و جرقه نجاتش کلید خورده است.
صادقی‌نژاد پس از نجات خود تصمیم به تلاش برای رهایی سایر دوستانش گرفت و بارها با حضور در کاروان خانواده ها در مقابل مقر «اشرف» به پدران و مادران زخم دیده از رنج فراق آرامش و امید داد.
حضور صمیمانه، افشاگری ها و بیان توام با آرامش ایشان، به خانواده‌های چشم انتظار استقامت و قدرت خاصی می می داد.
صادقی نژاد همیشه با محبت و احترام صحبت می کرد، شرایط خانواده ها در عراق، محل اسکان، گرما و خلاصه تمامی مشکلات هیچ تاثیری در روحیه مقاوم او نداشت.
پدران و مادران هم در کنار جداشدگان همیشه احساس امنیت می کردند، چرا که دردمند و نیازمند به هم بودند.
ارتباط خانواده ها با جداشدگان همیشه در طول این سال ها به طور مداوم برقرار بوده و این رابطه هم اکنون به قدری صمیمی و دوستانه شده که دیگر به هیچ عنوان قابل گسستن نیست. خانواده ها و جداشده های فرقه رجوی هم اکنون یک خانواده و یک عضو هستند.
در زیر به همین بهانه بخشی از گفت و گوی خانم ثریا عبداللهی، مسئول تشکل «مادران، قربانیان فراموش شده فرقه رجوی» با آقای صادقی نژاد را که در سال ۹۴ انجام گرفته، بازخوانی می کنیم.
