ثریا عبداللهی مادری ایرانی است که 20 سال پیش فرزندش امیر اصلان حسن‌زاده، پس از سفری به ترکیه توسط عوامل سازمان مجاهدین خلق ربوده شد. عبداللهی پس از آن هیچگاه موفق نشد تنها پسرش را ببیند یا تماسی با او داشته باشد.
ثریا عبداللهی برای دیدن فرزندش 4 سال در کنار قرارگاه اشرف زندگی کرد تا خبری از فرزندش بگیرد اما نه تنها موفق نشد بلکه بدرفتاری و توهین و خشونت مجاهدین خلق به گفته خودش باعث شد با نا‌امیدی تمام به کشورش ایران بازگردد. سران مجاهدین خلق حتی فرزند او را اجبار به اعتراف تلویزیونی کردند که علیه مادر خود موضع‌گیری کند.
خانم ثریا عبداللهی که هرگز از تهدید، توهین، تحقیر و سنگ پرانی‌های فرقه نهراسید، تا شهریور ۹۱ همراه با دیگر خانواده‌ها در بیابان‌های خشک عراق پایداری کرد تا صدای او و سایر مادران به گوش اسرای اشرف برسد و فریادهایشان رهایی را به آنان نوید دهد.
عبداللهی در سال 1395 همراه با هیات ایرانی به ژنو سفری داشت تا صدای خود را به گوش احمد شهید گزارشگر وقت ویژه حقوق بشر سازمان ملل در ایران و سازمانهای مدعی حقوق بشر برساند. او در این سفر پرده از جنایت‌ها و بدرفتاری‌های فرقه رجوی برداشت و برای تمام سخنان خود مدرک و سند ارائه داد. وی تنها علت حضورش در ژنو و دیدار با گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل را رساندن صدای درد و رنج خود و ستم‌های روا شده به او از سوی رجوی‌ها، به گوش نهادهای حقوق بشر دانست.
ثریا عبداللهی در اسفند ماه سال 1397، پس از انتقال اعضای مجاهدین خلق از عراق به آلبانی، تشکلی به نام “مادران، قربانیان فراموش شده” را تاسیس کرد که خواسته های آن را چنین اعلام کرد:
– دیدار خانواده‌ها به خصوص مادران با فرزندانشان در کشور آلبانی
– حمایت از افراد رها یافته از فرقه رجوی و بازگشتگان به کشور
– درخواست از دولت آلبانی در خصوص همکاری و حمایت از خانواده‌ها
– درخواست حمایت از کمیساریای عالی پناهندگان، سازمان ملل و صلیب سرخ جهانی جهت حمایت از خانواده ها و مادران
– درخواست از وزارت خارجه کشورمان جهت پیگیری و حمایت از خانواده‌های آسیب دیده از فرقه رجوی
ثریا عبداللهی به عنوان مسئول تشکل “مادران، قربانیان فراموش شده” در یادداشتی می‌نویسد:
“مادران و پدران درد کشیده، درخشان‌تر از همیشه اگر چه خسته از فراق هستند اما هرگز از تلاش برای نجات فرزندان و قربانیان آن خون‌آشامان خیانتکار دست برنمی‌دارند، خسته نمی‌شوند و از پای نخواهند نشست تا روزی که تک تک عزیزان خود را نجات دهند و منافقین کور دل با این ننگ و نفرت بمیرند.”
اخیرا در فیلمی با عنوان “سرهنگ ثریا ” به کارگردانی لیلی عاج، روایت رنج بیست ساله ثریا عبداللهی در انتظار فرزند دربندش به تصویر کشیده شد. فیلم سرهنگ ثریا در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر با حضور عوامل فیلم، ثریا عبداللهی و مادرانی دیگر که سالهاست فرزندانشان اسیر مجاهدین خلق هستند، اکران شد.
