اعضای سازمان مجاهدین خلق، سالهاست که اجازه هیچ گونه ارتباط آزادانه ای با محیط بیرون از مقر تشکیلات فرقه را ندارند. این محدودیت تا آنجاست که این افراد اجازه کوچکترین ارتباط و تماسی حتی با نزدیک ترین اعضای خانواده خود را ندارند.
از آنجا که تعداد زیادی از افراد حاضر در تشکیلات مجاهدین خلق، به روش های مختلف توسط عوامل فرقه در کشورهای مختلف ربوده شدند و به مقر فرقه منتقل شدند، تعداد زیادی از خانواده ها تا سالها اصلا از موقعیت مکانی و شرایط عزیزان شان اطلاعی نداشتند تا این که به واسطه جدا شدن برخی افراد از تشکیلات از وجود عزیزان شان در کمپ مجاهدین خلق مطلع شدند.
در سال 1388 ، آن زمان که هنوز کمپ اشرف برقرار بود، خانواده ها با تلاش های فراوان و نامه نگاری های متعدد، توانستند موافقت دولت عراق را برای مراجعه به درب قرارگاه مجاهدین خلق جلب کنند. به این ترتیب حرکت عظیم خانواده ها آغاز شد. سفر خانواده ها گرچه سخت و طاقت فرسا بود اما انگیزه قوی پشت آن بود: مهر و عاطفه خانوادگی.
مهری که دشواری سفر را بر پدران و مادران سالخورده هموار می کرد به این امید که شاید بتوانند عزیزشان را حتی برای لحظاتی ملاقات کنند و مرهمی بگذارند بر دلتنگی های چند ده ساله شان.
این حرکت خانواده ها حتی بعد از انتقال اعضای مجاهدین خلق به کمپ لیبرتی نیز ادامه یافت. ویدئو پیش رو گزارشی کوتاه از حضور خانواده ها در اسفند 1394 درب قرارگاه لیبرتی مجاهدین خلق در عراق را نشان می دهد.
خانواده های چشم به راه و دل نگران اسیران مجاهدین خلق ، جز ملاقاتی کوتاه در فضایی آزاد و به دور از گیر و بندهای فرقه ای رجوی، طلب دیگری نداشته و ندارند. خواسته ای که با گذشت سالها، به خاطر منفعت طلبی سران جنایتکار فرقه هنوز برآورده نشده است.