محدودیت های غیربشری حاکم بر تشکیلات سازمان مجاهدین خلق، آنچنان سخت و طاقت فرسا است و خط قرمزها آنقدر زیاد هستند که افراد جدا شده از این مناسبات، با هر نشانه ای از زندگی عادی احساسی توام از شادی و حسرت را در درون خود تجربه می کنند، حتی اگر این نشانه، تجربه یک پیک نیک رفتن ساده باشد. البته ساده از نظر افرادی که زندگی درون فرقه ها را تجربه نکرده باشند!
تعدادی از اعضای جدا شده از سازمان مجاهدین خلق، ساکن آلبانی روز تعطیل خود را در دامان طبیعت و در دل کوه های سرسبز و هوای بهاری تیرانا گذراندند. این افراد که هر کدام تجربه ده ها سال حضور در کمپ مجاهدین خلق را دارند، روزهایی را به یاد می آورند که برای یک پیک نیک رفتن ساده باید طرح می نوشتند و اجازه می گرفتند و اغلب هم اجازه صادر نمیشد.
خلیل انصاریان در این باره می گوید: تا صحبت از تفریح و پیک نیک می شد، می گفتند پی نیک زندگی طلبی است و شما را به زندگی عادی سوق می دهد.
انصاریان می گوید سران سازمان به شدت از زندگی عادی واهمه دارند. و از هر چیزی که نشانی از زندگی عادی را در ذهن نفرات زنده کند امتناع میکنند زیرا می دانند ذهن افراد اگر معطوف زندگی عادی شود، از تشکیلات جدا می شوند.
