اسماعیل علیپور اهل لاهیجان پس از 42 سال درد، رنج و اسارت در آلبانی فوت کرد. اسماعیل متولد 1329 فارغ التحصیل رشته مهندسی برق از آمریکا پس از تاسیس به اصطلاح ارتش آزادیبخش ملی توسط مسئولین بخش اعزام، به عراق منتقل شد تا دوران سیاهی برایش رقم زده شود.
او در عملیات موسوم به فروغ جاویدان از ناحیه پا مجروح و سخت ترین پروسه زندگی خود را شروع کرد. اسماعیل در 3 سال گذشته بدون اینکه خانواده اش در جریان وضعیت بیماریش باشند همودیالیز انجام می داد و سرانجام بعد از ایجاد مشکلات تنفسی و قلب و خون در بیمارستان بستری و در نهایت فوت کرد.
قبل از او جمشید آخوندی یکی دیگر از اعضای نگون بخت و در ماههای قبل تعدادی دیگر بدلیل بیماری های مختلف جان خود را از دست داده اند. نکته تاسف بار اینکه با مرگ هر یک از این قربانیان و بعد از مدتها خبر بیماری صعب العلاج آنها به بیرون از تشکیلات درج پیدا می کند. مریم رجوی سرکرده این فرقه ضمن تعریف و تمجیدهای غیر واقعی و شرح کاذب از شجاعت و از جان گذشتگی های این اعضا در رکاب به اصطلاح رهبری عقیدتی بدون هیچ گونه عرض تسلیت و اظهار همدردی با خانواده هایشان از دیگر اعضای نگون بختی که هنوز نفس می کشند می خواهد که مسیر آنها را که همانا زندگی زجر آور و در منتهای ذلت و درد و رنج و فراق ازعزیزانشان می باشد، را ادامه دهند تا بزودی به سرنوشت این قربانیان دچار شوند.
بحث بیماری اعضا و عدم رسیدگی های درمانی و خدماتی به آنها سالهاست از اعضا دریغ شده است، عنصر خانواده می توانست کانون توجه و رسیدگی همسران به یکدیگر بعد از وقوع هربیماری باشد اما بعد از پروسه انقلاب نکبت بار مریم این مورد هم کنسل شد. در پادگان اشرف بدلیل اینکه هیچگاه بیماری اعضا جدی گرفته نمیشد و به موضوع بیماری بعنوان تمارض پرداخته میشد افراد بیمار جرأت بیان و پیگیری بیماری های خود را نداشتند و از ترس اینکه در معرض اتهام اظهار تمارض به بیماری قرار بگیرند به موضوع بیماری خود بصورت جدی نمی پرداختند. از طرف دیگر بصورت سیستماتیک از آنجاییکه هرگونه ارتباط با دنیای بیرون قطع و تلاش رهبران فرقه بر این است که به هیچ وجه اطلاعات درون تشکیلات به بیرون منعکس نشود از ورود نیروهای متخصص و بخصوص کادر پزشکی مجرب بداخل جلوگیری و از طرف دیگر اعضا و بخصوص افرادی که به بیماری های سخت دچار می شوند اجازه خروج را ندارند.
در تمامی این سالها بجز یک مورد محمد حمادی که سران فرقه مجاهدین خلق با درخواست جدایی او مواجه شده و از طرف دیگر بخاطر اینکه دیگر اطمینانی به زنده ماندن او نداشتند با اعزامش به ترکیه برای پیوستن به خانواده اش موافقت کرده بودند – که در نهایت هم به گفته پزشکان داخلی بخاطر اینکه در درمان وی تاخیر شده دیگر کاری برایش نمی توان کرد – مورد دیگری وجود نداشت. با توجه به مواردی که به آن اشاره شد مریم رجوی و دیگر سرکردگان فرقه مجاهدین خلق بدلیل سهل انگاری در معالجه اعضای بیمار و عدم اقدامات درمانی به موقع نقش اصلی را در جان باختن اعضای نگون بخت در درون تشکیلات داشته اند و در نهایت از مرگ آنها بیشترین سواستفاده های تبلیغاتی را نموده اند. آنها حتی حاضر نشدند بعد از پروسه بیماری و وخامت اوضاع جسمی اعضا خانواده هایشان را در جریان قرار دهند و مرگ آنها را از طریق رسانه هایشان اطلاع دادند.
علی اکرامی
