بدنبال حضور داود باقروند یکی از جداشدگان از فرقه رجوی که در تشکیلات مجاهدین به جلال پاکستان معروف بود و تقریباً تمام نفراتی که در دهه 70 در فرقه رجوی بودند او را می شناسند، در تلویزیون بی بی سی و افشای حقایقی درباره رجوی ها و تشکیلات فرقه ای شان، رجوی ها بر آشفتند و طبق معمول به لجن پراکنی علیه وی و رسانه ای که با وی صحبت کرده پرداختند. واکنش های دیوانه وار رجوی ها به انعکاس صدای جداشدگان توسط رسانه ها نشان می دهد که :
1- نفس حضور آقای باقروند در یک رسانه بین المللی، ورای هر صحبتی که انجام داده بیانگر این است که جداشدگان از فرقه مجاهدین به یک حقیقت غیر قابل انکار تبدیل شده اند و تمام اقدامات ناجوانمردانه رجوی ها برای خاموش کردن صدای آنها نه تنها جواب نداده بلکه این صدا روز به روز رساتر شده تا جایی که به رسانه های بین المللی هم رسیده است.
2- به رسمیت شناختن جداشدگان و دادن تریبون به آنان برای آن که حقیقتی که در درون فرقه مجاهدین شاهد آن بودند را بیان کنند، یکی از پادزهرهای ضد فرقه گرایی است و برای رجوی ها غیر قابل تحمل می باشد.
3- رجوی ها از جداشدگانی که لب به گفتن حقیقت می گشایند وحشت دارند و سعی می کنند با تهمت و افترا حقیقت کلام آنها را تحت الشعاع قرار بدهند و اذهان را از آن منحرف کنند. این حملات از موضع ضعف است و نه از موضع قدرت و نشان دهنده هراس رجوی ها از افشا شدن حقیقت درباره فرقه شان می باشد.
4- بازی رجوی ها با کلمه آزادی آن هم در شرایطی که به رسانه های بین المللی تنها به این دلیل که با یک جداشده صحبت کرده است حمله می کنند و می خواهند صدای آن را خاموش کنند دیگر خریدار ندارد و برای همه روشن شده که آنها دشمن آزادی هستند.
5- رجوی ها در مقابل افشاگری های جداشدگان حرفی برای گفتن ندارند و خلع سلاح هستند. اما به این دلیل که نه می توانند جواب افشاگری های جداشدگان را بدهند و نه منطقی دارند که بر سر موضوع اصلی صحبت کنند، به حربه کهنه تهمت زدن و لات بازی و تهدید روی می آورند.
6- صدای جداشدگان چهار ستون رجوی ها را به لرزه در می آورد، ای کاش رسانه ها صدای آنان را بیشتر منعکس کنند.
صالحی
